Dinsdag 15 okt. 2019
Het zijn gevulde dagen momenteel.
Gisteren had ik gesprek met de revalidatie-arts van Klimmendaal, over mijn besluit om niet daar te gaan revalideren (maar hier bij het fysiocentrum). Dat was een goed gesprek. Hij begrijpt mijn beslissing, en mocht ik merken dat er toch meer nodig is, dan staat de deur bij Klimmendaal gewoon open voor mij.
Vorige week had ik ook al de revalidatiearts van het ziekenhuis gesproken (degene die mij naar Klimmendaal heeft verwezen), en daar geldt hetzelfde voor. Ze stelde voor dat ik over 3 maanden bij haar terugkom om samen te bekijken hoe het gaat en of mijn ‘eigen traject’ genoeg doet, of dat het toch beter is om alsnog naar Klimmendaal te gaan.
Eigen-wijs
Ik vind het heel fijn dat ze mij m’n eigen pad gunnen en bereid zijn te helpen als ik het toch niet red op deze manier. Voor mij is het belangrijk dat ik vertrouwen in mijn behandelaars heb, maar zeker ook dat zij mij vertrouwen in mijn keuze’s, patiënt-ervaring, mijn scherpe voelsprieten en (waar nodig ook) mijn gezonde verstand.
Over dat eigen pad: gisteren had ik een intake bij Mark, de neuro-fysiotherapeut hier van de grote fysiopraktijk in Dieren. Die therapeut is gespecialiseerd in problemen die door neurologische oorzaken zijn ontstaan. Hij merkte na een paar testjes al dat mijn evenwichtsgevoel abnormaal is. Het was de eerste maanden na de operatie nog veel beroerder en ik viel ook soms op een lullige manier. Maar gistermiddag was het ook wel lullig, eigenlijk… Hij legde uit dat het komt doordat informatie die van je lijf naar je hersenen gaat, in zo’n geval wat trager verloopt. Dus ik heb oefeningetjes gekregen om het evenwicht te ‘trainen’ en merk na een paar keer al wel dat het herstellend vermogen best goed is. Het zijn oefeningen die ik niet zomaar bedacht zou kunnen hebben, dus dit is heel goed voor mij! Verder is het de bedoeling om mijn beenspieren te versterken, zodat die de haperingen in evenwicht beter kunnen compenseren en opvangen. Omdat het evenwichtsgevoel waarschijnlijk niet meer helemaal op het oude niveau komt. Maar dat versterker van de beenspieren, mag ik nog niet zelf thuis doen omdat de therapeut eerst wil uittesten hoeveel mijn knieeen en andere gewrichten kunnen hebben, i.v.m. mijn reuma.
Volgende week heb ik een intake met een andere therapeut, om te gaan werken aan: balans vinden in belastbaarheid van mijn lastige lijf, en mijn ondernemende (lees: drukke 😆) persoonlijkheid. Welke vorm van fysieke ontspanning werkt bij mij? Hoe leer ik signalen van mijn lijf sneller en beter op te pikken? En waar zit de spanning in mijn lijf? Mijn doel met alles is: hoe kan ik minder last hebben van mijn lastige lijf en er beter mee ‘samenwerken’? De beide fysiotherapeuten gaan ook overleggen met elkaar om goed af te stemmen. Dit is een mooi alternatief voor Klimmendaal, waar juist die onderlinge afstemming ook een groot pluspunt is.
Auw!
Vandaag moet ik even op mijn kiezen bijten, vanmiddag krijg ik 2 a 3 prednison-injecties in de meest ontstoken gewrichten, in de Maartenskliniek (Nijmegen). De kleine gewrichten kunnen verdoofd worden, ik heb Emla-zalf meegekregen van de kliniek, die smeer ik over een uurtje op duim- en wijsvingerknokkels, zodat de injecties minder pijnlijk zijn. Maar de injectie in mijn schouder (daar zit een ontstoken pees) is zonder verdoving, dat heeft daar geen zin. En ik weet uit ervaring dat het gemene dingen zijn maar ik weet ook dat het enorm helpt. Zonder dat je je hele lijf lastigvalt met predison, los je het heel lokaal op. Dan nog krijg ik er vaak wel opvliegers van enzo, maar dat is maar even. En het helpt me, als het gaat zoals anders, wel van pijn en ontstekingen af die me al maanden plagen, en die ik er niet helemaal onder krijg met de medicatie.
Tot zover lastig lijf. Er wordt aan gewerkt, en ik hoop dat ik daardoor eens een tijdlang in rustiger vaarwater kom. Neurospook is stilgebleven, nu de rest (en m’n bol) nog wat kalmer zien te krijgen, ik heb er vertrouwen in dat ik de juiste route bewandel.
Goudboekje
Het is bijna klaar voor proefdruk, we hebben er lekker aan doorgewerkt. Intussen ben ik ook al begonnen met het herinneringsboekje voor en met de oudere mensen in onze wijk. Ik ben al het materiaal dat we van hen hebben gekregen, aan het ordenen in lopende tekst. Als ons goudboekje gedrukt en verzonden is naar de abonnees, kunnen we meteen door met dit herinneringsproject, op 25 november moet het boekje feestelijk gelanceerd worden in het ouderenwooncentrum, dus hop hop, chop chop, een beetje doorwerken Boslust!
Recyclejurk
Vriendinnetje Annelies maakt mooie dingen van textiel. Kleding, tassen, sieraden, kussens en meer. Het liefst werkt ze met gebruikte materialen, en maakt ze van oude stukken iets nieuws. Zo heeft een van haar klanten nu een mooi en dierbaar kussen thuis, gemaakt van kledingstukken van haar overleden vader.
Voor mij heeft Lies in 2008 mijn trouwpak gemaakt, een jurkje met een jas erover, geïnspireerd op het (niet meer draagbare) trouwpak van mijn mams, uit 1968. Ze gebruikte de mooie versieringen die in dat pak verwerkt waren, voor mijn trouwpak, een liefdevolle precisieklus. Mijn pak was niet alleen mooi en lekker sixties, maar ook echt een ode aan mijn moeder, die 21 jaar geleden veel te jong (52) overleed.
Anyway. Over 1,5 jaar zijn meneer Boslust en ik 12,5 jaar getrouwd, en dat willen we vieren. We hadden een mooie locatie (een oud kerkje) maar daar zien we vanaf. Het voelt geforceerd. We hadden ook een super inspirerende cateraar (The Holy Kauw Company) die ik al heel lang volg. Die houden we heel graag wel in het plan! Idee is nu om thuis een feestborrel te doen, met bijzondere hapjes, met iemand die optreedt, de boel versierd en Dejan en ik gaan een heel speciaal boekje maken voor die gelegenheid. Een project waarin alles bijelkaar komt. Dat boekje delen we dan uit aan onze gasten.
Anyway 2 (😁). Ik wil een mooie jurk voor die dag. En met vriendinnetje Lies ga ik er een bedenken. Gebaseerd op een hele mooie rok die ik ooit voor een familiebruiloft kocht en nooit meer draag. Lies gaat van die rok een jurkje maken, en elke keer als zij onze kant op komt, werken we daar weer een beetje verder aan. Zo neemt het niet zoveel werktijd in haar textielatelier in beslag, wordt het opnieuw (net als mijn trouwpak) een leuk gezamenlijk projecten kunnen we er relaxt aan werken, zonder haast.
Benieuwd wat Annelies allemaal maakt en doet? Ga dan vooral eens even kijken op haar website!
Herfstschatjes
Iemand die mijn vorige blogberichtje over kastanjes had gelezen, vroeg naar een foto van het ‘tafereeltje’ op tafel, met herfstdingetjes. Ze zocht inspiratie. Nou is het maar een heel simpel gevalletje hoor, een kleine etagere waar wat mini spulletjes uit het bos op liggen (klein is fijn, was de gedachte) en waar ‘s avonds een kaarsje bij aangestoken wordt. Maar ik plaats op verzoek dus de foto, bovenaan. Het is een lief tafereeltje vind ik.
Voor het weekend ga ik een mooie grote bos herfstbloemen- en takken halen bij de bloemenwinkel in het dorp. Dat moet er een worden die lekker lang kan blijven staan. Met besjes en bladeren die blijven, steeds aangevuld met verse bloemen. Daar maak ik zeker nog een foto van, voor hier. Want klein is fijn maar groot is ook leuk, ha!
Tot zover maar…
Ciao, tot gauw.