Woensdag 27 mei 2020
En toen ging het allemaal ineens heel snel… Familie Boslust gaat verhuizen! Van onze mooie boswijk in Dieren naar een -ook mooie- boswijk in Nijmegen. Boslust 2.0 dus!
Vrijdag werden we gebeld door woningcorporatie Mooiland: ‘Jullie zijn van plek 3 naar plek 1 gegaan voor het appartement waar je op had gereageerd en mogen komen kijken of je het wil hebben’. Toen brak hier een feestje uit. En daarna paniek, ha!
Verhuizen in coronatijd, zijn we gek geworden??!
Jep.
De plek
Het gaat om een super fijn appartement in een bosrijk gedeelte van Nijmegen, vlakbij het prachtige Goffertpark en met een joekel van een dakterras. En oh ja: een heule leuke nieuwe keuken (kunnen wij zeker wel wat mee!), een heule fijne nieuwe badkamer met bad (!) en een uitzicht waar je U tegen zegt. Het is op de bovenste verdieping (6e) en je kijkt vanuit alle kamers in de boomptoppen (bosgebied). Het voelde als een vakantieplek waar je je van afvraagt: hoeveel zou het kosten als we hier gewoon blijven? Maar de huur is niet eens hoger dan wij nu betalen. We hebben wel 1 slaapkamer minder (van 3 naar 2) en natuurlijk geen tuin meer (hoera!) en dat merk je in de huurprijs.
Wat we waanzinnig fijn vinden, is dat het dakterras aan de woonkamer en keuken grenst. In ons vorige huis in Amersfoort hadden we een leuk balkon, maar op de slaapverdieping. Dat vonden we niet geweldig. Het is wel heerlijk wakker worden: meteen uit bed, hup de zon in maar dat gesjouw met spullen naar boven steeds, was niet zo handig.
Wat betreft de locatie: de bushalte naar het centrum is vlakbij, dan ben je er in 20 minuten (of met de fiets of Vespa natuurlijk) plus: voorzieningen voor dagelijks leven zat om de hoek.
Kortom: het is een unieke kans en we hebben Ja gezegd.
Vrijdag krijgen we de sleutel.
Best wel ingewikkeld om nu te verhuizen
Ja, verhuizen in coronatijd is complex. Maar het kan wel, hebben we geconcludeerd na goed overleg met de huisarts (over de risico’s), het verhuisbedrijf, de woningcorporaties en lieve vrienden die ons – corona-veilig- willen helpen. Het gaat nog een heel project worden maar alles dat we nu aan het regelen zijn, pakt goed uit en dat is fijn. Vandaag overleggen we met het verhuisbedrijf, dat in februari al hier was om een offerte te maken, op basis van onze inboedel. Omdat de verhuizing met corona-maatregelen gebeurt, mogen wij niet dichtbij komen, niet echt meehelpen en verhuizen ze ons in twee dagen, i.p.v. een dag.
De bezichtiging gisteren was weer met vriendin Martine. 10 dagen geleden hadden Dejan en ik al een video-bezichtiging, en waren we al erg enthousiast over het appartement. Maar we stonden toen nog op plek 3. Maar de 2 mensen boven ons konden niet op tijd de juiste gegevens aanleveren. Wij hadden alles al weken klaarliggen, ‘want je weet maar nooit’. Onder dat motto hadden we dus ook al vrij vroeg een offertegesprek gehad met het verhuisbedrijf. En da’s maar goed ook, want die kwam dus al ruim voor de coronauitbraak om onze inboedel te bekijken, te overleggen en een offerte te maken.
Raak!
Anyway. Gisteren ging ik dus bezichtigen met vriendin Martine. Omdat we niet met z’n drieën in de auto wilden zitten (met 2 gaat nog net wat afstand betreft met een grote auto) en Dejan alle vertrouwen had in mijn inschattingsvermogen, en het appartement door de online bezichtiging ook al zo ‘wauw!’ vond, durfde hij het aan mij over te laten.
Martine en ik dus gisteren weer allebei met mondkapje op in de auto, diagonaal zittend van elkaar hup, naar Nijmegen. Ik was voorbereid op een ‘nee’. Maar we kwamen binnen en het was vrijwel meteen een ja! Mijn lieve Dejan keek mee via de mobiele telefoon. Alledrie wisten we het meteen: dit is ‘m. Deze plek zegt: familietje Boslust, welkom!
Vrijdag zie ik het appartement weer (Martine en ik rijden weer die kant op voor de sleutel) en dan ga ik er poetsen. De eerstvolgende keer dat wij onze nieuwe stek daarna zien, is als we verhuisd zijn… Raar maar waar. Dat is de consequentie van verhuizen in deze tijd. Als we daar aankomen, gaan we rustigaan landen. Zorgen dat we een fijne slaapplek hebben en de zithoek kijkend in de boomtoppen zodat we even onze rug kunnen keren naar de chaos, en de oogjes en hoofden rust kunnen geven met groen en lucht ???
Oh oh, zo spannend…!
Zaterdag had ik nog een lang en mooi gesprek met vriendin Anette. Over dapper zijn, iets dat zij en ik allebei moeten zijn momenteel, en we spraken elkaar moed in voor de tijd die komen gaat bij haar en mij.
En ja, het vraagt wel wat spierballen, dit project. Maar we hebben het allemaal aan onszelf te danken en zelf uitgelokt, ha! Alhoewel: deze unieke kans, die krijgen we maar een keer. Al was het alleen maar omdat er in dat complex maar 2 appartementen zijn met zo’n enorm gaaf dakterras!
Anyway, het vraagt nu nog wat meer oplettendheid, organisatie-scherpte en stevigheid dan als we zouden verhuizen in normalere tijden. Maar die stevigheid groeit nu heel snel aan, door de gedachte aan waar we het voor doen. En organisatietalent heb ik wel, ha! Oplettendheid was hier bij Boslust sowieso al wekenlang een nieuwe modus.
Terug…
We wagen de sprong. Met het verstand op scherp gaan we het avontuur aan, en verhuizen naar Nijmegen. Terug naar geboortegrond. Ergens rond 25 juni zal de verhuizing zijn, dat bespreken we later vandaag met het verhuisbedrijf.
Het is hetzelfde verhuisbedrijf dat onze familie (toen ik nog kind was) verhuisde van Nijmegen naar Lelystad. Ik heb stiekem altijd heimwee gehouden naar ‘mijn stad’. En kom er vrij vaak, o.a. omdat de reumakliniek er zit. Dejan en ik hebben in Nijmegen onze favoriete koffie- en lunchtentjes al een tijdlang.
En toen ik de eerste hersenoperatie kreeg in het Radboud UMC (Nijmegen dus), heeft Dejan in het Radboud-hotel gelogeerd en ook redelijk wat kilometers in de omgeving daar gemaakt. Hij deed zijn boodschapjes in de XL Appie vlakbij het Radboud. Dat is ook de winkel die het dichtsbij is straks voor ons.
Dus jij wil dat we je terugbrengen?, zei de meneer die de verhuis-offerte met ons kwam bespreken.
En nou ja, dat gaat dan binnenkort gebeuren. Samen met m’n mooie man en onze blije beestenkinders, ga ik terug naar waar ik vandaan kom.
Met een beetje pijn in het hart naar ons fijne huis hier in Dieren, het dierbare sprookjesbos en de wilde beesten. Ik moet echt wel effe slikken bij het idee om het los te laten hier. Nooit is een huis (tot nu toe) zo overtuigend een thuis geweest als dit huis. In mooie en moeilijke momenten. Maar we gaan ook weer een nieuw thuis maken, en dus weer in bosgebied. En ja, het dorp zelf laten we met veel minder moeite achter. Het is niet helemaal onze plek. Maar dat gezegd: we kennen hier ook dierbare mensen, zoals vriendin Anita, en onze super fijne thuiszorg huishoudelijke hulp Annelies. Ingrid, een buurtgenoot, en de fijne contacten met de zorginstelling waar wij boekjes voor maken (dat gaat gewoon door wat ons betreft, alleen komt het zomerboekje wat later uit).
Loslaten is overigens nooit mijn sterkste punt, maar ik ga en moet het wel doen. Het is goed om het te doen. Het is voor een relaxtere, inspirerender toekomst voor Dejan en mij. Op geboortegrond maar nog veel meer: op een plek die ons nu al inspireert!
Feestfood
We vierden het zaterdag al een beetje met een zalig maal van Martines’s restaurantje dat binnenkort weer open mag voor een heel klein gezelschap en nu nog afhaal maaltijden biedt. Martine kwam het eten brengen, alles zag er even mooi uit en geurde heerlijk! En ze had een fles bubbels erbij gedaan als cadeautje voor ons, om onze nieuwe toekomst in ‘mijn’ (en straks natuurlijk onze) mooie stad alvast een beetje te vieren. Hier de foto’s van dat prachtige, goddelijke feestmaal. Ook zo mooi smullen?
Kijk eens bij deze link.
Gazpacho met brood en boter, tartaar van bietjes (geen rode), gevulde paprika met super lekker malse tuinerwtjes, tuinboontjes, Parmezaanse kaas en kruiden, gebakken aardappeltjes en asperges, en de toet: een lekker fris yoghurt-citroen puddinkje. Het was een feestje!
En onderaan de foto’s van ons toekomstige nieuwe thuis in Nijmegen…
Maar nu eerst: liefdevol afscheid nemen van ons dierbare thuis in Dieren. Niet makkelijk, wel de juiste weg. En ja, starten met inpakken, dat ook!
Ciao, tot gauw (ergens tussen de verhuisdozen).
Enne…blijf allemaal gezond en voorzichtig? Dan doe ik dat ook. ??
Kiki
Linksonder: dit symbolische Nijmegen-tegeltje kreeg ik een paar weken geleden van Dejan.
