Woensdag 1 juli 2020
Gisteren was het precies een week geleden dat we verhuisden. Tijd voor (o.a.) een kort verhuisverslag met wat foto’s.
De verhuisdag
Wat een dag was dat! Wat een wervelwind, hectiek, stress maar ook super goeie timing. Fantastisch weer, veel buiten gehangen, veel alles tegen elkaar open kunnen zetten en dus goeie ventilatie gehad, dat voelde wel redelijk ‘corona veilig’.
Om 6.45 uur stond de verhuisploeg voor de deur. We begonnen met koffie en koek in de tuin, een kort overleg met de voorman, en toen gingen ze hup! aan de slag. Met een tempo om duizelig van te worden… Het was nog lekker koel, dus dat scheelde wel. We hadden alles heel goed genummerd, plattegronden gemaakt van ons nieuwe huis, en daardoor waren er eigenlijk maar heel weinig zaken onduidelijk.
Op een gegeven moment kwam onze (voormalige) thuishulp Annelies onze kant op om ook te helpen, door bijvoorbeeld Freek even uit te laten en mee te denken enzo.
Dejan vertrok om 9.15 op de Vespa naar Nijmegen. De voorman van de verhuisploeg verwachtte dat ze met de verhuiswagen rond 11 uur zouden vertrekken uit Dieren en rond 12 uur zouden aankomen in Nijmegen. Dus Dejan reed vooruit, zodat hij zijn nieuwe thuis nog even in alle rust kon zien, en vervolgens de verhuisploeg met onze inboedel kon opvangen.
Maar onderweg kreeg Dejan wat oponthoud, waardoor hij het pontje van de oversteek bij Millingen aan de Rijn mistte. En dat pontje ging maar 1 keer per uur. De schipper zag Dejan aankomen en was zo lief om terug te varen en Dejan alsnog mee te nemen. Een opgeluchtte husband aan de telefoon vanaf de boot. En later een blije husband, die goed en veilig gearriveerd was in ons nieuwe thuis en op het dakterras even kon uitpuffen voordat de verhuiswagen zou aankomen.
Volgens planning, vertrok de verhuisploeg inderdaad rond 11 uur vanuit Dieren naar Nijmegen. Een paar uur eerder stond de boel nog tjokkievol in huis en een paar stormachtige uren verder: een leeg huis. Kaal, zielloos en klaar voor een nieuw hoofdstuk, net als wij.
Ik zwaaide de verhuisploeg uit, zag dat ze met die enorme verhuiswagen nog even moeite hadden om bij de stoplichten de scherpe bocht naar rechts te maken en vertrokken waren ze, onze spullen. Op weg naar een nieuw onderkomen.
We kregen intussen in Dieren hulp erbij van vrienden van ons, Ingrid (uit Dieren) en Robert (uit Friesland). Zij brachten de beestjes, de (extra) spullen en mij naar Nijmegen. Annelies hield Freek bezig en ik haalde de laatste dingen weg uit het huis. Ik deed nog check-ronde of er niks was blijven liggen, en sloot voor de allerlaatste keer de voordeur van ons huissie Boslust. Dat was een moment waarop ik enorm moest slikken. Het was heel gek om dat moment, het sluiten van het huis, zonder Dejan te doen. Maar het kon praktisch gezien niet anders.
Met natte oogjes liep ik naar de parkeerplaats en nam samen met Freek afscheid van de naaste buurtjes. En terwijl we door hen en (hulp) Annelies werden uitgezwaaid, vertrokken ook de beestenkinders en ik samen met Ingrid en Robert naar Nijmegen. Dag fijn lief (t)huis en dag dorp Dieren, dank je wel voor 7 jaar bosleven! Rijdend langs de heuvels van de Veluwezoom, moest ik weer even slikken. Ik hield van die heuvels bij ons! Maar het was meteen ook een fijne gedachte dat we er de mooie heuvels in het Rijk van Nijmegen voor terugkrijgen. De heuvels waar ik als kind al zo dol op was.
Robert reed voorop, en de tomtom gaf bij Nijmegen aan dat hij via de Waalbrug moest rijden. Daar stonden we even vast vanwege werkzaamheden aan de brug. En het was warm, onze beestjes waren moe en gestresst en toch: ik was stiekem blij dat we ‘verkeerd’ reden. Het had veel sneller gekund via de nieuwe brug De Oversteek, maar het was eigenlijk heel bijzonder om over de Waalbrug onze nieuwe woonplaats -en mijn oude stad- binnen te rijden. Zoals mijn ouders dat vroeger ook deden als we op bezoek gingen bij mijn opa en andere familie in /rond Nijmegen.
Hallo mooie oude stad van mij, daar ben ik weer na 40 jaar, samen met mijn Dejan & co!
In Nijmegen aangekomen op onze nieuwe stek, werden de beesies en ik warm verwelkomd door Dejan, die beneden op de parkeerplaats klaarstond met water. Een heel speciaal en fijn weerzien, nu eindelijk samen bij ons nieuwe thuis.
De verhuisploeg was al flink bezig. Was het in Dieren die dag al hectisch, hier was het nog veel hectischer. Samen met de beestjes, Dejan en Ingrid en Robert, gingen we naar boven en naar het dakterras. Effe wat drinken en iets lekkers, en op je in laten werken: we zijn er. Het was heftig dat er maar geen eind kwam aan de dozen. Inmiddels hebben we er al heel wat uitgepakt gelukkig (er moeten er ook nog veel!) maar die dag: we werden helemaal begraven onder stapels dozen, echt bizar bijna…
Om 16 uur was iedereen weg.
En toen stortten wij in, ha! Van de moeheid en de spanning. Deze ‘corona verhuizing’ vroeg veel meer logistiek en dat maakte dat alles heel nauw keek. Bovendien konden we veel minder hulp toelaten, ook dat was pittig. Maar de hulp die wel ‘corona-veilig’ kon, was super en daar zijn we heel dankbaar voor.
Nou ja, de rest (van de zonsondergang die avond, de bubbels enzo) is bekend.
En nu wonen we hier alweer 1 week…
Om dat te vieren (wij zijn van de feestjes, remember?) hebben we Japans eten besteld voor vanavond. Met een munt-limoen mojito erbij, yum!
Ons oude huis
Buurvrouw Nellie (Dieren) belde gisteren, om ons even op de hoogte te houden van de ontwikkelingen rond nieuwe bewoners van ons oude huissie. Ze vertelde dat er een mevrouw was gaan kijken die op nummer 1 staat en er samen met man en kind wil gaan wonen. Nellie zei dat die mevrouw heel enthousiast was: ‘Wat een mooie gang!’. We hopen dat ze snel nieuwe buren hebben, die de tuin beter kunnen handelen dan wij, ha!
Het loslaten van ons fijne huis en het gevoel van het bos als achtertuin, kost tijd. Ik voel me nog wat ontheemd (al wel minder dan vorige week) en merk ook dat ons huis zeker niet de reden was om weg te gaan. Het huis was juist de reden om (vorig jaar nog) te willen blijven.
Maar Dejan en ik merken nu al aan heel veel dingen dat wij op onze nieuwe stek een betere nabije toekomst krijgen en meer mogelijkheden hebben.
We hebben het besluit om te willen verhuizen genomen met pijn in het hart, wetend dat we een heel fijn thuis (en een paar idyllische dromen) moesten loslaten en wetend dat we dat zouden doen voor een heel goed doel, met heel valide redenen. Maar we wisten ook dat ik degene zou zijn die de eerste periode hier, die pijn van het loslaten het meest zou voelen. En dat klopt. Dejan is al als een vis in het water, bij mij doet het echt nog een beetje zeer. Terwijl ik intussen ook enorm geniet van wat we hier (nu al!) hebben.
Het is precies zoals in de titel van dit blog staat: het leven is een weerbarstig feestje.
En als je dat kan accepteren en omarmen is het leven zeer de moeite waard, weet ik ook nu weer uit ervaring. Dus: tante Boslust-Boomhut heeft happy heimwee, ha!
Intussen tijdens het klussen…
Maandag wandelden we naar het Goffertpark. Prachtpark! En ook daaraan heb ik veel leuke herinneringen uit mijn kindertijd: paar super leuke feestjes gehad daar. Gisteren was ik dankbaar dat ik er weer liep, samen met mijn mannen. We hadden het al wel bezocht toen wij in januari op de Ploegstraat gingen kijken (oriëntatie) en werden er toen al blij van. Gisteren voelde het heel fijn om er zo dichtbij te wonen. Freek werd ook blij, hij speelde even met een andere hond (die al vrij snel klaar was met Freek z’n jonge honden onstuimigheid) en had een feestje met Dejan.
We hebben gisteren een lastige grote Ikea boekenkast in elkaar gezet, en ingericht. Dat is ook weer een enorme stap vooruit, want alle boeken en andere spullen konden uitgepakt worden en in de kast gezet.
Vandaag is hier een klusjesman, die een hordeur in de keuken naar het dakterras plaatst. Lastige klus, want ondanks het hoge comfortniveau van deze appartementen, is de keuken-terrasdeur schots en scheef.
De klusjesman hebben wij via een officiele klussen-site gevonden en blijkt net als Dejan Servisch te zijn, dus die twee kletsen er heel wat op los! Vanaf nu mogen we hem gewoon individueel benaderen, en is het ook veel goedkoper. Kijk, dat helpt, ha!
Binnenkort komt hij ook het wandje plaatsen dat tussen de werkkamer van Dejan en de woonkamer komt.
Verder hebben we ook al super sympathieke mensen gesproken hier in het gebouw. Communicatief, dat valt ons meteen op. Op onze bovenste verdieping twee buren die een kaartje door de bus deden en een van hen belde aan of alles lukt, en zei dat we voor vragen altijd bij hem terecht kunnen. We hadden een leuk gesprekje met z’n drieën in de gezamenlijke gang. En een bewoner van een paar verdiepingen lager kwam namens de huurdersvereniging welkom heten, ook heel hartelijk. We krijgen binnenkort van de vereniging nog een cadeautje ook, hoe leuk! Maar wat vooral fijn is: je hoort elkaar niet, je komt elkaar af en toe tegen en dat gebeurt in een fijne sfeer, er is hier een soort relaxte saamhorigheid. Ook dat voelt kloppend voor ons.
Kortom: nu, een week na onze verhuizing vinden we goed onze draai, mis ik ons oude huissie ook nog (maar omarm ik het nieuwe steeds makkelijker), blikken we terug op een prima verlopen verhuisdag en kijken we vooruit naar hopelijk een fijne toekomst hier in onze boomhut.
Morgen komt vriendinnetje Martine deze kant op. Zij was op vakantie afgelopen tijd en ik kan niet wachten om haar onze (al behoorlijk) ingerichte stek te laten zien. Zij was degene die een maand geleden met mij meeging voor de bezichtiging en in de dagen daarna ook de sleutels ging halen met mij. Ben heel benieuwd hoe ze hier morgen binnenstapt! ?
En nu gaat dit dametje genieten van haar eerste koffie dalgona in het nieuwe huis! Zie foto boven. Hieronder nog wat foto’s van alles dat al een beetje af is hier in onze stadse boomhut.
Vanuit Nijmegen: ciao, tot gauw.
Kiki