Herfst in huis
Toen ik als kind hier in Nijmegen op de vrije school zat, werd ik ontzettend blij van de creativiteit van onze juf. Juffie Jolande, zoals we zeiden. Inmiddels zijn Dejan en ik bevriend met haar. En zo kan ik haar dus steeds weer vertellen hoe haar creativiteit bij heeft gedragen aan een superleuke basisschool-tijd. En dat niet alleen: het vieren van de seizoenen heb ik ook geleerd van haar (en ook een stukje van mijn ouders, die credits verdienen ze).
Op de vrije school maken ze seizoenstafels. Dat is magisch, als je kind bent. Steeds veranderde er ook iets op de tafel, als we dieper in een seizoen terechtkwamen. En dan de seizoenstekeningen op het schoolbord: smullen gewoon. Elke maandagochtend stond er een nieuwe tekening, voor de nieuwe week. Daar kwamen de juffen en meesters heel vroeg voor naar school, om ons kids te kunnen verwelkomen met een hand en een begroeting bij de deur en een supermooie nieuwe tekening op het schoolbord. De maandagmorgen werd er een feestje door.
Dankzij de jaren op vrije school heb ik de seizoenen ook leren zien als feestjes. En dat is nu, in een pittige periode voor mijn lieve Dejan en mij, mega fijn. Want Dejan heeft het seizoensfeestje-virus weer van mij overgenomen. En daardoor worden we nu allebei elke dag toch een beetje blij van wat de herfst ons brengt. Ondanks heftige uitdagingen momenteel – zoals eten, dat steeds moeilijker gaat voor mijn lieverd (door de schade van de bestralingen).
Kleine cadeautjes voelen nu extra groot.
De kleuren in ons uitzicht, kastanjes voor de deur, de eerste dwarrelende goudblaadjes en paddenstoelen. Die gaan we eind van de dag zoeken in ‘ons’ bos-park. Hopend er een paar te vinden.
Gisteren liep ik al tegen een lief paddenstoelen-dorp aan tijdens het wandelen met Freek (foto links) Het lijken wel poffertjes… Dan betrap ik mezelf op een big smile. Tussen de de zorgen (en soms de tranen) door.
Ik zeg nog maar es een keer: Thanks Jolande, tegen mijn (vroegere) juffie. En ik weet dat ze dit leest. Hoe tof is dàt.
Fijne zondag.
Kiki