Zat ik weer met koffie op ons dakterras. Who needs horeca.
Neehoor, grapje. Horeca is en blijft essentieel voor dat extra toefje levensgeluk. Even ergens neerstrijken, snoepen van andermans kookkunst, mensen kijken, een bakkie dat anders smaakt dan thuis.
Van de week toen wij naar de Ooijpolder waren geweest, stopten we onderweg terug naar onze boomhut even bij In de Kazerne voor een coffee to go en dat maakte ons blij. Aan een van de picknicktafels slurpen van je bakkie, terwijl twee bloedserieuze meneren vlakbij een levensgroot schaakspel spelen. En dan daarna hup, door naar huis.
Maar het moet gezegd: in de lentezon op ons dakterras, dat is wel heeeeuuul erg fijn. En terwijl ik hier gisteren zat, en ik ondanks de frisse wind de zon op mijn wangen voelde en zonder jas kon zitten, besefte ik dat dit weer ‘zo’n moment’ was. Een mazzelmoment. De fijne momenten die ik momenteel, nog meer dan anders, omarm. Ik verzamel ze.
Hangend in ons boomhut-buiten, besefte ik ook dat perfectie volkomen imperfect mag zijn. Want 5 verdiepingen lager, suiste de drukke weg alsmaar door. En er stond een hoogwerker lawaai te maken naast ons gebouw. Ze zijn bezig met schilderwerk aan de appartementen. Mijn geluksmoment had zomaar verpest kunnen worden door de geluiden. Toch gebeurde dat niet. Want ik hoorde ook vogeltjes, spelende kids en het zoemen van een zachte hommel.
Die lawaaiige hoogwerker -bedacht ik me ook- is er wel mooi speciaal voor ons, bewoners. Wij hoeven ons geen seconde zorgen te maken om het houtwerk, de balkonballustrades, het dak of wat dan ook. De hal en de gangen, de trappen, de lift: alles ziet er netjes uit. Oke: ik blijk niet de enige te zijn die denkt: dat suffige sfeertje in de hal met die lelijke stoelen en die (gruwelijk lelijke!) nepplanten had voor mij niet gehoeven. Het mag allemaal wel wat neutraler of vrolijker, passend bij alle bewoners, niet bij maar een paar. Maar intussen stappen wij wel elke keer een comfortabel gebouw binnen dat schoon, droog, warm en ‘beschaafd’ is.
We betalen er ook voor. Vrije sector huren is helaas duurder dan dat de mensen die wij kennen met een koophuis, maandelijks kwijt zullen zijn aan hun huis. Maar wij hoeven nergens over na te denken als het gaat om comfortabel wonen. We hoeven niks te regelen; dat doen anderen voor ons. En is er eens iets in je appartement, dan hoef je maar even te bellen en in no time staan ze op de stoep.
Die lawaaiige hoogwerker kan ik gaan zitten vervloeken, maar ik kan ook beseffen dat die daar staat voor het goede doel, de buitenboel. En die lawaaiige weg, die maakt wel dat wij -ondanks vrije sector huur- niet die schandalige, allerhoogste prijs betalen om mooi, inspirerend en bosrijk te wonen. En dat IN de stad, bij een pracht van een stadspark. Onze thuisstad en onze favoriete stad (die andere stad waar we hebben gewoond is ook erg mooi maar die haalt het voor ons niet bij Nijmegen).
Dat alles motiveert mij om bijvoorbeeld die autoweg, die mij regelmatig ‘s morgens vroeg wakker maakt en irriteert, zoveel mogelijk voor lief te nemen. En om zelf aanpassingen te maken (zoals vroeger naar bed, wat goed lukt) zodat ik er minder last van heb.
Ik realiseer me op dit moment extra goed dat ik nog best wat sturing heb: overweldigd worden door shit, of blij worden van shine. Ik slaag er momenteel niet de hele tijd in om de lichtere kant te bewandelen (en dat grijze gebied hoeft ook niet altijd weg, het kan ook functioneel zijn en het leven is niet alleen maar licht) maar toch: het lukt me vaak genoeg ook nog wel om de glans te zien. Of zelf aan te brengen.
Gisteren heb ik uiteindelijk een uur heerlijk gehangen in dat fijne zonnige hoekje (foto bovenaan). Daarna maakten we een wandeling op jacht naar bloemen en ‘s avonds kookten Dejan en ik een goddelijk en gezond maal, naar recept van vriendin Martine. Het staat op deze website, en ik kan het je aanraden! Wel denken wij dat dit gerecht geschikt is als lunch voor 4 personen (en niet voor 2 zoals aangegeven staat) of als avondmaaltje voor twee, zoals wij gedaan hebben. Maar man, wat hebben we zitten smullen, echt waar!
Toen we vervolgens na het eten met koffie op de bank neerstreken, had ik het gevoel dat ik een middagje op vakantie was geweest. Hoe simpel kan het zijn. Als je het wil zien. Soms zie ik het niet maar ik realiseer me door gisteren extra sterk dat ik kan kiezen. Het is allemaal shit, klote en half bewolkt in plaats van half zonnig, of het is moeilijk maar mooi, lastig en leuk, taai en tof.
Hieronder nog een heleboel foto’s van ons buitenparadijsje. Omdat ik er zo blij mee ben. Van een enorme tuin die leuk was maar niet te hanteren, naar een stads bosterras waar we zorgeloos kunnen genieten; het is bijzonder gelopen. Ik ben dankbaar dat wij deze stap durfden te maken en de kans kregen en voel me tevreden met hoe het is.
Fijn weekend, tot gauw.
Kiki
#Dankbaar
#Zonnig
#Somsbewolkt
#Taaietijd
#Maarmetgenoegmooiemomenten
#Tevredenzijnmetwatjehebt
#Bosrijkwonenindestad
#Thuisstad
▲ Linksboven: dit wordt ons ‘snoeptafeltje’. Er staan al 3 kruidenplanten (rozemarijn, Marokkaanse munt en zuring) en er komen volgende maand peperplantjes bij en radijs.
Rechts: mijn favo hoekje op het terras. Morgen ga ik het tafeltje -dat we al heel erg lang hebben- beitsen (zwart) zodat het nog langer meekan.
Linksonder: schaap Charlotte heeft het ook naar haar zin in de zon. En nog een kruid dat we regelmatig gebruiken in de keuken, tijm.
▲ Linksboven: het begin van de snoeptafel. Vanmiddag komt buurvrouw Nicolette, dan kunnen we een vers kopje muntthee drinken.
Rechts: Dejan natuurlijk en twee dingen die ik lang niet heb gezien: groene bomen en van die scherpe vliegtuigstrepen in de lucht.
Linksonder: zoals het in real life is: niet alles is mooi. Dit is de rommelhoek op ons terras. Waar de kraan is met de tuinslang, de electriciteit en de knoppen van de zonwering, en de rommelopslag, ha! Er staan 2 bomen naast zodat de hoek niet heel erg opvalt op de rest van het terras.
