Normaal ‘mag’ het echt niet bij ons in huis; toefjes kerst erin strooien voordat ‘t sinterklaas-feestje gevierd is…
…maar dit jaar -en op dit moment- mag alles. Alles, dat een kleine glimlach brengt. En dus is de herfsthoek inmiddels een hersthoek: hapje herfst, korreltje kerst. Zoals je op de foto’s bovenaan en hieronder kunt zien.
Intussen
is ‘t heel pittig hier. Met nog maar 2 bestralingen te gaan van de 34, is Dejan inmiddels gesloopt. Chemo kon donderdag niet doorgaan, hij was en is te gammel, het zou hem over een streep jagen die hij niet over moet. Dat geeft ook niet, het was de laatste en minst belangrijke chemo van de 6. Zijn geneeskansen worden er nauwelijks minder om, gelukkig maar. Dus chemo: klaar!
De bestralingen lopen dus ook op hun eind, dinsdag is de laatste. Mijn god, wat is dat maar goed ook… Deze laatste bestralingen zijn vernietigend, dat is heel erg te merken. En er is ook gewaarschuwd: ‘de komende 2 weken zal er nog niet meteen verbetering zijn, na de behandelingen. De eerste tekenen van herstel, komen over ongeveer 2 a 3 weken’.
Intussen moest ik enorm gaan zitten doorvragen waarom die lieve gekke husband van mij, nog steeds ‘s morgens Freek uit wilde laten. Ik vond het onverantwoord geworden, maar hij bleef aandringen om het te doen. In het ziekenhuis zei meneer Michiel van onco: “Als Dejan dat echt graag wil, moet je het hem niet afnemen Kiki, ook al zijn je zorgen heel begrijpelijk”. Maar meneer Michiel kent Dejan niet. Bij Dejan kom je er pas na eindeloos puzzelen, vragen, nog een keer vragen en dan blijven doorvragen, achter wat hij werkelijk wil. Vandaag was dan het doorvragen aan de beurt en wat bleek: hij liet Freek eigenlijk alleen nog maar uit om mij te sparen in de ochtend. Zelf heeft Dejan er geen plezier meer in, hij is te uitgeput. En daar kwam ik dus pas achter na heel veel getrek van mijn kant. En al die tijd, voelde ik: het klopt gewoon niet dat hij dit doet, het voelt niet oké. Dat maakt me dan even boos, dat ik daar zo naar moet graven en Dejan zichzelf dit aandeed. Alsof hij niet genoeg energie nodig heeft voor dit overleven en alsof ik niet mijn energie moet gebruiken voor allerlei andere dingen dan eindeloos trekken en vragen.
Maar vandaag dus de beslissing: ik ga Freek nu ook ‘s morgens uitlaten, ondanks mijn reuma die dan vervelend doet. Ik kan het prima, als het moet. Dejan kan het niet, nu. Alles heb ik inmiddels overgenomen hier en dat is nodig ook. Dejan heeft zijn handen vol aan overleven. Meer is het ook niet meer bij hem, op dit moment. Hij heeft niks te missen, hij is uitgeput en overweldigd door de schade van de behandelingen. Ik ben ‘blij’ dat hij nu ‘s morgens niet meer zichzelf naar buiten gaat lopen slepen.
Ook als kanker goed te genezen is, is het een ramp om het te krijgen. Want waar je doorheen moet om er weer vanaf te komen, is onbeschrijfelijk. Al helemaal bij de behandelingen van Dejan nu. Mijn behandelingen van 2 jaar geleden werden in het ziekenhuis ‘traumatiserend’ genoemd. Nou, ik vind dit pas traumatiserend. Dit, waar mijn lief nu doorheen gaat. Het maakt me zo boos en verdrietig en ik wil het zo graag bij hem weghalen, deze ellende…!
Wat ik trouwens ook merk, is dat ik momenteel doorlopend ook aan mijn baarmoederhalskanker word herinnerd. In de wachtkamer radiotherapie, waar ik steeds een vrouw zie die heel erg nodig moet plassen en op is van de stress daardoor, want ze moet een volle blaas hebben tijdens de bestralingen, herken ik heel erg mijn eigen momenten daar, 2 jaar terug, toen ik ook steeds met een bomvolle blaas op dit bestralingstafel moest kruipen. Zit je daar in plasnood te wachten tot je eindelijk naar de bestralingsmachine mag.
Niet alleen in de wachtkamer word ik herinnerd aan mijn eigen ‘bagage’. Ook in het nieuws en op tv is er steeds iets met baarmoederhalskanker, zo raar… Bij miss Meiland, die een voorstadium van baarmoederhalskanker had (lucky her!), nu dan weer een zangeres die een ‘baarmoederhalskanker coming out’ deed gisteren. En in de prachtige serie Oogappels heeft moeder Merel baarmoederhalskanker. Of ik dat blijf volgen, weet ik even niet. Ik wil even vergeten dat ik kanker had en ik wil de angst vergeten waar je mee leeft als je het nog maar kortgeleden hebt gehad.
Het voelt alsof er een stoomwals over ons leven dendert. Niet dat ik ooit heb meegemaakt hoe dat is, haha… Maar toch, met een beetje inbeeldingsvermogen, voelt het zo. We houden maar voor ogen dat Dejan na dinsdag in elk geval niet meer elke dag naar Radboud hoeft en dat de bestralingen dan gestopt zijn. En vooral bedenken we steeds dat over ongeveer 2 weken, de verzachting gaat intreden.
Een dierbaar persoon appte: Jullie zijn nu nog in de inktzwarte tunnel, maar als je goed kijkt, zie je al wat sprankjes licht...
Dat voelde als een liefdevolle ‘analyse’. Die sprankjes licht zijn er voor mij nu soms zelfs al (nog steeds), maar voor Dejan nog niet. En dat doet zo’n pijn, dat niks hem meer kan opvrolijken of troosten. Alleen als ik zijn verbrande hals insmeer met verzachtende zalf, zie ik dat hem dat goed doet, heel even, terwijl het intussen ook pijn doet. Of als ik even bij zijn bed op de rand kom zitten en we elkaars hand vasthouden, doet dat iets, zie ik. Hij is zo ziek…voor Dejan is het pikkedonker op dit moment.
Maar ik van mijn kant, probeer de lichtpuntjes te blijven zien en dat lukt me ook. Als ik daarmee overeind blijft, is de schade iets minder groot voor ons samen. De lichtpuntjes piepen steeds weer even tevoorschijn:
• de warmte, steun en hulp die we krijgen vanuit allerlei hoeken is zo troostrijk. En dat zit soms ook gewoon in kleine dingen: onze superfijne huishoudelijke hulp heeft bijvoorbeeld het bed verschoond en daarbij mijn goeie trouwe knuffelbeer weer net zo ‘ingestopt’ als ik ‘t zelf had gedaan. Zo’n lief gebaar, het is een schat! En het huis is weer heerlijk fris door haar toedoen, dat alleen is al zo fijn.
• Het herfstbos straalt me intussen tegemoet elke dag.
De kleuren verwonderen me steeds meer.
Zoveel schakeringen; betoverend.
Ik sta soms echt helemaal in mijn uppie (met Freek natuurlijk!) middenin het stukje bos om me heen te kijken en dan voel ik me als een kind in een wonderwereld. Net als met een dik pak sneeuw.
En het uitzicht vanuit huis tussen de boomtoppen is ook al zo magisch.
Mooie, mooie herfst…
En nog meer sprankjes licht:
• er werden prachtige bloemen bezorgd, van een vriendin van mij
• een andere vriendin kwam gisteravond eten en we hebben -heerlijk fout- Chinees laten bezorgen
• diezelfde vriendin bracht van de week papieren kerstboom-leukerdjes mee voor mij (fotocollage boven in bericht), voor straks als ie komt te staan. Ik moet nog minstens wachten tot na sinterklaas met de boom. Maar stiekem geniet ik al van hier en daar een vroegerd bij andere mensen, die niet meer konden wachten. En ik word blij van kleine snufjes kersterigheid, zo ook dus bij ons in huis. Ik heb een paar keer een koffie-afspraak staan in de stad, dan mag ik ook al even gaan ‘kerst shoppen’ van mezelf.
• Freek Frummel is zo vrolijk buiten, struinend en snuffelend in de herfstblaadjes, dat steekt me aan en maakt me zo vreselijk dankbaar dat hij er is in ons leven…
Er is genoeg om blij van te worden, maar helaas ook teveel om verdrietig over te zijn. Het is wat het is, een keuze hebben we niet. Dejan moet hier doorheen -en met hem, ik dus ook. Want kanker heb je samen (is een terechte slogan die je overal tegenkomt) en er doorheen gaan, doe je ook samen. Met het verschil dat ik nog kan glimlachen en een heel klein beetje blij kan worden. Dat doe ik nu dan ook maar voor / namens hem, hopend dat ik die leuke lach van m’n husband gauw weer tevoorschijn zie komen.
Hieronder nog een filmpje vanuit het herfstbos/onze achtertuin.
Fijne avond.
Kiki
IMG_3472
( filmpje: klik op IMG 3472 hierboven)