Hittepup, eettenttip, brandhaartjes, moe zijn, vakantie- boekje.

Vrijdag 28 juni 2019

Zo, de ergste warmte is weer weg en dat is een feest! Freek Frummel geeft zich er trouwens goed aan over (daar kunnen we nog wat van leren). De twee ventilators in de kamer zijn goeie maatjes van ‘m geworden. Hij gaat ervoor staan met wapperende oortjes of er uitgebreid bij liggen dutten. Doet ie goed, onze fluffy baby! We maken hem af en toe nat met een doekje en dat vindt Freek (tot op zekere hoogte) ook best. Zo duttend en luierend in een koel briesje, komt meneertje Dirkebroer de zomer wel door en wordt hij geen hittepup maar een duttepup!

Rotrups!

En dan het eikenprocessierups-probleem. Door de warmte loopt het eerder uit de hand, zeker ook wat betreft huidproblemen bij mensen. In het nieuws is er veel over te doen, overal in het land is het een probleem. De gemeentes kunnen het niet aan, hebben soms ook de expertise niet en de landelijke overheid lijkt haar vingers er niet aan te willen branden.

Intussen brandt er bij ons WEL van alles. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar hier in de straat hebben meerdere mensen overal jeukbultjes, net als Dejan en ik. Bij de apotheek was de geadviseerde mentholzalf helemaal op en dus haalden we iets jeuk-remmends bij Kruidvat, Nestosyl creme. Helpt gelukkig wel, mijn husband heeft wat meer nodig en kreeg hooikoortspillen van de apotheek. Daar zit anti histamine in en ook dat helpt bij jeuk en (in het geval van Dejan) rode ogen. Tip van familie Boslust dus.

Het probleem is landelijk groot, maar als je bedenkt dat wij in een straat wonen die zo’n beetje voor bijna 1 kilometer alleen maar uit eikenbomen bestaat, dan snap je dat er hier al helemaal geen ontkomen aan is. Bultjes en krabben dus bij Boslust en buurtgenoten. En even lekker het verkoelende bos in, dat is momenteel niet erg aan te raden, lazen wij. Met puppy Freek die nog steeds heel veel in zijn bek stopt (en dus gerust ook zo’n rups) is het nog meer oppassen geblazen.

Anyway. Hier kan je tips lezen over hoe om te gaan met dit rare rupsprobleem. Doe er je voordeel mee, je kan het nog nodig hebben deze zomer.

Kom maar op

Jeukrupsen, wespennesten, marter-streken, vossen in de wijk, omvallende bomen bij storm… De prijs van ons bosparadijs. En toch blijven we. Met liefde. En dus hebben we de hovenier gevraagd om niet te wachten tot het voorjaar met de grote tuinactie maar eind van de zomer al aan de slag te gaan, dan hebben we er eerder en langer plezier van. We staan nu gepland voor eind augustus / begin september. Dan is de kans op heel erg hete periodes iets kleiner (i.v.m. aanleg grasveldjes). In die periode wordt ook onze keuken verder aangepakt en dan heeft de wooncorporatie nog een grote dak- en buitenkant-renovatie gepland staan voor (eindelijk!)komend jaar.
Onze stek verder optimaliseren, we hebben er zin in, bring it on!

Lekker sjezen, lekker happen

Woensdag waren weer lekker weg op de Vespa, een hapje eten in Velp bij restaurant de Watermolen. Heerlijk rustig en comfortabel gezeten in hun tuin, en het eten was waanzinnig! Dit is kookkunst met het accent op kunst, en het is allemaal zo vreselijk lekker! Ze hebben een Michelin aanbeveling, en een Bib Gourmand. Ze willen niet gaan voor een michelinster, want ze willen het relaxte en informele van hun plekje niet onder druk laten zetten.

Wat leuk was: de eigenaren hadden tijdens hun week in Italie naar truffels gezocht en die ook gevonden. Je kon bij elk gerecht dat je bestelde, aangeven of je zin had in verse truffel erover. Wij kozen dat bij het voorgerecht en de eigenaar kwam de truffel ter plekke over het bord schaven. De truffel smaakte nootachtig en subtiel, totaal niet ‘gassig’ en knoflookachtig zoals bij (chemisch) verwerkte truffel in flesjes olie en potjes enzo.
Het was een feest, dit etentje! Daarom zoveel foto’s ervan, zoals de foto bovenaan, van het voorgerecht, en foto’s onderaan.

Freek heeft zich trouwens weer geweldig gedragen, ook andere gasten en de restauranteigenaren viel dat op. Hij is rustig, gaat lekker liggen. Super, we zijn trots op Freek!

Kopzorgmoe

ik ben moe. Van alle fysieke trouble en hoe daar mee om te gaan. Nu dook er weer een brief op in het dossier bij mijn huisarts, waarvan ik het bestaan niet eens wist, nooit. Die brief zit al sinds 1998 in mijn dossier en geeft aan dat ik een ietsjes verhoogd risico loop op familiaire darmkanker (komt nogal veel voor in mijn moeders kant). Niet iets om heel erg van te schrikken, mijn risico is echt maar 5 a 10 procent, schatten ze destijds in. Maar er werd in die brief toen wel geadviseerd om polieponderzoek te laten doen. Dat heb ik nooit gedaan omdat ik dit niet wist. En daar schrok ik wel van.

Ik heb zo nu en dan buikproblemen, niet heel erg vaak maar net iets te vaak (naar het idee van de vervangend huisarts) om toch eens wat dieper erin te duiken. Ze heeft uitgebreid Crohn onderzoek aangevraagd omdat die aandoening ook samen kan gaan met mijn reuma, maar dook ook in mijn dossier en vond dus die brief over de erfelijke darmkanker onderzoeken. Ik word nu op vrij korte termijn alsnog ook op de familiaire poliepen-afwijking onderzocht. En dan zit ik nog in een revalidatieflow voor de neuro-operatie die ik had, mijn reuma eist op irritante manier weer wat meer zorg en aandacht, en ik ben ‘kopzorg-moe’. Heel erg. Wij samen ook.

Maatregelen

Dus we hebben nu helemaal de prioriteiten (nog meer) bij onszelf en elkaar gelegd (en de beestenkinders, die veel blijheid brengen). We zijn aan het zorgen voor maatregelen die ons meer rust geven. Een super strakke dagplanning, een strak slaapritme inbouwen, een slot op de tuinpoort zodat we ons niet overvallen voelen door mensen die (lief bedoeld maar voor ons heel onrustgevend) ineens in de tuin staan. En we gaan ook niet meteen naar die deur sjezen als er aangebeld wordt maar eens wat vaker bedenken of het wel uitkomt. Rust in de tent brengen, en daar hoort ook bij om de situaties waarin wij ons ‘overvallen’ voelen (en vaak ook gestoord worden bij het werken) proberen te verminderen.

We proberen in het algemeen alert te zijn op alles dat stress kan geven of aandacht vraagt die wij nu niet kunnen opbrengen. Dit alles op advies van de gedragstherapeut bij de huisarts met wie ik helpende gesprekken heb over ‘het geknapte elastiekje’. Ze is enorm betrokken, trots op ons in de stappen die we maken, en het helpt mij enorm om beter te beseffen waar het nou echt om draait op dit moment. Tijd voor onszelf, eigenlijk. Eindelijk. Geen pleegzorg meer, geen mentorzorg meer, leren om (voor ons) moeizame contacten te vermijden, (voor ons) fijne mensen te blijven opzoeken en omarmen, genieten van vakantieuitstapjes, van Freek, van elkaar en van rust nemen. Ik ga zometeen gewoon even op bed liggen lezen. Of in de hangstoel in de tuin.

Vakantieboekje

We zijn er lekker mee bezig maar dit is wel het eerste boekje waarbij we moeilijker vooruit te branden zijn. Het gaat trager en de inspiratie dient zich de laatste 2 dagen bijvoorbeeld veel minder snel aan. Maar nog steeds is het fijn om ermee bezig te zijn. Het geeft tegengas aan de lastiger dingen. En door te zeggen: ‘is goed genoeg, nu ook even goed genoeg?’ halen we een onnodige druk van de ketel. Het hoeft geen perfect boekje te zijn, zolang we er maar aan werken naar beste kunnen. Vandaag ga ik beeldmateriaal verzamelen en foto’s maken voor het boekje.
En dus brei ik er een eind aan. Eerst even pauze nemen, daarna verder.

Tot gauw.