Herfstschatten en een lummeldagje.
Kastanjes in overvloed en man, man, man: wat zijn ze heerlijk weer! Ook de beukennootjes vallen weer in massa’s op de grond (we wonen in een gebied met veel beuken). Beukennootjes kan je ook eten, het is alleen veel gedoe met pellen en de smaak is me niet spectaculair genoeg om er zoveel gepriegel voor over te hebben.
Ik vind ze vooral mooi, beukenootjes… Van buiten prikkelig en dof, van binnen (als je ze goed bestudeert) fluwelig zacht en lichtjes glanzend. Een juweeltje van de herfst. Deze bovenaan, ligt nu op ons herfst-schatten-schaaltje.
Over prikkelig gesproken: dat is mijn lijf af en toe ook nog wel. Mijn darmen zijn door de intensieve bestralingen van afgelopen zomer (tijdelijk) wat beschadigd en sneller geirriteerd. Het trekt al in hoop tempo bij, ik herstel heel erg goed. Maar af en toe zijn er dan dagen bij dat de boel ineens van slag is. Overprikkeld. Ik kan dan niet lange tijd ver van huis door buikkramp. Wel een wandeling door het Goffertpark, maar ook niet te lang. Vandaag en gisteren waren van die buikpijn-dagen.
En er stond een leuke dag op de planning voor vandaag, ik werd door onze verhuurorganisatie uitgenodigd om mee te doen aan een ‘bedankdag’ voor iedereen die zich vrijwillig inzet voor de organisatie. Dat doen wij met ons buurtterras (dat in november weer verdergaat). En ook met het helpen vormgeven van communicatie-uitingen van onze huurdersvereniging, we zorgen dat e.e.a. er verzorgd uitziet, leuk om te doen!
De bedankdag vandaag zou bestaan uit een lunch en ‘s middags workshops naar keuze. Mijn keuze was fotografie. Ik zou gezellig meerijden met 2 buren uit ons gebouw. Maar de bedankdag werd voor mij vergald door een nee, bedankt dag van mijn buik. Die had er geen zin in. Dat merkte ik gisteren al en dan moet ik dus gewoon zorgen dat ik in mijn eigen comfort zone blijf. Helaas pindakaas, je kunt niet alles hebben. Ik doe en kan al heel veel, pak projecten en leuke dingen weer op en dat lukt ook goed. Maar soms is er even een kleine terugslag. En dan wil ik niet urenlang van huis zijn.
Ik heb wel een pilletje ingenomen dat de rust in m’n buik in de loop van de dag weer terugbracht en zo konden we eind van de middag een fijne herfstwandeling door het park maken. Verder heb ik gewerkt aan een boekje, mijn kookproject verder uitgewerkt en lekker gelummeld. Het was oké zo.
De arts zei al dat het herstel globaal met 2 stappen achteruit en dan weer 4 stappen vooruit zou gaan, waarschijnlijk. En ze zei ook, dat ik me vooral niet moest laten afremmen door de mindere dagen. Dat advies helpt mij enorm. Even pas op de plaats op zo’n mindere dag en dan weer gewoon verder mogen, is de beste remedie voor mij. Op die manier normaliseer je het leven in een goed tempo en stuur je bij op dagen dat het minder gaat. Wetend, dat je de dag daarna wel weer stappen de goeie kant op kan maken. Dat past ook het beste bij mij. Ik wil weer verder. De arts snapte dat heel goed en stimuleerde het ook. ‘Maak vooral jouw eigen beweging vooruit, laat je niet afremmen en doe het al bijsturend en ervarend, jij kan dat prima’. Precies wat ik nu aan het doen ben.
Komende dagen staat er ook nog e.e.a. op de agenda (gevulde tijden hier, bij het weer oppakken van het normale leven). Maar vandaag genoot ik van de kleinere dingen. Beukennootjes op de plaat zetten, knuffelen met Freek, lekker koffieleuten en babbelen met husband-lief en snoepen van kastanjes.
Heb je ook kastanjes in je buurt en wil je er wat mee? Poffen in de oven is lekker maar gewoon koken (en dan met roomboter en zout) is misschien nog wel lekkerder… Dit is een recept voor gepofte kastanjes: klik. En dit voor gekookte: klik.
Enjoy!
Kiki
▼ Herfst in huis
