Home away from home

Zondag 28 juni 2020

‘Je kunt ergens nog zo lang en goed wonen; juist als je er (fijn) bent opgegroeid heb je er een speciale binding mee’. 

Dat schreef mijn pa mij toen wij overwogen vanuit Amersfoort te verhuizen naar Nijmegen, en ik vertelde over mijn heimwee naar Nijmegen (als kind). De 2e helft van mijn jeugd woonden wij in Lelystad. Wat helemaal zo erg niet was als altijd wordt gesuggereerd. Lelystad heeft ook heel fijne kanten en plekken. Maar ik miste de heuvels en de Nijmeegse binnenstad waar ik op school zat, en natuurlijk ook vrienden enzo. En in die 25 jaar Amersfoort (ik ging studeren in Utrecht en wonen in Amersfoort) is er altijd een licht gevoel van heimwee gebleven.

Toen Dejan en ik 5 jaar samen waren, besloten we dat we samen ergens anders ons nestje wilden bouwen, en niet in Amersfoort wilden blijven, hoe leuk die stad ook is. We wilden naar Nijmegen e.o., liefst dicht bij bosgebied. Maar Nijmegen had voor ons nog niet echt een interessant woonaanbod in die tijd. We stonden nummer 1 bij een appartement in een voormalig postkantoor maar werden bij de gedachte al gek van de drukte op die locatie (centrum).
En er kwamen intussen wel waanzinnig mooie andere woonplekken die ons in de verleiding brachten. Een oude poortwoning op een landgoed in Hoenderloo (ging niet door), een heel knus huisje tussen bos en weilanden in Ellecom (we vonden het uiteindelijk te klein) en toen onze fijne bosstek in Dieren.
Eigenlijk maakten we een tussenstop, kan je achteraf zeggen.

En nu wonen we alsnog in Nijmegen. Al vaker (en langer) omschreef ik deze stad op mijn blogje als mijn stad (ook kortgeleden nog, hier en hier). Ook al woonden Dejan en ik in een dorp waar wij in eerste instantie lang dachten te blijven wonen, Nijmegen was en bleef altijd mijn oude vertrouwde stad. De stad waar mijn moeder opgroeide en mijn vader deels ook, waar veel familie is blijven plakken, waar ik zelf mijn halve kindertijd opgroeide (met geboortegrond in de directe omgeving) en waar ik altijd inderdaad dat lijntje mee hield waar paps het over had.
Na 25 prachtjaren in Amersfoort, heb ik dezelfde binding juist nooit gevoeld met Amersfoort, sinds ons vetrek. Het is een thuis-gevoel dat je inderdaad misschien wel alleen op die manier kent als je ergens als kind (fijn) opgroeide… #mijnroots

Spijt van onze 7 jaar Dieren hebben Dejan en helemaal niet. Sterker nog: na elk bezoek aan een stad (ook Nijmegen), was ik steeds heel happy en bijna opgelucht om weer in Dieren terug te komen. Rust, ademruimte, alles wat kleinschaliger. Het wonen in een dorp was een heel fijne pauze van het wonen in de stad. En we zijn verslaafd geraakt aan bomen om ons heen. Nou, die hebben we weer hoor! Ik zou niet ergens willen wonen waar vooral steen is. Ook niet als er wel veel gras en water zou zijn. Familie Boslust-Boomhut heeft ze nodig. Veel bomen graag! Tik.

Onze Dieren-tijd ligt natuurlijk nog maar een paar dagen achter ons en het voelt alsof we op vakantie zijn. Dieren voelt nog steeds als thuis en ik mis ons vertrouwde fijne huis. Soms zijn er momenten het me als een soort regenbui overvalt. Die buien laat ik gewoon over me heen komen, en dan drijven ze ook weer weg. Ik mis vooral het huis. Ons huis. Aan het huis lag het niet. De tuin, die mis ik niet.

Intussen blijven wij ons verbazen over de ‘goeie deal’ die we met dit appartement hebben. Die badkamer, man, zo luxe! Klein maar super fijn. De keuken net zo: alles is handig en super modern. Zo modern dat we ruzie hebben met de oven, wat te zien is aan de croissantjes op de foto, oh oh… Maar hé, ons allereerste Nijmegen-zondag-ontbijt is een feit!

Anyway. Dat gevoel van verwarring, voelen dat thuis ergens anders is maar dat je daar niet meer naar terug zal gaan, is er elke dag wel, in golven dus. Maar er zijn ook elke dag veel momenten waarop ik heel sterk voel: ik ben terug. En dan zijn we nog niet eens in het centrum geweest en we zijn zelfs nog niet eens naar het Goffertpark geweest. Het was te warm, we waren te druk met ons nest leefbaar maken en dit appartement en het dakterras boden afgelopen dagen genoeg vertier. Wel hebben we heerlijk Indiaas eten besteld (wat een feest, dat hebben we dus gemist de afgelopen jaren) en ook komende week gaan we iets laten bezorgen dat ons lekker lijkt. Bovendien zoeven we vandaag wel even naar het centrum met de Vespa, want we willen onze nieuwe gordijnen ophalen bij de Hema.
Maar verder hebben we nog geen stadse pret opgezocht.
Sowieso hebben wij niet veel nodig voor het gevoel van een leuk en lekker leven. Simpel is super, dat blijft ons motto. Alleen al de dag met koffie beginnen op het dakterras, en eindigen daar met een drankje, is op dit moment een feest! En bouwen aan een fijn nest is fysiek pittig maar ook heel fijn om te doen.

Zonder dat we dus de stad hebben opgezocht voel ik toch al, ik ben terug.
Mijn lieve vader had gelijk. Een echte, hechte band met een plek ontstaat alleen al doordat je er simpelweg (een blij) kind bent geweest.

Terug in de stad. Mijn stad, die nu onze stad wordt. En langzaamaan ook ons thuis.
Hieronder weer wat foto’s (morgen of overmorgen nog een kort verhuisverslag met wat foto’s).

Ciao, tot gauw. 
Kiki

 

 

 

 

 

Hoe ‘mooi mediterraan’ het ook is op dit dakterras als de zon volop schijnt; wij waren dolgelukkig met de verkoelende wolken, vrijdagavond en daarna. Maar gisterochtend was het droog en dus hup! lekker weer buiten wakker worden.

Vrijdagavond hadden we andermans kookkunst op tafel staan. Besteld bij V-catering, daar kun je Indiaas, vegetarisch en vegan food bestellen en laten bezorgen. En daar hadden we geen spijt van: wat een kleurig, geurig en zalig feestje was dit…! Wij eten graag Indiaas, koken het zelf ook af en toe (de super simpele zaken) en Dejan heeft een tijdje in India gewoond. De gerechten van V catering zijn wel milder en minder heftig dan the real deal in India -vond Dejan- maar voor mij was het perfect zo en spicy genoeg. Wij hadden de royal Thali besteld met van alles wat: een aanrader. Vanavond eten we er nog een keer van, met een salade erbij.

Onze badkamer dan. Een ware upgrade! En onze oude badkamer in Dieren was al een upgrade van die in Amersfoort, maar deze slaat alles. Dit is echt een top-plekkie om je vermoeide verhuislijf wat extra zorg te geven.

1. De douche is super fijn. En de deur opent naar de kant van het bad, waardoor we aan de andere kant ons oude badkamer-ladenkastje kwijt kunnen en de wasmand (hangend). Lekker veel opbergruimte!

2. Ook de wastafel bevalt, ha! We moesten even ontdekken hoe het water goed wegloopt maar nu snappen we het. De spiegelkast geeft ook nog bergruimte. Ik vind alleen het licht lastig als ik aan het tutten ben met make up. Dus mijn make up hoekje komt in de slaapkamer. Lekker ouderwets, aan een kaptafeltje!

3. De douchedeur is nu handdoekenrek.

4. Dat bad…! Lekker verkoelend op warme dagen, hebben we al ontdekt (als je een lauwwarm bad neemt) en ik verheug me op de koude dagen dat een warm bad de kou uit je lijf verdrijft. Voor mijn lastige lijf is het sowieso wel aangenaam. Nu we fysiek extra inspannend bezig zijn, merk ik dat enorm. Mijn voeten zijn ontstoken (peesjes), mijn handen (gewrichtjes) en mijn rechterschouder. Als ik in bad zit, verzacht dat een beetje.

5. De ladekast past er prima. We hebben ‘m 3 jaar geleden opgeknapt, het was een lullig kastje om te zien. Maar met een verfje en leren handgreepjes werd het weer wat. Er kan veel in.