Fijne afleiding bij ingewikkelde zaken.
Pandemie op z’n retour en hup, oorlog van start! Complex, eng en onbegrijpelijk.
De eerste paar dagen volgden we hier het nieuws over de oorlog in Oekraïne op de voet, jij ook? Het voelt zo onwerkelijk en dreigend; als in een hele slechte film. Inmiddels zijn we (net als de eerste maanden in coronatijd) zuiniger geworden op wat we wel en niet volgen. Alles lezen, is niet te doen. Het maakt gestresst en machteloos en daar heeft niemand wat aan.
Wat wel helpt, is geld storten op de rekening van het Rode Kruis, giro 5125. Heb jij ‘t al gedaan?
Het Rode Kruis heeft tot nu toe zo’n 30.000 voedselpakketten en producten voor hygiene uitgedeeld, plus schoon drinkwater. Ook in de landen rond Oekraïne is het Rode Kruis actief bezig de opvang van mensen die gevlucht zijn.
Iets doen, al is het maar klein, geeft een snufje tegenwicht bij het gevoel van onmacht.
En verder kan afleiding zoeken ook helpen om het klote nieuws steeds, wat weg te drukken zo nu en dan. Dat merken mijn lief en ik tenminste. Overigens helpt dat ook tegen de fysiek-medische onrust hier bij mij. Ik zie op tegen het baarmoederkanker-onderzoek van morgen (woe.). We krijgen deze keer hopelijk wel meteen uitslag omdat ze het nu wel goed kunnen beoordelen. En ik heb er eigenlijk best vertrouwen in dat het goed nieuws zal zijn, ik heb ook redenen tot vertrouwen, maar toch zie ik er heel erg tegenop. Ook Dejan is bezorgd. We mogen er gelukkig wel weer samen naartoe. En ja, die bezorgdheid is natuurlijk ook niet helemaal om niks. Dat onderzoek wordt niet gedaan vanwege pijn in de kleine teen, er is iets gaande dat ‘niet hoort’ en als afwijkend wordt beschouwd. Maar het is gelukkig geen grote ongerustheid, dat ook weer niet. En dat wil ik zo houden. Morgen gewoon nog er doorheen en daarna hopelijk snel vergeten, dit niet-fijne kopzorg-hoofdstukje. Ik heb ook al meer dan genoeg aan het reumapakket. Maarja, daar houden ziektes natuurlijk geen rekening mee.
Anyway. Afleiding is dus op meerdere punten extra welkom. Die afleiding vind ik, in het doen van de punten die op de to do list staan. Dingen kunnen wegstrepen is fijn. En ik ervaar mooie afleiding in het projectmatig bezig zijn. Maar ook in gewoon, fijne dingen doen en daar van genieten. Dierbare belafspraken, een middagje stad, beetje rommelen in huis, lekker koken samen met m’n lief (bij voorkeur met de muziek aan in de keuken) struinen buiten, een spontaan flitsbezoek van vrienden die met een mac Donalds avondmaal aankwamen (guilty pleasure voer, we zaten te smullen met z’n allen).
Over dat middagje stad: we pakten gisteren de bus naar de binnenstad. Normaal gaan we met onze Vespa, maar we willen weer vaker met het OV gaan reizen. Dat deden voor de 2 keer sinds we hier wonen. En we wilden ook gewoon lekker warm zitten, de Vespa is nu nog een tikkie fris. Het was best leuk eigenlijk, effe met ‘t bussie rondreizen door de stad naar het centrum. Als je een rustig moment op de dag kiest, is het relaxt, lekker een beetje toerist in eigen stad zijn. In de binnenstad hebben we lekker rondgebanjerd en lopen glimlachen om de vele, kleurige kolderieke carnavalsvierders (vooral in een deel van het centrum was het druk daarmee).
Op de markt kochten we lekkere kaasjes en nootjes en op de terugweg naar het station hebben we geluncht bij Coffee Lab. Twee jaar geleden, januari 2020, waren we daar ook voor een bakkie. Toen was dat nadat we een wijk bij het Goffertpark hadden bezichtigd, omdat we daar misschien konden gaan wonen. We woonden toen nog in Dieren. Toen we bij Coffee Lab zaten, voordat we de trein terug naar(toen nog) huis namen, zeiden we tegen elkaar: “Wie weet, wonen we de volgende keer dat we hier koffiedrinken, wel in Nijmegen?”.
Het was fijn om er gisteren weer te zitten, op dezelfde plek achterin de zaak. En om elkaar dan tevreden aan te kijken: daar zitten we dan, als inwoners van Nijmegen. Ik opnieuw, Dejan voor ‘t eerst. Fijn. We maakten een ‘familie-selfie’ en nog wat foto’s bij Coffee Lab. De foto bovenaan is van een van de prachtige plafondlampen daar.
Hieronder verder nog flink wat foto’s van afgelopen dagen in een ‘fotoverslag’. Allemaal niks groots en spectaculairs maar wij zoeken het avontuur niet in ‘ver weg’ of in ‘groots en meeslepend’, maar in het dagelijks leven met de dingen die daarbij horen. Elk boekje dat we maken is een avontuurlijke reis en elk bezoekje aan een plek in de omgeving -stad, bos, rivier of heuvels- is een minivakantie die het thuiskomen fijn maakt. We zijn dankbaar dat ons dat steeds weer lukt en dat het zo goed werkt voor ons.
Tijd om af te sluiten; iemand nog iets voor de rondvraag?! Nee? Dan ga ‘k avondwandelen met m’n mannen. En daarna linea recta door naar dromenland. Houden jullie de vingertjes even gecrosst voor mij morgen? ?Ik heb er vertrouwen in, maar kan de extra positieve gedachten wel weer even goed gebruiken.
Voor wie dit nog leest voor het slapengaan: rustige nacht gewenst, met zo min mogelijk ‘wereldzorgen’.
Welterusten.
Kiki
▼ Familie selfie, uiteraard volgens traditie niet gelukt. En toch ook weer wel fantastisch gelukt, want kijk nou naar die oogjes van Freek… Wij zijn er verliefd op.
▼ Dejan en Freek ♥︎♥︎
▼ Dat was een lekkere lunch, bij Coffee Lab.
▼ We struinden ook nog door het Kronenburgpark in de feestelijke voorjaarszon. Wat een verademing, die stralende zon en strakblauwe hemel!
▼ En dan de bus uitstappen in onze boswijk en door de vele bomen ons appartementengebouw verscholen zien liggen (onze boomhut helemaal bovenin op de hoek); potverdikkie, we wonen mooi! (foto rechtsboven). De zon op het dakterras, maakte ook blij. Net nog te fris om er echt lang te zitten, maar een kwartiertje: yeeuuj! En de zon in de bomen en een vrolijke bos tulpen met rode koppies in de vaas: simpel maar super!
▼ Vandaag startte de meteorologische lente en gisteravond begon het turen-naar-de-zonsondergangen-seizoen op ons dakterras. Magisch en dromerig, die zonsondergangen. Net als ‘s nachts in je bed liggen en de bosuilen horen. Can’t het enough of it! En is de zon eenmaal onder, dan neemt het maan-lichtje tussen onze buitenplanten het over.
Gezellige afleiding was het voorbereiden, uitvoeren en genieten van ons buurt-terrasproject, deze keer met het ‘food karretje’ en het mini terras. We hadden een hoge biertafel aangeschaft om aan te kunnen staan en een tafeltje met wat klapstoeltjes voor mensen die wilden zitten. Alles opklapbaar en veel makkelijker verplaatsbaar dan het grote, zwaardere terras voor de zomer. Dus perfect voor een uurtje buurten in de winter en ‘t vroege voorjaar. Het was oergezellig zaterdag (wel heel sneu, een paar zieken die er niet bij konden zijn) en het was weer fijn om te doen. Al had ik een vergissing met de starttijd en was ik daar even door gefrustreerd en boos op mezelf, maargoed, beetje teveel aan m’n bol.
I ♥︎ dit project en ik organiseer het met heel veel liefde. “Dat is goed te merken aan jou”, zei een van de gasten. En dat vind ik dan dubbel fijn.
