Herfsttroost

Blij worden, ondanks alles…

‘Waar word je op dit moment blij van?’, werd mij kortgeleden in ‘t ziekenhuis gevraagd. De antwoorden op die vraag veranderen elke dag. Ze bewegen mee met de dagelijks veranderende realiteit rond mijn geliefde Dejan, voor wie geen dag meer hetzelfde is. Zijn fysieke welzijn wordt -door de bijwerkingen van de behandelingen tegen keelkanker- per halve dag beïnvloed momenteel. En (nog) niet ten goede. Er moet en gaat eerst heel veel kapot, voordat het grootste probleem -de tumor- ook volledig kapot is. En dan pas, kunnen je lijf en leven weer gaan helen. We hebben geduld nodig.

Maar intussen zijn er nog wel dingen waar ik blij van word. Hoe ‘symbiotisch’ wij ook zijn (‘gezond symbiotisch’, zei een psycholoog eens en gelukkig maar, haha!): ik kan me goed richten op positief blijven. Ik heb er pijn van wat er met Dejan gebeurt en het raakt me heel hard om hem zo te zien afzien. Dat is heftig en verdrietig. Maar ik neem het afzien niet over, daar zou hij ook niet mee geholpen zijn. Ik wil juist overeind blijven en sterk zijn, ook voor hem. Dat lukt. Mijn levenslust blijft redelijk overeind, al zijn er zat momenten dat het huilen me nader staat dan het lachen. Maar de momenten waarop ik me veerkrachtig voel, zijn in de meerderheid. En dat geldt ook voor momenten dat ik me dankbaar voel.

Ik ben dankbaar dat Dejan deze prijs ‘wil’ betalen om zijn kanker te kunnen overleven. Zodat we -als het een beetje meezit allemaal- goed samen verder kunnen. En ik ben ook dankbaar voor de super warme steun die wij krijgen, vanuit allerlei hoekjes in onze sociale kring. Dankbaar ben ik ook voor de basis van ons leven. Onze liefde die krachtig is en veel kan dragen. Ons warme thuis, 2 wonderlijk troostrijke schatten van dieren om ons heen die mij elk moment van de dag doen smelten. Dejan ook, maar die heeft zijn handen nu veel te vol aan zichzelf. En de diertjes kunnen soms ook onhandig zijn. Dat Freek tijdens het knuffelen met Dejan met z’n logge fluffy poot in het sonde-slangetje van Dejan blijft steken, oh oh… Dus stoeien en spelen met z’n heerlijke hond kan nu ook al niet.

Mijn lieve Dejan mist ons lieve leven zo enorm… Knuffelen met onze beestenkinders, mij omhelzen, lol hebben, erop uit, bezig zijn met creatieve klussen, samen lekker koken en tafelen… Hij houdt zich sterk, maar heeft zoveel heimwee naar ons gewone leven. En hij moet dealen met mega veel ongemak en met verdriet, vanwege de situatie van nu. Maar het helpt hem enorm dat ik het red, dat ik stevig blijf en het boeltje draaiende kan houden, hier in onze boomhut. En dat ik hem kan helpen. Dat ie onder de douche staat (en dat alleen al is vermoeiend voor hem momenteel) en ik intussen het bed verschoon, zodat ie in een fris bed stapt. En het helpt hem ook om te zien dat er (nog wel net) genoeg is dat mij blij maakt. De blijheid bij Dejan staat op pauze. Die komt -hopen en denken we- weer terug als het ergste afzien achter de rug is. Maar mijn eigen blijheid staat niet helemaal in de vriezer, gelukkig. Verdrietige -en soms ook radeloze- momenten heb ik genoeg, maar blije momenten zeker ook en gelukkig maar.

Hieronder een lijstje van alles waar ik afgelopen dagen blij van werd 

• De momenten waarop we toch even samen kunnen zijn
Die momenten worden wel snel schaarser, want Dejan slaapt 80% van de tijd nu, zo uitgeput raakt hij. Zijn rondje met Freek in de ochtend wil hij perse doen, maar elke ochtend denk ik: ik neem ‘t over. Maar dan wil hij zo graag en lukt het hem toch weer, de stoere. Daarna zitten we nog even samen op de bank en dan is hij uitgeput en slaapt hij grotendeels een gat in de dag, momenteel. Maar het half uurtje samen op de bank de dag beginnen, is nu goud waard.

• In het donker met Freek voor ‘t avondeten langs de bosrand lopen en een uil horen
Gelukkig is het zondag, dus er zijn net niet teveel auto’s op de weg om het uil-geroep te verpesten. Magisch blijft ‘t, die bosuilen!

• Omdat Dejan z’n speekselklieren kapot zijn bestraald, is praten lastig. Ook kan hij zijn mond niet meer zo heel goed openen en bewegen. Daarom communiceren wij sinds vandaag grotendeels in whatsapp. Dat wil zeggen: ik praat gewoon met mijn stem en Dejan reageert met appjes. Surrealistisch. Maar we zien er de humor dan ook wel weer van in. En dat we dan weer eens creatief met beperkingen kunnen omgaan, maakt me ook een heel klein beetje blij.

• Ik word blij van bijpraatbelletjes met vriendinnen
En dat er liefdevol naar mijn verhalen geluisterd wordt maar ook met mij gedeeld wordt hoe het aan de andere kant is. Met een klein groepje vrienden, kan ik die ruimte zeker opbrengen. Ook al wordt ‘t mij ook vergeven als ik het even niet meer zou kunnen opbrengen.

• Ik word blij van toch nog iets lekkers bedenken voor mijn kookproject
Toetje bij ons, wordt het ook deze keer weer. En ik bouw een mini winkeltje, met spulletjes die leuk zijn om voor een habbekrats te verkopen. Dat mijn gasten dan zeggen: “Ja leuk, dan kom ik weer lekker shoppen voor sint- en kerstcadeautjes” dat maakt me blij. Het toetje voor die avond ben ik nog aan ‘t bedenken. Ik wil niet iets maken dat een lekkere geur verspreidt in huis. Dat Dejan dat dan moet ruiken, maar niet kan eten, dat wil ik voorkomen. Dus het wordt iets waarvoor ik niet hoef te bakken in de oven. Ik verzin wel iets.

• Ook word ik blij van blogjes maken
Ik ben -op advies-  gaan ‘snijden’ in waar ik energie aan wil en kan geven. Ik moet ‘bezuinigen’, om het leven van nu nog een tijd vol te kunnen houden, want het herstel van Dejan zal heel veel geduld gaan vragen. En dan maak je de balans op waar je echt je energie aan kan geven en waar even niet (meer)aan. Zoiets als mijn blog is mij heel dierbaar. Al sinds 2010. Haakt me blij, dus dat blijf ik doen natuurlijk.

• Ik werd blij van een avondhapje dat makkelijk te maken was, gezond en lekker
En dat dan samen opeten met een bevriende buuf en een fijn gesprek aan tafel (doen we elke week en dan kook ik).

• Ook werd ik blij dat het poezenkind van diezelfde buuf, gisteren toen ik een bakkie thee bij haar ging drinken, naast me kwam zitten
Vorige week was ze een paar dagen op vakantie en zorgde ik dagelijks voor meneertje de kat. Dan bleef ik even kroelen met hem, maar als ik dan wegging, wilde hij met mij mee. Dan moest ik moeite doen om hem daar binnen te houden, zo zielig. En als ik dan de deur dicht had, hoorde ik hem mauwen van achter de deur. Het brak mijn hart wel een beetje, elke keer weer. Hij miste gezelschap en zijn honden-maatje en poezenmama. Maar gelukkig heeft hij mij het feit dat ik hem steeds weer alleen achterliet vergeven, want hij kwam gisteren gewoon weer naar mij toe en naast me zitten. Zo lief! We hebben bedacht om een volgende keer te kijken of hij niet gewoon bij ons boven kan komen logeren, dan is hij niet zo alleen. Maar ik werd dus blij van het weerzien met hem gisteren.

• Spelen met onze Freek Frummel
Die ik dan weer iets nieuws geleerd heb en dat lukt dan dus gewoon meteen goed, het hele ritueel. Ik kan ‘m wel opvreten, die slimme leukerd…!

• Het nog relatief nieuwe ochtendritueel met Jasper en Freek
Dat is ook iets waar ik mega blij van wordt. Ze weten het inmiddels en zitten samen klaar op een van de ronde kleden in de kamer, vlak nadat we allemaal wakker zijn geworden. Op dat kleed zitten ze te wachten totdat ik met koekjes kom en ze allebei een goeiemorgen-koekje geef en een aai. Daarna gaan ze van het kleed af en kan hun dag beginnen. Smelt, zo dierbaar en fijn…

• En ja…last but not exactly least: de herfst maakt me blij
Dwarrelblaadjes, mistige morgens, ons feestuitzicht. Freek die door knisperdekens van blaadjes banjert en de kleuren die steeds meer knallen. Goud, gouder, goudst. Het is (gevolgd door de jaarlijkse feesttijd) een heel fijn seizoen, ook nu vind ik dat nog. Drie keer per dag struin ik door de herfst in onze achtertuin (foto’s hierboven). Met het bos-park voor de deur en de veranderende seizoenen onder je snufferd hier, blijft het een rijke woonplek. Al zijn er ook echt wel dingen hier die ons allebei gefronste wenkbrauwen geven. Maar waar heb je dat niet… De seizoenen zijn nergens zo mooi deel van je thuis en daar word ik nu elke dag extra blij van.

Hieronder nog meer plaatjes van de herfst bij huis; ons dagelijkse uitzicht nu.
Fijne nieuwe week. 
Kiki