Herfstweekend

Nooit was het weekend zo welkom als nu.

We gaan er een fijn herfstweekend van maken.
Eetbare kastanjes rapen in onze straat (wel maar een klein beetje, want we geven gehoor aan de oproep om echt veruit het meeste voor o.a. de eekhoorns te laten liggen). En verder wat leuke dingen doen, morgen een zondagsbrunch met dierbaar bezoek, en: de eerste warme wijn maken vanavond.

We zijn extra blij met het weekend. In het dagelijks leven kunnen wij ‘thuiswerkers’ onze dagen zelf indelen en bepalen. We hebben als creatief ondernemers (non profit) een combi van commitment en vrijheid waar we al heel lang mega dankbaar voor zijn en happy van worden. Maar als je dan ineens in een intensief behandeltraject terechtkomt…hup, weg vrijheid. Dat weten we nog heel goed van 2 jaar geleden bij mij, toen ik 5 weken intensief werd behandeld tegen baarmoederhalskanker. En nu: deja vu. Dejan moet 6 weken lang dagelijks naar het ziekenhuis voor zijn bestralingen. En een dag in de week 2 bestralingen op een dag, plus elke donderdag heeft hij een lange dag ziekenhuis met eerst ruim 5 uur chemo en daarna nog bestraling. Tel daar nog allerlei gesprekken en controles bij op en je hebt er een full time baan aan.

En ja, dan is het weekend en voel je het meteen: ademruimte. Zo heerlijk…!
Dat is wat we nu ook allebei weer zo ervaren, net als toen.

Het is een kwestie van je overgeven aan alles, anders wordt het echt beknellend. Verstikkend zelfs. Maar als je steeds tegen jezelf blijft zeggen: “Het moet, punt. Dus laat maar gebeuren allemaal”, dan helpt dat enorm. En dat lukt ook Dejan nu behoorlijk goed. Ik ben daar heel blij mee. Voor hem en voor ons samen. Maar wat is die vrijdagmiddag, als alles even ‘klaar’ is, dan fijn zeg! Dat gevoel kennen we allebei ook nog wel van tienertijd op de middelbare.

Zorgzaam

Weekend dus. Vanmorgen stond ik al klaar om Freek uit te laten. Normaal doet Dejan dat altijd, omdat ik met mijn reuma ‘s morgens niet lekker ga. Er moeten eerst wat pillen in, voordat dit wrakkige autootje wil starten. En Dejan vindt het heerlijk om ‘s morgens naar buiten te gaan en wakker te worden in de frisse lucht en ‘t bosgroen hier. Maar omdat hij zich niet 100% fit voelt nu na de 1e chemo, besloot ik vanmorgen: hup, eruit en gaan. Kan ik meteen even ‘oefenen’. Dus ik was al bijna aangekleed, toen manlief me tegenhield. Hij wil het heel graag zelf blijven doen. Zolang dat goed voelt, lekker die frisse buitenlucht in ‘s morgens. En bewegen en in actie blijven is belangrijk ook. Dat merken we allebei steeds weer en dat werd ook geadviseerd. Dus ik ben in huis maar wat dingen gaan doen zoals de diertjes van hun ontbijt voorzien, koffie maken voor Dejan, lampjes aan enz.

Ik moet zijn ‘taken’ niet uit zijn handen trekken, dat is wat ik wel weer geleerd heb. Het moet in overleg. En Dejan moet het aangeven. Hij heeft mij beloofd dat hij eerlijk is, als ik iets moet overnemen. Hij is -net als ik- een zorgzaam tiepje. Dat maakt mij wel een beetje bezorgd(…) dat hij zijn grenzen niet zal aangeven. Maar als hij mij nu beloofd heeft dat echt te zullen doen, moet ik het ook maar loslaten.
Gaat goedkomen.

Afgelopen twee dagen

De 1e behandeldag donderdag ging goed. Chemo zonder problemen. We zijn gewend aan het eeuwige meditatie-gedonder van mijn lijf. Dat is altijd gecompliceerd en akelig, door allergische reacties enzo. Wat was het fijn dat dat 1e chemo-infuus voor Dejan gewoon ongecompliceerd verliep!
De eerste bestraling in het masker was een wat ander verhaal donderdag. Dat was even een heftige ervaring voor Dejan. Daarom mocht ik er ook bij blijven totdat hij goed lag op die tafel en niet meer het gevoel had dat zijn keel werd dichtgeknepen. Ze waren super lief bezig om het hem zo comfortabel mogelijk te maken. Beetje naar links schuiven, beetje naar rechts, gezicht wat omhoog of juist niet; gepuzzel. En toen Dejan dan eindelijk z’n duim omhoog stak, was dat, na ruim een kwartier puzzelen en schuiven, voor iedereen een opluchting. De bestralingen op de dag van de chemo zijn heel erg belangrijk. Want die twee facetten werken nauw samen en geven de grootste klap aan de tumor. Maar het zou niet de eerste keer zijn, dat het met die eerste bestraling bij een patiënt met keelkanker, in zo’n nauwsluitend masker, niet gaat lukken. Omdat al het vocht van het infuus eerder die dag, het bestralingsmasker te strak maakt en patiënten dat niet trekken. Daarom was het superfijn dat het bij Dejan uiteindelijk lukte. En gisteren, de 2e keer, ging het al stukken beter. Maar het maakt me ook gewoon verdrietig wat hij allemaal moet doorstaan. Dat had hij andersom bij mij ook, destijds.

En toch: je weet waarvoor je het ondergaat. Beter worden. Er is geen keuze. Doe je het niet, dan ga je dood. Zo simpel is het, gen dilemma. Elke dag maken we in feite, meer of minder bewust, levensbepalende keuze’s. Wachten bij rood stoplicht, dagelijks eten en drinken in je mond stoppen, medicijnen nemen als nodig, de huur of hypotheek betalen om een dak boven je hoofd te hebben. Het leven van nu, anno 2024, staat heel vaak ver weg van die basis. Gewoon in leven blijven, dat een beetje oké doen (en waar mogelijk, anderen helpen dat ook te kunnen), is niet (meer) genoeg. Het moet allemaal meer, meer meer en beter, mooier, duurder.

Simpel

Kanker krijgen: er is niks moois aan. Maar er is een ding dat het je wel kan opleveren: dat je ondervindt wat de waarde is van heel eenvoudig ‘in leven zijn’. En dat je weer even opnieuw ingesteld raakt op wat nou echt belangrijk is. En dat is, dat je in leven wil blijven. Niet al het gedoe om je heen is belangrijk maar gewoon, dat je graag nog wat langer wilt blijven doorgaan. Veel langer mag ook, maar ook daarin leer je de kwetsbaarheid van het leven te erkennen. Iedereen heeft die kwetsbaarheid, maar met kanker -ook als de geneeskansen heel goed zijn- ondervind je het aan den lijve. En ook dat je, om in leven te blijven, het een en ander aan heftige uitdagingen voor over zult moeten hebben.

Alle kleine -en soms ook grote- fijne dingen die daar dan nog bovenop komen, zijn mega mooi meegenomen. Zo worden wij heel erg blij van bepaalde dingen momenteel, zoals de herfst, waar ik een volgend blogje aan zal besteden.

Het draait heel simpel, maar om een ding uiteindelijk: leven. In liefde, liefst. Hier thuis omarmen we dat maar weer eens extra stevig. En gelukkig zijn we daar goed in.

Zo, amen, haha!

Fijne zaterdag mensen!
Kiki

 

 

 

 

 

Foto bovenaan en hieronder: herfst in huis.