Een lang blogbericht weer.
We hebben twee goeie dagen gehad met ons Veluwse minivakantietje. We hadden in vrolijker stemming kunnen vertrekken dan we nu waren (zie vorige blogbericht) maar het was fijn om het bos in te gaan, in een heerlijk hotel te logeren en eruit te zijn. De Veluwse bossen zijn en blijven uniek.
Het hotel was super. Een erg fijne, riante kamer met zelfs een ‘sunshower’ en een zalig bed. Het ontbijt was al net zo zalig. Eerst dachten we bij dit hotel ‘mwah’ omdat het gebouw een beetje degelijk is en het een van der Valk hotel is (de Cantharel, Apeldoorn/Ugchelen). We zochten naar een plekje dat geen onderdeel van een keten is. Maar toen ik een blogbericht op Woef Welkom las (over op pad gaan met je hondenkind) en deze locatie werd aangeraden, zijn we even gaan speuren op internet en waren we verrast over wat we zagen. Klik hier.
Het bleek bij aankomst bepaald niet tegen te vallen. Hier een impressie van de kamer en het hotel. Ik kan ‘t je van harte aanraden daar eens een nachtje te logeren (geen reclame, gewoon oprecht enthousiasme).
▲ Dit was onze kamer
▼Ze waren ook gastvrij richting onze Freek
▲ Freek kreeg van ‘t hotel een mand in de kamer met een heerlijk knabbelkluifje van insecten. Duurzaam en dus ook geschikt voor allergene hondjes. Daar was lief over nagedacht. Hij heeft lekker lopen struinen met ons, deze twee dagen. En op de terugweg in de trein hing ie half over Dejan (met poot over Dejan z’n been, zo vreselijk lief!) en half op mijn schoot, helemaal uitgeteld, ons droppie.
▼ Het gebied aan de achterkant van het hotel geeft meteen vakantiegevoel. Dat hebben ze erg leuk aangelegd. En er is een grote moestuin waaruit gekookt wordt voor het restaurant (foto rechts midden. Het avondeten is trouwens ook fantastisch!).
▲ Her en der zijn vuurplekjes, speelse hoekjes en tentjes waar je kan zitten in de ‘achtertuin’ van het hotel. En via die achtertuin hobbel je dan zo het bos in.
▲ De styling van het hotel is prima gedaan. Mensen met hondjes zitten niet in de grote ontbijtzaal maar in de lounge (foto linksboven) die (zo werd ons al ‘ingefluisterd’ door de hotelreceptioniste) veel gezelliger is dan de ontbijtzaal. Hondjes mogen wel in het restaurant bij het avondeten. De ontbijtlounge is ingericht met hele warme, best lekker gewaagde kleuren en doet super fijn aan. We konden er uren blijven hangen, ware het niet dat we nog een keer dat bos in wilden. Ook de buitenzitjes zijn prima gedaan. Dat maakt de sfeer van dit hotel heel fijn. En oh ja: je jammetje voor het ontbijt (veel smaken om uit te kiezen) ‘tap’ je in een eetbaar bakje (rechtsboven).
▲ Het was fijn, weer even slenteren door de bossen. We zagen een ree (foto linksboven). Wonend in Dieren bij het bos (ook Veluwe) zagen we zo vaak herten, reetjes en zwijnen, dat we heel wat betere foto’s hadden van die ontmoetingen. Maar het was leuk om nu, jaren later weer eens een ree te spotten, zo goudbruin tussen het groen.
Over de site Woef Welkom nog even: dat is een fijne site voor mensen met hondenkoters. Je leest er over ervaringen met hondvriendelijke vakantieplekken, fijne wandelgebieden, uit eten met je hond, enz. Leuke tips, enthousiaste en eerlijke verhalen. Ze hebben ook gelogeerd op het vakantiepark in de Veluwse bossen waar wij tot 2012 heel vaak een midweek boekten met onze hond Dirk. Dit najaar willen we er na jaren weer eens naartoe voor een midweek. Dat is Landal Miggelenberg, op de Hoge Veluwe bij Hoenderloo. Woef Welkom schreef er ook over. De hond-welkom-vibe is de laatste jaren kennelijk nog verder toegenomen op de Miggelenberg, ze doen er van alles aan om dat ook uit te dragen, guitig! Klik hier.
Thuisgekomen
Drong meteen weer tot ons door: onze buurvriend André is er niet meer. De lift uit stappen, zijn voordeur zien en het lege gevoel dat over ons heen kwam…dat was unheimisch en droevig thuiskomen. Hij was, beseffen we nu, zo vaak (even) bij ons op bezoek en er was zo vaak sms-contact (Whatsapp weigerde hij), dat hij echt bij ons dagelijks leven is gaan horen. Ook samen met hem en Joke hebben we veel fijne momenten gehad.
En we realiseren ons nu dat dat contact met André voorbij is. Dat hij stil is gevallen.
Er is gelukkig fijn contact met zijn lief, Joke, met wie we (vooral ik) ook intensief hebben opgetrokken in de laatste maanden. Vandaag belde ze weer even. Het voelt fijn om even te horen hoe het met haar gaat. Hoe het met de voorbereidingen van de uitvaart gaat. En om samen stil te staan bij wat was en bij de tranen.
Ze gaf aan dat ze veel steun van ons hebben ervaren in de voorbije, moeilijke maanden. Dat is voor ons heel troostrijk om te weten. En het geeft ook rust om te weten dat André nu niet meer hoeft af te zien. En dat dat gegeven -het vechten is voorbij- Joke ook wat steun geeft. Naast de mooie dingen die ze nu nog voor hem (en zijn nagedachtenis) richting het afscheid kan doen. En dat wij voor hen allebei van liefdevolle betekenis hebben kunnen zijn in een moeilijke tijd, daar zijn we dankbaar voor.
Nu hij een paar dagen dood is, komen er steeds meer herinneringen naar boven. Heel veel grappige momenten waarop we enorm gelachen hebben samen. Hij liet bij ons aan tafel bijvoorbeeld graag zijn goocheltrucjes zien. Met muntjes, deed hij dat. Die trucjes die bracht ie dan met veel bombarie, maar ze lukten vervolgens altijd maar half, heel sullig. Waar we dan vervolgens samen met André over in een deuk lagen. Dan zat hij, met zijn lange lijf, diagonaal op de stoel van het lachen.
We hebben hem op een gegeven moment een voorstel gepresenteerd (als grap uiteraard) voor een ‘goochelaar-artiesten-bestaan’. Andries the Incredible, zou hij dan gaan heten. Dejan zou zijn foute, louche manager zijn en ik zijn knullige, onnozele assistente. En dan zouden we met z’n drieën rondtrekken met André (Andries dan dus) als een soort Hans Klok 2.0. Inclusief de windmachine. De gesprekjes daarover met hem waren mega vermakelijk, we zagen het alledrie voor ons.
Over de doden niets dan goeds, zeggen ze. Daar geloof ik niet zo in. Over de doden liever eerlijk en oprecht, maar met het accent op dat wat fijn was en wat bij je wil blijven. Wij hebben ook wel herinneringen aan irritante momenten, die had André zeker. Zoals iedereen die heeft. We waren ook wel eens not amused. Zoals die keer dat we hadden afgesproken om gezamenlijk op te trekken in de hitte-klachten en communicatie daarover richting de verhuurder. En dat die eigenwijze drol dan besloot om een hittedagboek bij te houden en op te sturen, maar dan van de allerkoelste zomermaand ever, in zijn appartement. Tegen ons riep hij vaak een tikkeltje theatraal: “ik weet niet of ik de komende nacht overleef, met de hitte bij mij binnen”. En dan was het daar ook 35 graden, niet te harden gewoon. Maar dan stuurde hij dus een dagboekje van een maand waarin het extreem koel was en niet meer dan 23 a 25 graden was geworden in zijn appartement. Wij zeiden: “Man, had het nou even eerst met ons kortgesloten dan hadden we kunnen meedenken en kunnen zien dat dit niet representatief is voor de hitteproblemen in jouw appartement”. Nee, want hij wilde er snel vanaf zijn met dat dagboekje. Impulsief en ongeduldig, daar viel niet tegenop te argumenteren. En die momenten had hij ook wel vaker. Iets met achter het behang willen plakken. Ik maak me trouwens geen enkele illusie dat mensen dat met mij niet precies zo hebben, haha!
Maar de glimlach om gekke, leuke en dierbare momenten en kanten met/van André is veel sterker bij Dejan en mij. Hij kon zo expressief zijn in zijn verhalen, zo levendig in wat hij van dingen vond – dan wond hij zich ergens mateloos over op en eindigde zo’n opmerking altijd met een stevige en heel erg komische Bloody hell!. Hij was ook oprecht meelevend, als iets hem raakte. Toen ik hem -met Joke op de speaker- aan de telefoon had om te vertellen dat Dejan keelkanker had eind vorige zomer, raakte dat André heel erg -hen allebei- en dat liet hij merken. Dat waren heart to heart gesprekken.
En hij gunde je de wereld. Was daarin heel royaal en heel hartelijk.
Ook in het meegenieten was hij royaal en gezellig. Hij herinnerde ons er graag aan als er een verjaardag naderde. “Jij bent binnenkort jarig toch, Dejan”. Dat was -vermoeden wij- deels omdat hij graag vooruit wist wat er van hem verwacht werd en of hij er rekening mee moest houden in zijn plannen. Maar deels ook omdat hij het gezellig vond om mee te vieren. Van thuis uit was hij ook uitbundige feestjes gewend en daar vertelde hij altijd kleurrijk over. Als ik iets lekkers bakte voor bij de koffie dan genoot hij daarvan, zichtbaar.
En als hij boos was op iets of iemand of weigerde ergens aan mee te doen (zoals medicatie nemen die dan allerlei bijwerkingen had) dan schoot zijn stem altijd een paar octaven omhoog: ‘what the fuck, dat doe ik gewoon niet!’ Lekker rebels. En daarin klikten hij en wij ook. André was -zoals wij hem hebben leren kennen- geen meeloper. Dat sierde hem ook echt. Ook was hij veel relaxter met ‘of anderen hem aardig vonden’. Meer authentiek en ontspannen daarin dan wij, daar konden wij -en vooral ik- nog wel wat van leren. En daar gaf hij heel soms ook wel eens een lesje over, haha!
De wekelijkse koffiemomenten van de laatste maanden, waarin hij veel sprak over het fysieke afzien en over zijn zorgen maar ook over hoe ontzettend blij hij was met Joke in z’n leven -en dat de lentezon hem weer even wat vrolijker maakte- zijn nu, terugblikkend op die vijf jaar (buren)vriendschap extra waardevol. We hebben hem nog een beetje in de watten mogen leggen en hem waar mogelijk -als buurvrienden- mogen steunen in de kwetsbare laatste fase van zijn leven. Dat we ook gewenst waren aan zijn ziekenhuisbed de afgelopen 2 weken, vertelde ons dat hij zich in zijn kwetsbaarheid durfde te laten zien en dat er niks meer hooggehouden hoefde te worden. Ik ben dan ook heel blij dat Dejan de laatste dag voor zijn dood nog even bij hem was. Friend till the end.
We zijn een mini foto-collage aan het maken van allerlei momenten van en met hem uit die 5 jaar. Daarin komt ook een foto van zijn jeugd. Hij beweerde eens dat het ons niet zou lukken om hem terug te vinden op internet. Nou, daar kreeg hij ongelijk in want ik heb even gespeurd en vond een prachtige klassenfoto met hem erop, in de 6e klas. Onmiskenbaar André. We gaan die collage ook aan Joke geven en vrijdag op de dag van zijn uitvaart, plaats ik ‘m hier op mijn blog. Als laatste eer aan André, alias Andries the Incredible. Dit hieronder is alvast een foto die hem weergeeft in zijn beste momenten, als hij plezier had. Dit was hij -in blauw jasje en met grote grijns- tijdens het buurtterras dat wij twee jaar lang organiseerden en waarbij hij ook een tijdje meehielp met de opbouw.
Dankbaar dus, voor de dierbare dingen die nu bovendrijven.
De foto helemaal bovenaan dit blogbericht is gemaakt tijdens een van onze boswandelingen van afgelopen week. Het onvervalste Veluwe-gevoel.
Rest mij nog om ieder een fijne zondag te wensen. Pas een beetje op jezelf -en anderen- met de hitte die eraan komt.
Kiki
