Lieve lichtjes in donkere dagen.
Het is volop gaande; kerst-versier-tijd. En met dit zompige gure weer, zijn al die lichtjes overal extra feestelijk. Ik liep net een rondje door de wijk met Freek en het fonkelt je allemaal tegemoet. De ene plek subtieler en/of mooier dan de andere, maar het stráált.
Vanmiddag was ik met Lies (van de ruilkring) op de kerstmarkt bij de Hortus hier in Nijmegen. Het was kneuterig, knus en kersterig. Ik kocht een paar lieve kleine cadeautjes voor Dejan en we hebben gewoon een ongecompliceerde, fijne kerstsfeer opgesnoven. De vrolijkheid stak mooi af tegen de grauwe lucht en kale zwarte takken. De natuur is in winterslaap gegaan maar wij mensen vieren lichtjesfeesten.
▲ Lekkere old school suffige -maar nog steeds oh zo leuke- kerstdecoraties van papier, een koortje, lichtjes en een leuke sfeer; wat wil een mens nog meer…? Oh ja, van alles natuurlijk! Maar dit was een fijn feestje.
En dan terug thuis verwelkomd worden door een blije mand en hond + de feestelijke kerstboom; hoe fijn!
Met mijn lieve Dejan gaat het steeds, tastbaar, wat beter. Conditioneel gaat ie heel goed zelfs -we laten nu 50-50 Freek uit en vandaag kreeg ik zelfs ook nog vrij van de lunchwandeling (omdat ik had uitgeslapen en nog in pyjama rondliep). Hij is steeds actiever en steeds meer wakker. We zijn steeds meer beetjes samen. Da’s een kerstcadeautje! In zijn mond en keel is nog veel kapot. En alhoewel Dejan heel erg zijn best doet om -naast de doorlopende sondevoeding- slokjes water te drinken en nu zelfs een beetje drinkyoghurt: dat is en blijft een hele hoge berg. Maar toch…ook daarin zie ik persoonlijk, elke dag een snufje vooruitgang…Klein, maar wel vooruit.
Wat Dejan gewoon heel onzeker maakt, is dat hij niet weet wat hij aan schade overhoudt. Wat de uiteindelijke definitieve prijs is die hij moet betalen voor de beste geneeskansen en de agressieve behandelingen die daarvoor nodig waren. We gaan het merken, maar het geeft hem soms wel tranen ook, momenteel. Omdat de heftigste problemen en schade, nog zo taai zijn. Die tranen deel ik ook wel eens met hem. Maar ik zie intussen door het wolkendek ook echt wel steeds meer toefjes licht verschijnen, elke dag een toefje erbij.
Daar heb je ‘t dus weer: lichtjes in het donker. Letterlijk en figuurlijk.
Intussen merk ik óók aan mijn husband dat ‘t al echt wat beter gaat door de grapjes die hij weer maakt èn door guitige dingetjes die ik nu ineens weer overal tegenkom. Zo ken ik Dejan al 18 jaar. Kattebelletjes, iets liefs, een geintje enz.
Bij het eten (op een dienblad, dat ik dan mee naar de bank neem) lag een hartje en een dag later vond ik een geschreven hartje op het servet. En toen ik Freek ‘s avonds laat ging uitlaten en het bad intussen volliep (verheugde me op een lekker warm lavendelbad voor mijn bedtijd) bleek toen ik thuiskwam dat Dejan de ‘storm lamp’ erbij had gezet en de lichten had uitgedaan. Een sprookjesbad. Heel rustgevend, zo vlak voor ‘t slapengaan. En zo lief bedacht door hem. Ik dacht toen echt: jeeeeejjj-hij is er weer, mijn lief!
Alles bij elkaar stralen ook bij ons -na een loodzware, donkere tijd- de lichtjes weer wat helderder.
Ik ga een hapje eten nu. Over een uurtje heb ik advent date met mijn lief (die nu nog ligt te dutten). De 3e kaars op de krans mag aan en dat doen wij altijd samen. De 3e kaars alweer, time flies. En dat is soms maar goed ook…
Fijne december-zondagavond.
Kiki
