Donderdag 16 juli 2020
Freek was een superstoere held vandaag! En nog een plaatje van onze nieuwe nis.
We moesten vandaag terug naar de kliniek (Broerdijk Nijmegen) voor de controle van Freek’s geopereerde pootje. Het verband eraf halen was even een uitdaging maar onze frummel was al veel minder in paniek dan maandag, waarschijnlijk ook omdat de pijn minder heftig is.
En toen was het verband eraf en wat bleek?
De boosdoener -een gemene grasaar- was er in de afgelopen dagen alsnog uit zichzelf uit gekomen en zat onderaan een van de wondjes zo, hup, voor ‘t uittrekken! We stonden allemaal bijna te juichen gewoon, want als je dat ding niet terugvindt, weet je niet: is ie eruit of is ie juist dieper het pootje in ‘gekropen’?
Dus dat was erg fijn om te zien: gotcha!!
De dierenarts had bewust Freek z’n wondjes (sneetjes die gemaakt moesten worden om de ontsteking te spoelen) niet gehecht maar opengelaten maandag, zodat het lijfje de kans kreeg om de evt. grasaar eruit te werken. En dat is dus ook gebeurd, goed ingeschat van haar!
Omdat er verband omheen zat (zodat Freek wel gewoon buiten kon lopen enzo), bleef de grasaar wel onderin een van de wondjes zitten, maar hij was dus wel mooi teruggekomen. En op z’n kop ook nog, dus met de weerhaakjes in de goeie richting, zodat dat ie steeds verder naar beneden ‘kroop’. Wat een super mazzel!
Het was dus nu zaak om Freek met man en macht mentaal te motiveren om dat ding er snel uit te laten trekken zonder verdoving, wat natuurlijk vreselijk pijnlijk was. Maar omdat het zo makkelijk zou moeten lukken, wilden we Freek liever niet weer helemaal onder zeil laten brengen.
En dus stonden we Freek met z’n vieren moed in te praten en dat op zeer enthousiaste, feestelijke toon, oh oh, puur bedrog natuurlijk.
Hij gilde weer, heel begrijpelijk, maar spartelde niet alle kanten op en hij bleef mij aankijken. Dejan hield Freek zo vast dat hij zo comfortabel mogelijk stond, de assistende masseerde zijn ruggetje en ik probeerde hem met oogcontact en vrolijk doen, steun te geven. Het leek allemaal wel te werken want Freek ging lang niet zo uit zijn plaat als maandag. De dierenarts riep en klepte net zo enthousiast mee, terwijl zij intussen de boosdoener van al deze ellende er kordaat uit wist te vissen. En daar lag ie op tafel, de oorzaak van alle ellende. Een simpel stukje grasaar.
Daarna werd Freek enorm geknuffeld door de dokter, want die wil natuurlijk proberen te voorkomen dat de associatie met haar alleen maar ‘trauma’ betekent. Freek liet het behoorlijk toe, en liep met staartje omhoog, alsof er niks gebeurd was de kliniek uit.
Het pootje is niet opnieuw ingepakt, want de 2 sneetjes die maandag zijn gemaakt, moeten aan de lucht opdrogen en dichtgroeien. Het fijne is dat de dierenarts ons meteen een heel relaxte boodschap meegaf: ‘Freek mag best aan het pootje likken, laat hem maar even gaan, doe voor het buiten lopen zijn schoentje aan en ga er vanuit dat dit nog een weekje nodig heeft om helemaal klaar te zijn’.
Dat helpt, dan ga je er ook niet zo bovenop zitten.
Dus meneertje heeft de hele weg terug op de Vespa gezellig zitten ‘teentje poetsen’ en thuis ook nog een half uur. Maar nu? Nu slaapt ie. Heel diep. We hebben bijna de indruk dat ie voelt dat er iets irritants weg is en hij nu eindelijk helemaal comfortabel kan dutten.
Nou, dat was dan een Nijmeegs -wat minder gezellig- avontuurtje.
Mijn husband herinnerde mij eraan dat wij vandaag precies 3 jaar geleden ook een Nijmeegs avontuur ingingen. Die dag (een zondag) werd ik opgenomen in UMC Radboud voor de eerste operatie in mijn hoofd, bedoeld om mij af te helpen van primaire trigeminus neuralgie.
Door een moeizaam verlopen operatie de dag erna, maandag 17 juli, was het niet helemaal gelukt en moest ik voor een operatie-herkansing in 2018 bij een specialistischer hersenchirurg in Tilburg. Dat is toen wel gelukt, gelukkig.
Laten we hopen dat onze Freek Frummel met meer succes in deze Nijmeegse dierenkliniek van een eveneens pijnlijk probleem af is gekomen en dat daar geen gedoe meer van komt.
By the way: in 2015 ben ik ook al in Nijmegen geopereerd, toen in de Maartenskliniek. Ik kreeg een wijsvinger-knokkel-prothese (vervanging) vanwege een beschadigde hand door mijn reuma. Dat is toen prima gelukt en ik heb daar elke dag nog profijt van. Dus er gebeuren zeker ook goeie medische dingen hier, ha!
En ja, nou hadden wij vandaag weer een goeie smoes natuurlijk om onszelf te trakteren op troostvoer. Indonesisch deze keer. Zijn we dol op! En het beviel erg goed. Ook al! We kunnen merken dat we ‘tekort zijn gekomen’ in ons dorp, die 7 jaren. Tekort als in: lekkere eettentjes en goed afhaal- en bezorg eten.
Komend weekend krijgen we weer 2 keer bezoek (waaronder nicht Judit, uiteraard weer buiten op ons terras) en dan gaan we ook lekker zelf dingen koken. En ik bak dan een appel-perentaartje. Maar voor vandaag was het weer fijn snoepen van de kookkunst van anderen, hoera!
En verder ook nog, op verzoek, een iets betere foto van ‘t nieuwe nisje in de woonkamer. Nieuw en toch ook oud, omdat we deze kleur sinds 2015 in Dieren al op de muur hadden, en ook daar in de zithoek. Dat vonden we 5 jaar later nog steeds mooi en dus hebben we dat trucje herhaald. Lekker vertrouwd, why not.
Nu ik toch aan het babbelen ben over ons huis: we hebben besloten dat ik op de werkkamer ook een eigen werkplek krijg zodat ik niet persé aan de eettafel hoef te werken. Ik krijg een hoek met mijn eigen burootje en een inspiratiewand, joehoe! We kunnen dit pas realiseren als alle verhuisdozen zijn opgehaald, zodat we meer ruimte krijgen om te manoeuvreren in de smalle werkkamer. Maar dat ik mijn eigen werkhoek weer krijg, is nodig en maakt me happy.
En belangrijker: dat Freek Frummel nog steeds lekker slaapt, heel af en toe maar aan zijn pootje zit en dat we de wondjes onder onze ogen zien herstellen, maakt me meer dan happy! De husband net zo.
Ciao, tot gauw.
Kiki
#FreekFrummel
#Hondenkind
#StoereFreek
#Trots
#NijmeegseAvontuurtjes
#Opgelucht
#MijnThuisstad
#HuiswordtThuis
Foto’s hieronder
1: Meneertje ligt uitgeteld van het avontuurtje vandaag. Zo zoet…! ❤︎
2: Alleen al ouderwets lekkere emping proeven, was een feestje! In Dieren waardeerden wij de toko enorm toen die er kwam omdat we een toko van de stad zo misten(Amersfoort). Maar de toko in Dieren, dat was ons een beetje te slapjes. En aan de emping konden we vanavond al proeven dat het wel snor zat, we hebben dan ook heerlijk gegeten. Lekker met een Radler citroen erbij.
3: Het beloofde nisje. Maar dat hoekie is pas echt af als de nieuwe tv-kast er is. Ach ja, tutteldetutteldetuttel…
