Herfst dus.
Gure, grijze novemberdagen zijn het. Tegelijkertijd is dit de ‘warme’, vrolijke tijd door de intens gekleurde bomen. Hier en daar lijken ze bijna in de fik te staan, zo diep oranje-bruin zijn de blaadjes. Het uitzicht vanuit onze boomhut is elke keer weer een feest. Als je dan nu ‘s morgens de kamer binnenkomt, duikt er ineens een prachtige herfstwereld op in je gezichtsveld. En dit jaar lijkt het allemaal ook (nog) mooier dan vorig jaar. We kijken onze ogen uit. Dan turen we uit het raam en lokt die muur van gloed ons die kant op. Dus hup, gauw de deur uit! En binnen nog niet eens 1 minuut staan we dan middenin de gouden herfstconfetti van het Goffertpark-bos. Uniek…
Dit uitzicht. Het is smullen! Het bankje staat er vooral voor Freek, die gebruikt het als zijn uitkijkpost. Maar soms zitten we naast hem en dan is het heel fijn wegdromen in al die herfstweelde…
Even de weg oversteken en we zijn er: het bosgedeelte van het Goffertpark. Dit is waar wij dan zo mooi op uitkijken (en met zoveel plezier doorheen banjeren).
Gek genoeg hebben we hier in onze stadse boswijk nog meer het bosgevoel (inclusief de wilde dieren die we zien en horen) dan toen we in Dieren aan de rand van de Veluwezoom woonden. Wat we alleen nog steeds echt missen van Dieren, zijn de hertjes en zwijnen die we bijna elke wandeling door het bos wel tegenkwamen. Hele zwijnenfamilie’s hebben we ontmoet. En Willem, het edelhert dat we steeds op dezelfde plek in het bos zagen. Een keer sprong hij vlak naast ons, een vrij hoog hek over. We schrokken ons rot, kwam daar ineens een joekel van een hert (met dito gewei) aanstormen en het hek over vliegen! Puur avontuur was het soms. En dat stukje missen we (ik vooral).
Maar we zijn verder nog steeds heel blij met onze stap naar Nijmegen, mijn ‘kindertijd-stad’ (en geboortegrond). Het is hier fijn, het is een prachtstad en wij wonen op een prachtplek.
Dat was knus
Afgelopen zaterdag was het eerste ‘binnen terras’ in de hal bij ons op de 5e verdieping. Ik maakte een paddenstoelensoep voor 15 man. Die zaten niet allemaal bij elkaar hoor, we hebben van alles aangepast vanwege de maatregelen. Ben, Andre en Dejan hebben het terras opgezet en weer afgebouwd en zij aten met z’n drieën aan de eettafel in ons appartement. Tineke en ik hebben de boel gezellig aangekleed en wij aten in de hal, aan een aparte tafel (de ‘personeelstafel’, ha!). Dan zat er een groepje van 4 gasten aan een grote tafel in de hal. We hebben de lunch in 2 ronde’s gedeeld dus er zat 2 keer een groepje met gasten in de hal.
Jannie en Gonnie hebben geholpen met de aanmeldingen en zij zouden eigenlijk ook mee lunchen. Gonnie is alleen geblesseerd, arme dame. En dus ben ik zaterdag rond etenstijd nog soep met broodjes naar haar gaan brengen, waar Jannie ook gezellig aan tafel zat. Lekker het soepje even voor ze opgewarmd en toen konden zij toch ook nog een beetje meegenieten. Ik ben er even gezellig bij blijven zitten en we hebben knus zitten kleppen.
Het was super leuk om de hal te zien veranderen in een herfstig eethuisje. En om vervolgens genietende bezoekers aan tafel te zien, ze vonden de soep heerlijk allemaal. Kijk, daar wordt dit keukenmeisje natuurlijk wel heel erg happy door! Ik vond het fijn om weer voor een iets grotere groep te koken (dat was even geleden) en ben blij hoe we zo konden improviseren dat het uiteindelijk allemaal door kon gaan. In kleine groepjes en in een warme sfeer.
Het ‘Jonkerblos team’ is een gezellig, goed geolied machientje aan het worden en er haken ook nog mensen aan die een helpende hand willen bieden. Volgende maand, als we het terras gezellig in kerstsfeer onderdompelen gaat buuf Bep (gebouw 3) taart bakken. Het is echt een super leuk project om te doen. Hieronder wat foto’s van zaterdag.
Links buuf Tineke, met wie ik sinds kort het creatieve denktankje ben voor het terrasproject. Ze zat gezellig aan de ‘personeelstafel’ samen met mij, haha! En verder wat andere kiekjes. In de kleine potjes zaten kruidnoten, voor bij de koffie ter afsluiting. Je ziet geen gasten, die wil ik niet zomaar het internet op slingeren met hun gezicht vanwege de privacy. En ik vergeet steeds ter plekke even te vragen of het oke is, dus dan maar niet (van Tineke heb ik toestemming).
Over projecten gesproken: de tekst van ons kerstboekje (voor zorginstelling Attent) is zo goed als klaar en ligt nu bij Robert, de corrector. Nu gaan we beginnen met de vormgeving, de fijnste fase! Het is een heerlijk boekje om aan te werken. Verder gaan we ook nog de vormgeving doen van een ander klein project (niet van ons maar van anderen) maar daar kan ik nog niet echt iets over schrijven, omdat het nog een verrassing is.Maar kerstboekje gaat dus erg lekker. Ik vind het een cadeautje dat ik mijn vroegere werk (ik heb een flinke tijd in de zorg gewerkt, voor mensen met een beperking) kan combineren met mijn huidige vakgebied tekstschrijven. En inmiddels eigenlijk ook vormgeving. We hebben nu zoveel boekjes en andere dingen gemaakt samen, dat ik het vormgeven steeds meer eigen heb gemaakt. Dejan is de meester, de baas, de tovenaar. En ik ben zijn hulp. Maar we doen het echt samen en ik weet inmiddels goed wat ik doe.
Genoeg gebabbeld, familie Boslust-Boomhut gaat bankhangen.
Vanuit Nijmegen een fijne novemberavond gewenst.
Kiki