In onze werkkamer is een lief, symbolisch plekje ontstaan aan de muur.
Daar waar kippetje Fiep haar ‘binnen-woonplekkie’ had, hebben we een herinneringenplekje gemaakt voor Fiep en zus Veertje.
Het plekje heeft veel symboliek en het thema is: het ei is ovaal, maar de cirkel is rond.
Het blauwe ei-vogelhuisje kreeg ik als cadeau bij mijn afscheid als docent op het kunstencentrum in Amersfoort (Scholen in de Kunst). Dat afscheid was toen ik afgekeurd werd vanwege mijn ziekte. Er kwam een afscheidsmoment tijdens een kerstlunch voor alle medewerkers en de manager hield een emotionele toespraak die mij raakte. Hij uitte zijn onmacht over mijn ziekte. Onmacht die ik toen zelf ook nog sterk voelde.
Maar uiteindelijk werd dat afscheid juist ook mijn vrijheid. De vrijheid naar een leven waar Dejan en ik van begonnen te dromen: samen mooie dingen maken zonder concessies, wonen bij de natuur, met veel buitenruimte en dus ook kippetjes in die buitenruimte. Dat deze leefstijl door diezelfde ziekte (o.a.) ook niet van super lange duur kon zijn, weegt veel minder zwaar dan het feit dat we dankbaar zijn dat we dit hebben meegemaakt. Nu kunnen we zeggen: been there, done that, in plaats van dat het alleen een droom zou zijn gebleven.En ook zijn we dankbaar dat we in Nijmegen, mijn thuisstad, een soort van geweldige troostprijs kregen met onze nieuwe bosrijke woonplek.
Het blauwe ei-vogelhuisje -waar de as van Fiep en de veertjes van haar zus Veertje in zitten- herinnert mij dus aan het moment dat ik vrijheid kreeg om te leven zoals wij wilden. Maar het ei is ook symbolisch om een andere reden. Mijn toenmalige werkgever had het voor mij als afscheidscadeautje gekocht bij onze achterburen. Onze toenmalige buurman is keramist en maakte dit vogelhuis-ei. Zelf hadden die buren ook kippetjes en wij zorgden daar wel eens voor als zij op vakantie waren. Dat vonden we leuk om te doen en het bracht ons op het idee om ook kippetjes te nemen. Waar we toen woonden (A’foort binnenstad) was dat wat lastig, maar toen we in Dieren kwamen wonen, kon het dus wel.
Dit ei-huisje heeft dus een mooie link tussen toen en nu. Last but not least: de overblijfseltjes (as en veertjes) van onze lieve kippendametjes zitten nu in het vogelhuisje. Terug dus naar waar ze ook vandaan kwamen, een ei.
En de eitjes die aan het vogelhuisje hangen, zijn van Fiep en Veertje zelf. Het grotere bovenste eitje van Fiep, het kleinere eronder van Veertje. Dat klopte bij hun karakters en hierarchie. Fiep was groter, brutaler, fluffier en zonder twijfel de baas. Veertje schikte zich naar Fiep, en kon ook niet zonder Fiep. Veertje was dienstbaar, maar ook kwetsbaarder dus Fiep moest haar beschermen en leiding nemen. Veertje overleed 2 jaar eerder dan Fiep. Ze waren een goeie twee-eenheid samen. Veertje had niet gefunctioneerd als Fiep eerder was overleden, andersom is het wel goed gegaan.
De foto van de dametjes, zit achter een voormalig ‘kozijntje’ van hun oude tuinpaleis. Dat kozijntje wilde Dejan bewaren toen we voor onze verhuizing het kippenpaleis opdoekten. Nu komt het kozijntje heel mooi van pas, want het voelt alsof ze er weer zijn. Achter het raampje waar we ze zo vaak zagen, weer samen op hun plek.
Het is een dierbaar herinneringenhoekje aan de muur geworden. Dat maakt onze werkkamer niet alleen een plek waar Fiep niet meer is, maar ook een plek waar Fiep en Veertje verenigd en vereeuwigd zijn en waar wij, dankbaar voor de lieve, guitige en idyllische herinneringen aan het leven met de kippetjes, geïnspireerd verdergaan.
Fiep en Veer weer samen in een ei (dat ik ooit cadeau kreeg bij afscheid maar ook een nieuw begin) met Fiep en Veertje eitjes eraan en hun koppies zichtbaar achter het raampje waar we ze zo vaak zagen. De cirkel is rond.
Kiki
