Zaterdag 31 aug. 2019
Gisteren was een dag van zomers genieten en een pittig bezoek aan het ziekenhuis in Zutphen.
We hebben eerst lekker gestruind door de stad en de zomerzon. Ik heb 2 leuke jurkjes gescoord in 2 leuke winkeltjes en ook een guitige, fijne pen (foto boven). Voor m’n reumatengeltjes is momenteel schrijven vaak redelijk onmogelijk, maar met een dikke pen lukt het wel. En deze, ‘t schattige schaapje, is fijn om vast te houden, een goeie grip en ik word er blij van. Een best belangrijke vangst dus (ik kocht ‘m bij WAAR).
We dronken koffie en snoepten lekkers bij ons favoriete stekkie en daarna moesten we door naar de revalidatiearts in het ziekenhuis. Hieronder eerst wat plaatjes die ik maakte van mooi zomers Zutphen.
Confronterend
Bij de revalidatiearts moest ik een aantal cognitieve- en geheugentests doen, waarvan het resultaat voor mij als een klap in m’n smoel kwam. Elke keer als er een nieuwe test kwam, dacht ik: makkie! Maar toen de resultaten aan het eind werden besproken, bleek ik vooral op gebeugengebied cruciale dingen te hebben gemist. Ik zag aan Dejan z’n gezicht op een gegeven moment ook wel dat het niet zo goed ging als ik zelf dacht, en bij een super simpele ‘terugtel rekensom’ raakte ik totaal de draad kwijt en had een black out. Terwijl ik 1,5 jaar geleden een van onze weekendpleegkids feilloos en snel kon helpen met haar tafel-van-zeven-huiswerk.
Het was raar om mezelf, terwijl ik bijv. wel goed helder kan schrijven, met de meest simpele taken de mist in te zien gaan en dat dan achteraf terug te krijgen terwijl je zelf denkt dat je het scherp en foutloos hebt gedaan. Ik voelde me er zo lullig en droevig bij maar dat werd gelukkig liefdevol en helpend opgevangen door Dejan en de revalidatiearts.
En ook bemoedigend
De revalidatiearts kwam met een voorstel /advies, en dat is dat ik een uitgebreid behandeltraject inga bij revalidatiecentrum Klimmendaal, in mijn geval locatie Apeldoorn.
Het was een confronterend advies, ik heb lange tijd stiekem toch meer willen geloven dat ik er met een snufje fysiotherapie voor de reuma en wat geheugenspelletjes voor de n.a.h., dat alles gewoon bij ons in het dorp, ook wel uit zou komen. Maar de arts is ervan overtuigd dat er wel het een en ander ‘gerepareerd’ moet worden en ik kan niet anders dan het daarmee eens zijn. Dejan ook. Zeker na die testjes van gisteren…
De gedachtegang van de arts is dat mijn situatie onder vuur ligt vanuit 3 hoeken: het niet-aangeboren-hersenletsel door de hersenoperatie (al blijft die schade vele malen leefbaarder dan het probleem zelf ooit was), de reuma die fel terrein wint, en het feit dat m’n brein door alles ook gewoon teveel moet incasseren aan gebeurtenissen en overspoeld is. Een behandeltraject moet alledrie die kanten meenemen, en vooral de n.a.h. en de reuma.
De revalidatiearts had nog uitgebreid contact gehad met mijn neurochirurg om te kijken of een scan evt. nodig was om dat niet-aangeboren-hersenletsel nog te bevestigen (of uitsluiten, dat kan ook).
Maar de neurochirurg is er gewoon zeker van dat er sprake is van n.a.h., gezien het feit dat hij in het hersengebied geweest is, daar veel heeft moeten priegelen, dat ik in dat gebied twee keer geopereerd ben, plus de problemen die er boven tafel kwamen in de controleafspraken bij hem. Een scan vinden ze dus niet nodig en belastend, het rekt bovendien de tijd nog meer en ik wacht al best lang. Het is tijd om wel aan e.e.a. te gaan werken. Ik kom ook op een lijst die geen echte spoed is (dat is alleen voor patienten die in het ziekenhuis liggen en door moeten naar revalidatie) maar wel word ik op een lijst gezet die hoge prioriteit heeft, zodat het traject sneller van start kan. En dan is er sowieso eerst nog een observatieperiode in Klimmendaal bij het team dat mij gaat behandelen, om de behandeling specifiek te kunnen afstemmen.
Toen alles een beetje begon te zakken gisteren tijdens het gesprek met de arts (we hadden weer een bezoek van ruim een uur) gaf het me eigenlijk heel veel hoop. Hoop dat de scherpe randjes er vanaf gehaald kunnen worden, dat ik beter leer omgaan met ‘hoe het is’ en dat ik mijn hoofd en lijf ga trainen in beter kunnen functioneren. Mijn concentratievermogen verbeteren, geheugen trainen, leren wat beschadigd blijft en wat niet, en kijken hoe ik anders kan gaan bewegen met de reuma en welke manieren en hulpmiddelen er zijn (ook op het gebied van schoenen, braces, thuismiddelen enz.).
God man, het is veel.
Maar het wordt dankzij weer een super fijne arts, en vooral ook dankzij mijn hele mooie man (plus dierbare vriendschappen daarbij) wel behapbaar gemaakt. En ik ga ervoor.
Klimmendaal, let’s start the good job!
Thuis
Terug in Dieren kochten we bij de visboer gebakken visjes en bij de groenteboer verse gezonde salades: super. Lekker zomers. En ze zijn hier in ons dorp zo aardig, vooral in de kleine winkels!
Thuisgekomen bleek Freek een paar fijne uurtjes met zijn lieve ‘nanny’ Kyra te hebben gehad en was het giga fijn om hem weer te zien en vasthouden. We moeten hem nu trouwens nog z’n dagelijkse ‘verzorgbeurtje’ geven dus hup, aan de slag met meneer Freek Frummel! Hieronder een ‘verzorgverhaaltje’ met 2 tips waar je mogelijk ook wat aan hebt…?
(tekst loopt nog door onder foto)
Afronden maar weer
Vanavond ga ik met wandelmaatje Anita door het avondbos naar het oude parkje in ons dorp. Daar is een heel leuk klein zomerfestival gaande (vorig jaar geweest en dik verrast) en we willen even sfeer proeven.
Daarna gaan m’n lief en ik voor het slapen nog hangen bij de houtkachel met marshmellows.
Je snapt: tante Boslust heeft zin in vanavond!
Hieronder nog wat foto’s.
Heb een fijn nazomerweekend 🌞
Life’s not easy… Maar al die lichtpuntjes elke dag, waar ik het ook vaak over heb hier, zijn een enorme compensatie. Zoals ‘t beestenboeltje. Kat Jasper die zo lief en heerlijk siesta’s kan houden deze zomerdagen, kippetje Fiep dat momenteel uitbundig zonnebadjes neemt in haar tuintje, Freek’s plekje in ons leven. Rijk en troostrijk.
En dit! Het gaat me nooit vervelen, de ‘lichtval-feestjes’ en ik blijf ze benoemen. Want je krijgt ze zomaar, gratis en voor niks. Je moet ze alleen even (willen) zien.
