Dat ligt in de binnenstad en is landelijk berucht, door RTL Nieuws zelfs bestempeld als gevaarlijkste rotonde van ‘t land.
De Nijmegenaren zelf zijn daar verdeeld over, volgens mij. De een vindt ‘t een heerlijk en super veilig knooppunt om overheen te gaan, de ander gruwelt ervan. Wijzelf vinden ‘m mooi en prima te doen met de Vespa. Maar wij mogen (moeten) gelukkig over het fietspad. Er wordt vaak beweerd: ‘wie dit gekke plein aankan met de auto, die is pas een goeie bestuurder’.
Stress-eend
Ik zat als kind een aantal jaren elke zaterdagochtend bij een bibberende pa en een roepende ma in de Eend, schokkend en tuffend over het Keizer Karelplein. Rijdend van onze Nijmeegse ‘jaren 70 vinexwijk’ naar de stad. Dan ging ik naar de Lindenberg, waar ik kinderknutselclub had en mijn ouders winkelden intussen op de markt enzo. Dan werd ik weer opgehaald, nog ergens een drankje en iets lekkers en weer hup, naar huis. Over dat gevreesde Keizer Karelplein. Met weer hetzelfde tafereel: ‘Hè, Wim, rij nou toch es door!!!’. En mijn vader die dan terug snauwde dat mijn moeder lekker zelf achter het stuur mocht gaan zitten. Een keer heeft ie meteen na het Keizer Karelplein de Eend aan de kant gezet, is uitgestapt, opende haar deur en riep woedend dat ie het zat was en zij moest gaan rijden. Dat durfde ze niet. Dus toen hij weer achter het stuur kroop, hing er van zijn kant een tevreden stilte (‘zo, dat varkentje heb ik gewassen’) en van haar kant een beduusde stilte. Pa had gelijk vond ik, maar autorijden kon hij niet. Ma ook niet trouwens.
Botsauto’s
En ikzelf? Ik heb hun non-talent geërfd en ik zou dat Keizer Karelplein als ik wèl een auto had, gewoon vermijden. Oh jahoor, ik heb het heus wel geprobeerd; autorijden. Maar veertig lessen en 2 examens verder, was ‘t wel een beetje klaar met dat slechte plan. Ik presteerde het om bij het 2e examen ergens door rood te rijden en dan ook nog verbaasd te roepen “stond er een stoplicht dan?”, toen de examinator had gezegd: “ik zou stoppen bij rood licht”.
Ik mocht meteen naar de kant en zijn oordeel herinner ik me nog steeds: ‘uitmuntend in de bijzondere verrichtingen en parkeren maar verder volkomen roekeloos rijgedrag’. Ik overzag het allemaal niet, reed voortdurend te hard en wurmde mij met een soort van ‘op goed geluk’ houding door dat verkeer. Zoals in de botsauto’s op de kermis: we zien wel of we geraakt worden.
Daarna heb ik het nooit meer geprobeerd -en dat voelt tot op de dag van vandaag als een wijs besluit.
Groener
Anyway. Het Keizer Karelplein…het was altijd hetzelfde gestress in die Eend van ons, en iedereen was blij als we zonder kleerscheuren op de Oranjesingel of de Graafseweg waren aanbeland. En nu, nu willen ze het -prachtig uitziende- Keizer Karelplein gaan verfraaien. Dat het nog prachtiger wordt. Het is al zo groen, ondanks heel veel verkeer. Maar het moet nog groener en er moeten minder auto’s op. Klinkt ons hier, als OV reizigers of Vespa genieters als een heel goed plan in de oren. Maar we horen de automobilist al mopperen en stampen. Dat het plein moet blijven zoals het is, dat je er lekker hard overheen moet, dat de stad al moeilijk genoeg te bereiken is, enz. enz. enz. Wat de waarheid is hierin; ik zou het natuurlijk niet weten. Ik wens de mensen die deze beruchtste rotonde van Nederland een nieuwe gebruiksaanwijzing moeten gaan geven, veel keizerlijke wijsheid.
Klik hier voor het artikel over de plannen voor het Keizer Karelplein.
Fijne vrijdagavond.
Kiki
