Maandag 20 jan. 2020
Gisteren hebben wij onze eetkeet uitgezwaaid. Keet is verhuisd en begint aan een mooi nieuw avontuur.
De keet bleek op korte termijn groot onderhoud te willen aan de buitenkant. En de vraag of ik mezelf nog een tijdlang aan het kookproject in de keet zou kunnen verbinden, zonder fysiek ‘af te zien’, doemde daarbij meteen op. De twijfels waren simpelweg te groot. Mijn lastige lijf met een indringende auto immuun afwijking, wil lang niet altijd meer wat hart en hoofd willen. Het lukte me lange tijd om dan toch hoofd en hart te volgen, maar nu is het tijd geworden om het andersom te doen. Wat wel kan omarmen, wat niet kan loslaten.
Easier said than done…
Maar het moet, en het is stom maar ook goed.
We besloten voor de keet te zoeken naar een liefdevolle nieuwe eigenaar. Dat is gelukt, sneller dan we dachten. Een stel dat de keet omarmt en een nieuw leven gaat geven. Ze hebben gisteren de verhuizing ook heel goed georganiseerd en aangepakt, alles liep gesmeerd. Nieuwe liefhebbers voor een dierbaar bezit.
En nu…
Jeetje keetje…nu is ze dus ‘ineens’ weg, verhuisd. Toen ze op de autoambulance stond en wegreed gisteren, barstte ik in brullen uit, oh oh… Ik ben gewoon niet goed in afscheid. En trouwens, er reed voor mij niet alleen een huisje weg, het was MIJN huisje. Mijn eethuisje. Mijn trots.
Dit besluit was dus vooral een rationeel besluit waarvan ik helemaal overtuigd ben, en Dejan ook, maar in m’n hart moet het nog wel landen allemaal. En er moet meer landen. Het feit dat Dejan en ik nu ook wel voelen dat dat die ‘buitenleefdroom’ toch wel is verstoord door lastig lijf enzo, en dat het daarmee ook anders begint te worden voor ons om in dit dorp te wonen. Een dorp waar we voor kozen vanwege het buitenleven, het bosleven.
Ik heb een ziekte die plannen doorkruist en dromen dwarsboomt. ‘Verlies van gezondheid en vrijheid’, zou je het ook kunnen noemen. Meer dan ik voorheen wilde toegeven naar mezelf en anderen, laat ik dat ‘gegeven feit’ nu wel toe. Dit toegeven (met alle droevigheid en boosheid die dan meekomt) en daarmee ook erkennen dat het dus vraagt om lastige beslissingen (zoals mijn eetkeet laten gaan), nieuwe wegen zoeken en oude routes loslaten, dat is wat nu nodig is en dat lukt me dankzij de revalidatie-therapie.
Wij gaan komende tijd onze aandacht richten op ‘wat willen we nu’. Wat past bij ons, welke kant moet het op? We hebben gelukkig een uniek soort vrijheid om dat rustig en goed uit te vogelen, en er dan vervolgens ook naar te handelen. Waar aan de ene kant vrijheid afbrokkelt door lastig lijf, is er aan de andere kant een riante vrijheid om daar het juiste antwoord bij te zoeken.
En we hebben elkaar, het allerbelangrijkste. We zijn zo veerkrachtig samen, zo vol liefde!
Intussen proberen we ook te genieten van wat wel kan, en wat we nu, op dit moment hebben. Dus deze week duiken wij ook zeker het bos weer in voor een winterwandeling. Wel een bescheiden wandeling, zoals we dat de laatste maanden al deden, ook daarin heb ik ingeleverd, het besef dringt stevig door, meer dan ooit.
Tante moet koken! (maar ook zorgen voor zichzelf)
Mijn kookproject stopt niet helemaal. Ik ben dol op koken, dol op anderen blij maken, goed in sfeer scheppen (vind ik), goed in mensen verbinden (hoor ik) en dol op grappige dingen verzinnen. Ik maak graag mini-belevenissen om van te glimlachen. In de keet was dat heel makkelijk te realiseren, in huis is dat minder makkelijk. Maar het kan wel, met wat kleine guitige vondsten.
Ik moet alleen nu eerst even diep ademhalen dat mijn eetkeetje weg is, moet dat even laten landen. En als dat wat rustiger voelt, plan ik een soepavondje bij ons aan tafel. Er breekt een nieuwe fase aan. Mijn lijf wil de ruimte voor aansterken waar mogelijk, dealen met de heftige medicatie (die is duidelijk aan het werken, maar de heftiger ontstekingen pakken de medicatie niet echt op en het spul begint ook bij-te-werken), mijn lijf wil rust, ontspanning, gezond eten, en mijn huisarts wil bovendien ook nog wat zaken laten onderzoeken. Zonder haast, maar het ‘moet’ wel.
Dat heeft nu allemaal prioriteit. En dat is ook prima. Maar dat eerste soepavondje aan tafel, gaat er op niet al te lange termijn wel komen. Ik kan en moet me leren aanpassen, maar dat betekent niet dat ik niet ook door kan gaan met wat me gelukkig maakt. In een andere vorm, dat dan dus wel.
Troostrijk
Ik heb gisteravond als afscheid een fotocollage gemaakt van allerlei momenten in de keet. Die zie je onderaan. Er is in die 3 jaar veel gebeurd, er zijn veel blije smoeltjes geweest in dit knusse huisje. Er is trouwens ook gehuild in de keet. Want onze Dirk lag er vorig jaar een paar dagen opgebaard (wel gekoeld natuurlijk). We waren dankbaar dat we de keet hadden, en dat het zo kon. Diverse mensen zijn wezen kijken bij Dirk. Het was liefdevol en Dirk-waardig allemaal, ook dankzij keetje ❤︎.
Vrijdag heb ik alle spulletjes uit de keet gehaald die ik wil houden voor mijn kookproject. Die spullen hebben nu een plekje in de gang. In ‘de kook-kar van tante Boslust’. En als ik er naar kijk, is het wel fijn en troostend. In de gang zijn ook mijn schrijfplekje/ inspiratiehok, en het ‘mobiele miniwinkeltje’ dat mijn lief en ik maakten voor in de keet. Dat winkeltje werkte goed. Tijdens het eerste soepavondje hier in huis, komt het op de kookkar te staan. Elke keer als ik nu de gang in kom, word ik wel uitgenodigd door alles dat daar naar me knipoogt.
Zonder huisje verder dus… Het is raar….
Maar ik kijk dankbaar terug op 3 mooie jaren in en met de eetkeet. Een kleine greep uit die herinneringen zie je dus hieronder in de collage.
Ondanks dat ik die rot reuma heb: het leven is doorlopend in beweging, die mooie man van mij en ik zijn intussen bedreven geworden in mee-bewegen, dus wat er ook komen gaat: bring it on, wij kunnen het.
To be continued.
Fijne maandag, geniet van je dag.
Kiki
Een ode aan Keetje…
Tante Boslust heeft geen eetkeet meer, maar nog wel een kookkarretje…
Zou dat voor meneer Boslust en mij ook (weer) gaan gelden…? Who knows…