September is begonnen. De na-de-zomer en voor-de-herfst maand. Soms zonovergoten en warm, dan weer kil en onstuimig. Hier bij Boslust-Boomhut is het de maand van de liefde, en van de herfstkriebels.
Wij trouwden op 26 september (nu 12 jaar geleden) en het was een heerlijke nazomerdag, onze trouwkleren waren bijna te warm. Ook de dag erna konden we nog met de gasten die waren blijven logeren, buiten lunchen in de stad. Maar een paar dagen later liepen we in de stromende regen te blauwbekken aan het strand tijdens onze honeymoon. Koud! Dikke spijt dat we onze winterjassen niet mee hadden genomen.
Het was gisternacht trouwens ook een behoorlijk frisse nacht, merkte je ‘t? Heerlijk! Eindelijk weer es wat dieper onder het dekbed kunnen kruipen. Heel iets anders dan happend naar adem de klamme lakens er maar weer af sleuren voor de zoveelste keer.
Zodra september voor de deur staat, krijg ik de herfstkriebeltjes. Maar het leuke is natuurlijk dat er nog genoeg dagen tussen zitten waarop je juist nazomers kan genieten. Vriendinnetje Lies en ik hebben gisteren heerlijk op het dakterras zitten kleppen na het eten.
Van alles wat. Voorgerecht van wat komt, nagerecht van wat was.
Seizoenfeest-hoekje
Ik ben een jaargetijdenmeisje. Dol op de ‘oogst’ van elke periode -seizoensbloemen, zomer- of winterfruit, pompoenen, kastanjes-, ik hou van koken met wat er in het seizoen lekker is, en van de wisselingen in de natuur. Donkergroen wordt knaloranje, vol wordt kaal, kleurig wordt stemmig. Mooi.
Elk jaar wil ik liefst een hoekje maken in huis, als ode aan de seizoenen. Een soort seizoenstafeltje. Maar dan vind ik het al snel te ‘antroposofisch’ worden, ha! Al moet ik zeggen dat ik de seizoenshoek in de klas op de Vrije School (hier in Nijmegen) altijd magisch vond als kind. Mijn juf was zo super goed in mooie dingen maken, sprookjeachtig gewoon.
Maar ik zie mezelf dat niet doen, en ik ga ook niet met allerlei wolletjes, prulletjes, vilten poppetjes en lappen stof een seizoenstafel maken in huis. Wat mijn juf toen kon was kunst, wat je nu vaak ziet, is getut.
We hebben wel een kleine etagere die ik vaak gebruik voor de seizoensjuweeltjes. Zeker in de herfst. Maar verder dan dat gaat het niet. Alleen gisteren, toen kreeg ik ineens de geest en dacht: die herfsthoek die komt er gewoon. Gisteren bracht Lies namelijk 3 hele mooie sierkalabassen mee (foto’s boven en onder). Niet om te eten, wel om van te smullen.
Een ervan ligt er op de terrastafel bij de bolchrysant, een andere ligt in de hal en de derde die smeekte gewoon om een knus stekkie in de woonkamer. Ons plaatjes-draaien-hoekje leent zich er super voor. Op de foto linksonder zie je het hoekje afgelopen zondag, op een van de somberste, druilerigste dagen die we hier tot nu toe hadden. Het is ook met zulk weer een fijn plekje om even weg te kruipen en te turen naar de regendruppels op de ramen, terwijl je een plaatje luistert. Met een herfsthoekje wordt het er nog leuker, ha!
Geen lappen stof en geen vilten gevalletjes natuurlijk, maar wel een kleine ode aan de herfst. De kalabas ligt er met 2 mooie stenen, een waxinelichtje en een houten paddenstoel. En dan zullen er komende tijd spulletjes bijkomen die we in het bos vinden. Kleine herfstschatten van buiten. Morgen rijden we naar de bossen vlakbij de grens met Duitsland. Daar schijn je makkelijk wilde dieren tegen het lijf te lopen. Wij hopen natuurlijk stiekem om weer es een ontmoeting met een zwijnenfamilietje. Maar als dat er niet in zit, vinden we misschien wel wat moois op de bosgrond voor in ons hoekje.
Feestelijk, zo’n herfsthoek. Mijn favoriete seizoen, dat wil gewoon gevierd worden.
Boekje boost
Intussen ben ik voor het herfstBoekje research aan het doen. De oudereninstelling wil haar cliënten een troostrijk cadeautje geven. Nou hebben wij genoeg materiaal liggen om er een pareltje van te maken, alleen al van onze 3 eigen najaarsboekjes, herfstboekje 2012 / dwarrelboekje 2018 / goudboekje 2019. En dat materiaal kunnen we prima ombouwen naar een boekje dat goed aansluit bij de ouderen die het straks krijgen. Maar ik wil heel graag wat dingen toevoegen waardoor het boekje ook weer echt een feestje van herkenning wordt.
Input van henzelf kunnen we niet krijgen nu, wat hen en ons spijt en frustreert. Maar het is zoals het is. Dus ik ben op internet aan het struinen naar ‘de herfsten van vroeger’. Mooi om te doen, maar natuurlijk niet zo dierbaar als een middag live luisteren naar (en smullen van) de verhalen van de ouderen.
Wat ik zoal tegenkom op ‘t webje: beukennootjes rapen, pellen en eten / weer die akelige kriebeltrui die mams heeft gebreid moeten dragen / slachtmaand komt eraan / appels plukken en moes maken / met je moeder naar de winkel om al een winterjas en nieuwe schoenen te kopen / in de plassen lopen met je nieuwe regenlaarzen / mooie blaadjes verzamelen en drogen tussen de bladzijden van een dik boek / kastanjes rapen en in het haardvuur poffen of verkopen aan de deuren voor een cent / van eikels een tol maken om mee te tollen. Dat doe je door in de platte kant een gaatje te maken met de priem en er dan een luciferstokje in te steken. Let wel: dat moet dan wel een afgebrande lucifer zijn, een ongebruikt exemplaar ga je daar niet aan opofferen. De eikelhoedjes tover je simpel om tot fluitje door het tussen duimen en wijsvingers te houden en er hard doorheen te blazen.
Vanuit Nijmegen wens ik je een fijne septembermaand.
Kiki
