Zaterdag 6 juni 2020
Zo. Dat was alweer een goeie verhuis-voorbereid-dag!
Vrienden (Anne)Lies en Pavel kwamen onze kant op, om na de koffie door te rijden naar Nijmegen en te klussen in onze nieuwe stek, zo lief! En net als Annelies en Maurits gisteren waren ook zij heel enthousiast. “Het lijkt wel een penthouse met dat enorme dakterras!”, zei Pavel aan de telefoon. Was ‘t maar waar! Alhoewel…voor ons voelt het eigenlijk wel zo, ha!
Lies vertelde dat ze in de gang buren tegenkwamen van onze bovenste verdieping (we zitten daar op een verdieping met nog 3 andere appartementen). Die mensen waren super aardig, zei Lies. En ze vertelden aan Lies en Pav dat ze het zo leuk vonden dat Dejan en ik een brief in de bus hadden gedaan (voor alle bewoners van onze 5e verdieping), om ons voor te stellen en uit te leggen dat er zo nu en dan mensen komen klussen enzo.
We schreven in die brief ook dat wij op de hoogte zijn van de dood van Joop, de vorige bewoner van ons appartement, die alles net zo mooi had opgeknapt en toen helaas een auto-ongeluk kreeg. Joop werd erg gewaardeerd in het gebouw, begrepen we van de woningcorporatie. En wij schreven in onze brief dat wij beseffen dat het een moeilijke situatie is geweest, en dat wij met veel dankbaarheid in Joop z’n appartement komen wonen.
Dat werd dus gewaardeerd, begreep ik van Lies over onze toekomstige buren. Dat is toch fijn om te horen.
Lies en Pav kwamen eerst nog koffiedrinken en taart eten in Dieren. In de tuin. Onder de parasol tegen de regen, met dekentjes voor als het te koud werd. Maar toen ze er waren, brak de zon door en zaten ze nog best lekker buiten. Zo konden we toch even samen zijn, en ook veilig op afstand blijven. Wij binnen achter het open raam. We gaven ze een picknickmand mee met de lunch en toen gingen ze op pad. Naar onze nieuwe oude stad.
Het voelt nog steeds raar dat het zo moet (apart klussen) maar tegelijkertijd: ontzettend fijn en riant dat het zo kan.
Dubbel
Toen Lies en Pav op weg waren naar Nijmegen, begonnen wij met klussen in Dieren. Voor de oplevering na 23 juni moeten er een paar zaken gebeuren. De aannemer die in opdracht van de woningcorporatie de vooropname kwam doen, heeft het ons heel makkelijk gemaakt. Hij was enthousiast over de staat van ons huis en de verbeteringen die wij hebben aangebracht. We mogen heel veel zaken laten zoals ze zijn. Maar we moesten dan wel de blauwe muur bij de zithoek wit verven (fair enough) en in de tuin bijvoorbeeld de klimop van de muren trekken. En zo nog een paar dingen. Dus wij gingen vol goeie moed aan die schilderklus. Terwijl Dejan de muur voorbereidde (er staat een tv-audio kast voor), pakte ik nog 3 dozen in en daarna hup, aan de schilder-slag!
Ons huis wordt steeds minder een thuis. Dat is slikken. En tegelijkertijd ook goed. We maken het steeds neutraler, en merken daardoor dat het afscheid nemen al echt begonnen is en ook oke is.
Het verschil tussen de verhuizing naar hier en deze verhuizing naar Nijmegen, is ook wel duidelijk voor ons. 7 jaar geleden verhuisden we naar onze woondroom, een leven bij het bos. Dat werd ook echt wat we hoopten, maar dan veel korter dan we dachten. En nu met Nijmegen is het geen woondroom maar een alternatief plan, aangepast aan de realiteit. Een plan dat wel goed voelt. Pijnlijk ook deels door de reden (gezondheid met name) maar ook hoopvol door het geweldige alternatief dat wij krijgen. En het feit dat we naar bekende grond verhuizen waar ik diep van binnen altijd naar terug wilde.
En dus is het klussen in ons droomhuis -dat bijna niet meer ons huis is- wel goed. Makkelijk gaat het niet, pijn in de poten nu joh nu… Dikke tengeltjes van dat verven. Maar als ik dat niet elke dag doe, is het oke. We hebben een duidelijke deal met elkaar: ‘s avonds wordt er niet meer gewerkt en geklust. Dan rusten we uit en ontspannen we. En dan doen we nu, in ons steeds ongezelliger wordende woonkamer, toch nog een kaarsje aan (foto boven) om nog iets van warmte te maken.
Maar we weten waarvoor we het doen, dat helpt.
Wie en wat?!
Wat ook hielp: lekkere werkmuziek vandaag! NPO 2 Soul & Jazz.
En ineens hoorden we een nummer dat ze 2 dagen geleden ook al draaiden. Lekker nummer, zeker als je aan het klussen bent. Maar tegen de tijd dat we de ‘nummer herkenning app’ erbij hadden, was het nummer al voorbij. En de eerste line van de lyrics was niet goed verstaanbaar. Alleen het laatste woord: summer. En een andere regel: ‘yesterday is calling’.
Wij dus speuren op internet: welk nummer hoorden we nou toch? Zelfs nog geappt met DJ Annemieke van NPO 2, maar we kwamen er niet achter. Omdat het namelijk gespeeld werd op de digitale Soul & Jazz radio van NPO 2. Een beetje een ondergeschoven kindje (vroeger gewoon reguliere radio, later wegbezuinigd naar een online radiokanaal) die geen duidelijke playlist heeft. Dus we kwamen er maar niet achter.
En ja, ik ben dan van het irritante type ik ga niet slapen voordat ik het gevonden heb. Als een detective ga ik speuren, speuren, speuren. Eindeloos lang.
Een van de beroepsadviezen aan mij luidde: ‘detective en/of familie-rechercheur’, ha!
Anyway. Na flink speuren (vanavond, toen we klaar waren met klussen, heel relaxt om te doen, snuffelen naar een song!) vond ik via-via-via-via-via dan eindelijk op een of ander vage website, de top 10 van meest gedraaide nummers van Soul & Jazz radio afgelopen dagen. En daar stond op nummer 2 in het rijtje een nummer met de titel: Kansas City Summer. Van Shawn Lee. Een nummer van vorig jaar (dat heb ik weer, ik loop een jaartje achter) en toen we het draaiden, was het meteen herkenbaar: dit is ‘m, joehoe!!! Gevonden dus.
Reken maar dat we die de komende dagen veel gaan horen, hier bij Boslust. Want het klust en schildert fantastisch op dit nummer! Het is nu al onze ‘we zijn een jaartje te laat’-zomerhit (of beter: onze Nijmegen-here-we-come-song)! Horen? Je kent ‘m vast allang (dit in tegenstelling tot trage tante Boslust)… Kansas City Summer (Shawn Lee). Ook nu geldt weer: lekker hard zetten.
Tot zover maar weer even.
Ciao, tot gauw.
Kiki
