Hap-tip en (t)huisdiertjes

Maandag 30 maart 2020

Een bericht vanuit onze Boslust Bubbel. Veel boslust is het niet meer, maar bubbel wel. Toen het nog wel mocht vermeden wij het bos al, we waren geschrokken van de drukte daar. Inmiddels is het wel een stuk rustiger buiten.

Binnen hebben we het relatief goed. Ik bak appeltaart, schrijf verder voor de 2 boekjes, hobbel elke dag op de loopband (een hele goeie die we huren), Dejan werkt aan mijn blog design (rustig aan zonder druk gelukkig), we rommelen lekker, luisteren naar muziekjes, kijken af en toe tv, lezen af en toe het nieuws en we spelen met Freek. Dat laatste is wel nodig ook, Freek Frummel snapt er maar niks van. Hij begrijpt niet waarom hij niet naar andere hondenvrienden mag, waarom er ineens niemand meer komt, waarom de schoonmaakhulp niet binnenkomt maar buiten blijft (ze bracht ons wat boodschappen) en waarom er misschien ook wel een bepaalde vorm van angst voelbaar is.

Over angst gesproken; ik kreeg een paar reacties op de vraag uit mijn vorige blogberichtje, ‘ben je bang?’. Iemand schreef: “Fijn om dat te mogen uitspreken eigenlijk. Ja, ik ben doodsbang maar dat is denk ik niet rationeel”.
Ik vraag me af of dat niet rationeel is, de feiten en berichten liegen er niet om. En ik vind het heel logisch als iemand zegt doodsbang te zijn. Dat zeggen tegen elkaar, is volgens mij veel helpender dan stoer te doen. Dat stoer doen is van een maand geleden toen iedereen nog iets had van: ‘Ik maak me er niet zo druk om’.

Nog een reactie: “Ik ben bang en strijdbaar tegelijk”. Wel fijn, als je dat allebei tegelijk kan voelen. Dan is angst in feite een heel functionele, raadgevende emotie / conditie en geen nutteloze, ondermijnende toestand.
En de laatste: “Ik voel me in mijn hart wel bang maar weet in mijn hoofd dat ik er alles aan doe om niet getroffen te worden”. Mooi he…?

Ik hoop dat ook jij kan ervaren dat angst, als het er gewoon mag zijn, niet verlammend hoeft te zijn. Zeker in deze simpelweg spooky crisis is angst volgens mij volkomen normaal…? En hoe harder je ertegen vecht, hoe harder de angst zal schreeuwen om aandacht: ‘Hier, hier ben ik, luister naar mij!’

Einde advies, ha! ☺️

Onze kinders

Wij krijgen van het brokjesmerk dat wij geven aan Freek nu steeds mailtjes met ‘corona tips’ voor je beestenkinders. Adviezen van een dierenarts bijvoorbeeld, maar ook hoe je thuis werkt met je hondenkind (bericht van gisteren).

De tips werken als best wel aardig. Vastigheid erin brengen pakt Freek goed op. Hij is al wat minder non stop hyper, maar heeft meer momenten van rust nu. De afgelopen week was het piepen, naughty boy zijn, onrustig zijn e claimen (ondanks lekker spelen met ons, 5 keer daags eruit en daarvan 3 keer een langere wandeling). Nu begint het meer een afwisseling van druk doen en rustmomenten te worden bij Freek Frummel.

En wat wij nu ook anders doen dan normaal: WIJ bepalen wanneer het speelkwartiertje is, ha! Normaal komt Freek met een speeltje naar je toe en dan dropt ie dat vrij dwingend voor je neer. Voor je voeten, of als je niet reageert,  dan maar op schoot. Super cute, maar omdat Freek nu toch wel onrustiger is en gefrustreerder dan normaal, moeten we hem even helpen om op het goeie spoor te komen. Als we hem nu laten bepalen wanneer er gespeeld wordt, dan claimt Freek ons de hele dag aan een stuk door, uit onrust. Dus we zorgen dat het initiatief voor het spelen van ons komt. We spelen vaak, maar steeds niet langer dan een kwartier. En dan is het daarna: ‘Freek, klaar’. En dan lopen we ook meteen uit het spelletje weg. En joehoe!, hij snapt het!

Ook zijn we iets strenger met bepaalde regels. Rondrennen met je speelkluif (en daarmee enorm lawaai maken, mag ook niet. Kluiven moet ie doen op de plaats, en een beetje rustig. Freek luistert goed, het is alleen best rot om soms wat strenger te zijn, want we zijn zo dol op ‘m, oh oh… Maar alles bij elkaar helpt het toch iets in het aanbrengen van rust en houvast.

Jasper de kat is relaxt (zoals je hieronder kan zien). Die loopt ‘s morgens in en uit, zit dan graag in het zonnetje achterin de tuin, houdt ‘s middags lange siëstas en komt ‘s avonds in de woonkamer bij ons hangen. Jasper en Freek spelen en stoeien dan ook veel (bij voorkeur op de bank) en dat loopt meestal uit de hand in piepen. Want dan wordt Freek steeds fanatieker (omdat Jasper niet onder de indruk is) en dan hup, een krab van de kat! Vervolgens moeten wij de heertjes op hun plek wijzen en keert de rust terug. Een half uur later herhaalt het tafereel zich.

Toen ik een paar dagen geleden een man tegenkwam op straat met zijn hond, riep hij: ‘Ja, we hebben nu extra de handen vol aan ze he?!’. Ik beaamde dat. ‘Het zijn net kinderen, maar dan leuker!’, lachte de man. Laten zijn 2 (grote) kinderen dat maar niet horen…? Sta je daar op straat op 5 meter afstand te ‘schreeuw-kletsen’. Surrealistische tijden zijn het… En als straks alles weer ‘veilig’ is, hebben we allemaal last van burn out beestenkinders, kinderen die juichen dat ze weer naar school mogen, hebben we allemaal smetvrees en mensenschuwte, oh oh… Maarja, het moet allemaal zoals het moet.

Troostrijke recepten

Dit recept mailde ik een paar dagen geleden naar vrienden en bekenden. Wie weet, lijkt het je wat en ga je het ook maken? Kook ze dan! En anders ook natuurlijk…

Ritme houden

Heb je ook behoefte aan een ritme in de dag? Ik wel in elk geval. Een beetje vaste dingen op vaste tijden.
Ik slaap wat slechter doordat ik veel hoest, en mezelf dan wakker hoest. Is al ruim een week zo. Ik blijf consequent in mijn temperatuur dus het is ‘gewoon een verkoudheid’, wat in deze tijd een beetje raar klinkt misschien, maar ook nog gewoon bestaat, gelukkig. Maar ik lig mezelf dus wakker te hoesten en slaap de laatste dagen dan wat langer uit ‘s morgens.

En dan kom ik beneden en heeft Dejan het ontbijt klaar, zo fijn! Ik ben degene van de ‘catering’ ‘s avonds, ik bedenk grotendeels de avondhappen, en kook het meest. Alhoewel wij ook vaak samen in de keuken zijn en sommige gerechten graag samen koken. Met een muziekje erbij, blijft lekker!

Die goeie ouwe telefoon…

En verder komen er steeds meer (al dan niet vaste) belmomenten met anderen. Met mijn nicht op de woensdagavond, met vriendin Anita vanmorgen, met Annelies had ik weer een lang en leuk gesprek laatst, soms belt de buurvrouw, Dejan z’n tante belt bijna dagelijks even, we spreken buurtgenootje Ingrid regelmatig om even van elkaar op de hoogte te zijn, enz.

Bellen met elkaar, ineens is het terug. Ik was niet meer zo’n beller maar nu weer wat meer. Er is ook meer tijd voor lijkt wel, vooral bij anderen. Ik had die tijd altijd wel, als ik ‘m maakte. Maar ik had geen zin om last te hebben van de haast van die ander, en ook niet om ze te storen in alle drukte. En dus vermeed ik het vaak. Maar nu in deze nieuwe-oude situatie kun je ook echt even van gedachten wisselen, met aandacht en rust met elkaar praten. Het lijkt nu ineens geen hoogste prioriteit meer te zijn in het leven: ‘even snel, want geen tijd’. Het lijkt erop dat we gedwongen worden stil te staan waar mogelijk. Dat is wel bijzonder om te zien.

Stilstaan

’Ik ben jaloers op het feit dat jij dat thuis zijn al goed kan’, kreeg ik ook nu weer te horen. Dat vind ik zelf ook fijn, Dejan ook, ons dagelijks leven staat nu niet op z’n kop. En van vriendin Anita hoorde ik vandaag ook dat het haar prima afgaat, het thuis zijn en dealen met hoe het nu moet. Ook zij bevond zich voor deze crisis niet in een ‘druk, druk druk’ stroomversnelling.

Maar jaloers zijn op mijn ‘ervaring’of niet: ik kan het, pas op de plaats maken, omdat het moet. Niet omdat ik gezegend ben met een luilekkerleven ergens op een eiland, waar ik bewust voor gekozen heb. Wel omdat mijn ziekte mij er vaker wel dan niet toe aanzet om stil te staan. Als ik wakker word met pijn (en dus actieve ontstekingen her en der), dan voel ik me meteen ook grieperig, lamlendig, nikserig. Beetje koorts soms erbij, dan kruip ik het liefst weer onder de wol.

Het is het samenzijn met mijn husband en met onze beestenkindertjes dat me helpt om toch op te staan, en de dag echt te beginnen. Maar dan nog stel ik bijvoorbeeld het aankleden soms heel lang uit. Teveel fysiek ongemak, dan is aankleden een project. En dan werk ik liever aan andere projecten (schrijven, inspiratie zoeken, ideeën uitwerken) dan aan het aankleden dat lullig voelt omdat ik dan iets niet kan dat heel normaal is.

Er zijn ook genoeg dagen bij dat het allemaal veel makkelijker gaat maar een dag als hierboven is toch wel dagelijkse kost ook. Maar ik ben heel dankbaar dat ik het kan inderdaad, stilstaan. Of dat ik me er in elk geval steeds minder tegen verzet. Pas op de plaats, aanpassen aan de omstandigheden en thuis zijn maar toch ‘op pad’, het is wat Dejan en mij samen goed lukt inmiddels, in onze eigen fijne bubbel (die er voor deze crisis al was, en na deze crisis nog steeds zal zijn).

Maar die snelle stroom die ik steeds om me heen zag razen, maakte het lange tijd wel uitdagend om me niet opgejaagd te gaan voelen. Om me vast te houden aan mijn eigen leven en tempo, en als krakkemikkig autootje dat paralel naast de snelweg op een zandweggetje rijdt, gewoon op mijn dooie gemakje te blijven tuffen. En als er dan op die snelweg een bekende langsrijdt en toetert, kan ik inmiddels gewoon gezellig terug toeteren. Maar ik trap niet meer in de valkuil om mee te gaan sjezen. Gewoon toeteren, roepen: ‘Doei, succes met je drukte!’ en dan mijn autootje juist even stilzetten en in het zonnetje en een boterhammetje eten. Raampje open, briesje door de haren, zon op de wangen en denken: beter zo.

En nu zie ik in deze tragische crisis, stiekem steeds meer autootjes op zandweggetjes even stilstaan met de raampjes open. ‘Elluk nadeel’…(daar was ie weer eens).

Lichtpuntjes  ✨✨

• NPO 2 start vandaag met Heimwee tv. Elke dag programma’s uit de schatkist van vervlogen tijden. Van toen er nog geen corona was… Wij gaan er es even goed voor zitten!

• Avantgardens is (net als Green Rennaissance) een bron van wonderlijkheden. Ik kijk er graag rond en kom dan de meest bijzondere schepsels tegen. Bloemen die op insecten lijken, dieren waarvan je het bestaan niet wist, zoals de prachtvogel in de link. Wordt de stress je effe teveel? Koekeloer hier 5 minuutjes en je hebt weer een glimlach.

• Er zijn mensen die hun tijd nu wijden aan bruikbare adviezen over hoe je beter leert dealen met de corona stress. Deze tips hier van So Chicken vind ik persoonlijk fijn, en ik hou me er ook aan.
• Onlangs gehoord op tv: ‘Je hebt vitale en cruciale beroepen, maar er zijn ook nog troostrijke beroepen, de creatievelingen. Hou je er aan vast, laat je inspireren, laat je even afleiden van de ellende en zoek het op’.
Fijne toevoeging, vond ik.

En omdat ik zelf een creatief beroep had voordat ik medisch werd afgekeurd (ik was docent bij een kunstencentrum) en ik samen met mijn lief ook nu nog steeds creatieve projecten heb, wil ik een piepklein creatief snufje bijdragen. Heb je wat extra afleiding en een glimlach nodig? Laat het me dan weten en ik stuur je een van onze boekjes: het Paasboekje of het Dartelboekje. Allebei over de lente, wel van voorgaande jaren maar niet minder gezellig. Het is een ‘verrassing’ welke je krijgt. Uiteraard krijg je het boekje gratis, en de verzendkosten zijn ook voor mij.

Een snufje pret delen: wij hadden maak-pret, hopelijk heb jij leespret. Voorwaarde: je bent alleen thuis. Want juist  de mensen die geen partner of gezin hebben, die hebben nu een extra taaie klus te klaren. Oud hoef je niet perse te zijn (de problemen van ouderen zijn nu gelukkig ook behoorlijk goed zichtbaar), maar juist als je je een beetje ‘vergeten’ voelt, gunnen wij van Boslust jou nu extra dat boekje. Ik vermeld op mijn blog niet wie ze hebben gekregen, dus je wordt niet genoemd dus ik zeg: voel je vrij!

Reageren kan door te mailen: boekjes@kiki-dejan.nl
Je hoeft niks uit te leggen, alleen aan te geven dat je zo’n boekje wil.

(vervolg lichtpuntjes ✨)

• Persoonlijk ben ik super dankbaar voor het feit dat we hier nog ‘coronavrij’ (lijken te) zijn. Het aantal bekenden dat corona heeft loopt op, en er zijn ook al twee mensen overleden die ik nog (een beetje) ken van vroeger. Je ziet het virus oprukken en schade aanrichten, gruwelijk gewoon. Onmacht ook. En dus ben ik elke dag dat de koortsthermometer ons allebei vriendelijke cijfertjes laat zien, simpelweg dankbaar.

Ik sluit af met een snuf voorjaar in huis. Gewoon, omdat het vrolijk oogt.
En dan rol ik me nu weer terug in onze bubbel, ga kokkerellen met husbandlief en wens je een rustige en vooral veilige dag.
Kiki