wat is het raar nu.
Jasper is dinsdag overleden en we kunnen dat nu zo goed merken in huis…er is een gezinslid weggevallen. Een beestenkindje. Niet in ons hart maar wel in de geluiden, liefdevolle momenten en gewoontes. Fysiek. Zo vaak nu, dat je geneigd bent iets te zeggen of te doen en dan beseft: och nee, hij is er niet meer. En hij was zo leuk en grappig; er is zoveel guitigs met hem overleden. Maar: niet in onze harten en hoofden. Daar zit ie stevig op z’n plekje, met z’n mooie gouden ogen.
Jasper de regie
Jasper ging de laatste dagen ineens steeds moeizamer. We hebben eerst de prednison nog verhoogd en dat gaf hem kort een boost. Hij at ook nog steeds heel erg goed, tot het laatste moment. We zeiden ook tegen elkaar: “zolang hij lekker eet en nog op zijn vaste plekjes kan springen en zijn vaste, vrolijke dingetjes doet, is dat voor ons het signaal dat hij nog levenslust heeft”. Maar de boost van de prednison nam heel snel af. Hij kon niks meer, zijn achterlijfje was door artrose helemaal op. Ondanks dat hij elke maand een artrose injectie kreeg bij de dokter, was hij gewoon op. Dat ‘mag’ ook, als je als katertje bijna 19 jaar bent.
Maandag kregen we van de dierenarts nog een sterkere pijnstiller ernaast. In de hoop dat die nog wat goeds zou doen maar die versufte hem vooral. Dinsdagmorgen zagen we in zijn oogjes voor het eerst dat de levenslust eruit was. Hij sleepte ineens ook heel extreem met een achterpootje en verschanste zich in een hoekje onder de werktafel. Jasper had duidelijk de regie genomen en liet zien: ik wil nu echt niks meer.
Allebei voelden we toen, dat we iets moesten doen. We wilden graag dat Jasper thuis zou kunnen inslapen. Onze eigen dierenarts was nog met verlof deze week een zou maandag pas kunnen helpen daarbij. Dat vonden we te lang afzien worden voor Jasper. Gelukkig vonden we een andere kliniek waarvan er een arts beschikbaar was om naar ons toe te komen en Jasper te helpen slapen. We hebben dat intussen nog wel telefonisch overlegd met onze eigen kliniek en daar zeiden ze dat ze het helemaal met ons eens waren. En eigenlijk vonden dat we het nog best lang hadden weten te rekken met en voor Jasper. Ze gaven daar ook aan dat het warme weer hem bepaald ook geen goed zou doen, in zijn slechte conditie. Dus samen besloten we Jasper rust te geven. Dat was heel rot om te besluiten maar het moest. Die verantwoordelijkheid moesten we echt nemen voor onze Jasper. Daarmee konden we hem ook een soort regie geven over wat het beste was voor hemzelf.
Lief snurken
De arts nam gelukkig alle tijd, deed het heel liefdevol en Jasper heeft geen moment stress of pijn laten zien. Hij was ook niet misselijk, niks, godzijdank. Zij was er ook van onder de indruk, hoe hij het allemaal heel rustig liet gebeuren. Hij at nog een lekker hapje, kreeg toen de slaapmedicatie en is in mijn armen heel diep in slaap gevallen. Hij lag heel lief te snurken. Dat had voor mij nog zoveel langer mogen duren. Gewoon, hem vasthouden en zo vredig zien en horen slapen.
Toen hij het ‘echte’ prikje kreeg, was hij al zo ver weg dat hij niks meer heeft gemerkt. Rustig snurkte Jaspertje steeds iets minder diep, terwijl ik hem dicht tegen me aan hield. Dejan was intussen met Freek met zijn hondenpuzzel aan het spelen op de grond.
Toen Jasper was overleden, hebben we Freek bij hem gelaten. Dat was goed, we konden merken dat Freek er rustig bij stond, hij stond een beetje snuffelen aan alle pootjes en het lijfje van Jasper en op een gegeven moment was het genoeg voor Freek. Vanmorgen begon Freek wel een beetje te zoeken in de woonkamer. Die twee ventjes hadden ook zoveel gewoontes samen en zulke grappige dingen, de afgelopen jaren… Ik denk dat Freek sinds vandaag wel begint te ondervinden dat dat er niet meer is. We zijn bezig om meteen een aantal nieuwe rituelen met hem in te bouwen samen met ons. Freek gaat erg goed op vastigheid en structuur.
Jasper werd, toen we uitgebreid afscheid hadden genomen, in een doek gewikkeld waar hij wel vaker op had liggen dutten. En in de armen van de dokter werd hij meegenomen. We zagen hoe zij z’n lijfje voorzichtig op de bijrijdersstoel in haar auto legde, in de doek gewikkeld. We hebben hem uitgezwaaid vanachter het raam hierboven. Eerst wilden we meelopen naar de auto maar het was zo’n verdrietig moment…en het laatste dat we wilden, was op die parkeerplaats buiten staan huilen, dus we hebben Jasper vanuit onze uitkijkpost ‘uitgezwaaid’.
Toeval bestaat niet
We kregen gisteren een telefoontje van het dierencrematorium; dat we ‘hem’ vrijdag 27 juni kunnen ophalen. We gaan een mooi gedenkplekje maken waar ook het potje met de as van Dirk bij komt (onze hond die in 2019 overleed). We zoeken daar een mooi klein kastje voor. Een mooi potje voor de as van Jasper hebben we al besteld.
We waren aan het zoeken naar een potje en wisten alleen dat het potje iets zachts moest hebben en dat er natuurlijk een dekseltje op moet zitten. Steeds vonden we wel iets, maar dat was het dan toch net niet. Totdat we gingen zoeken op ‘suikerpotjes’. Maar dan zonder uitsparing voor de lepel. Ineens kwamen we bij een grijs, zacht uitziend suikerpotje met de naam…Jasper. Uiteraard moest het dat potje dus worden. Het klopt helemaal.
Al 18 jaar bij ons
Jasper was ‘t eerste beestenkindje van ons samen. We woonden nog niet eens officieel samen, toen de kat van Dejan (Ziggy) al bij mij woonde en daar kwam Jasper bij, 5 maanden oud. Er werd een fijn plekje voor hem gezocht. Dat fijne plekje hebben wij hem -dat weten we eigenlijk wel zeker- 18,5 jaar lang kunnen geven. Hij heeft alles met ons meegemaakt, de komst van puppy Dirk eind 2007, de verhuizing naar Dieren, de komst van 2 kippetjes daar in onze grote tuin (een tuin waar Jasper dagelijks heerlijk struinde, muizen ving en andere katten de baas was). Hij maakte de dood van onze kat Ziggy mee, de dood van onze Dirk, die van de beide kippetjes, de komst van puppy Freek en de verhuizing naar Nijmegen.
Jasper en Freek
waren vanaf dag 1 dat Freek bij ons is al leuk samen. Ze hadden het goed met elkaar, vredig en soms ook hilarisch. De laatste tijd nam het aantal momenten van echt contact tussen Freek en Jasper wel af, doordat Jasper veel meer rust nodig had. Maar tot en met maandag waren er toch nog die kleine ritueeltjes tussen hen. Zoals in de gang even aan elkaar snuffelen na de nacht, bij het aanbreken van de dag. Voor Freek zal het nu raar zijn. Hij heeft dinsdagmiddag, na de enerverende uren rond het overlijden van Jasper, een paar uur heel diep geslapen.
We proberen dus wat nieuwe kleine gewoontes met Freek te maken die zijn dagelijkse momentjes met Jasper een beetje kunnen opvolgen. En verder proberen we zo normaal mogelijk te doen met Freek. Gisteren was hij weer met ons op pad, voor (uitgesteld) overleg bij de 4Daagse. Een heel leuk overleg trouwens, maar dat is nu niet zo relevant verder.
Droevig en dankbaar
De tranen liggen dicht aan de oppervlakte en om de zoveel tijd schieten ze er weer even helemaal in. En dat mag. Ons beestenkindje, ons stoere beertje is dood. Huilen, het kan niet anders. Maar wat zijn we dankbaar dat hij deze leeftijd heeft bereikt, dat het zo’n mooi en lief leven is geweest met Jasper. Dat er zoveel guitige herinneringen en foto’s zijn nu en dat we nog zo’n dierbare laatste periode met hem hadden, de laatste 2 maanden (nadat duidelijk was dat Jaspertje in zijn laatste fase zat). Hij heeft zich de afgelopen tijd nog zo lekker laten verwennen door ons en zoveel momenten gehad van knus, knuffelig, kneuteren. Het was gewoon een super stoer, lief en relaxt beertje!
En ja, we zijn dus ook heel dankbaar dat er een arts te vinden was die Jasper samen met ons, gewoon thuis in zijn veilige holletje zo ontzettend vredig heeft kunnen laten slapen. Wat heeft dat mooie lieve beertje zelfs dat stoer en goed gedaan.
Nu gaan wij verder. Met een leeg gevoel nog. De tijd moet er overheen gaan voordat dat wegslijt. We kunnen wel al een beetje genieten van kleine fijne momenten (niet optimaal, hoeft ook niet) en ons laten troosten door de lieve gebaren en berichtjes die onze kant op komen (fijn: steeds meer mensen die zich echt kunnen verplaatsen in het verdriet bij verlies van een beestenkind). En intussen bouwen we een dierbaar herinneringenplekje in de woonkamer voor als ‘Jasper volgende week weer thuiskomt’.
Ook willen we er even tussenuit binnenkort. Gewoon 2 dagen op mini vakantie, nu we voor Jaspertje niet meer thuis hoeven te blijven. Een nieuw soort vrijheid die nog verdrietig voelt, maar voorzichtig ook wel wat ruimte geeft. Omdat we, met het thuisblijven voor Jasper, ook steeds meer toenemende zorgen om hem hadden. Nu is ie veilig en vredig in dromenland en kan hem niks ellendigs meer overkomen.
Die Jasper…
Kiki
