Bij de 4Daagse werd onze hond Freek een beetje een mascotte omdat ze hem in het boekje wilden. En nu infiltreert meneertje ook al in Radboud.
“In de ochtend even lekker met Freek wandelen is helemaal geen probleem, moet je juist gewoon doen Dejan”, zegt Michiel van oncologie vrolijk, op de vraag of dat soort dingen nog steeds oké is. “Freek”. Alsof ie hem persoonlijk geaaid heeft, hihi!
‘Meester Michiel’, noemen wij Michiel van oncologie. Want elke donderdag moet Dejan, voorafgaand aan zijn chemokuur, bij Michiel in de spreekkamer komen om de bloedwaarden, gewicht enz. door te nemen en daarmee al dan niet groen licht te krijgen van Michiel, voor de nieuwe kuur. Een soort rapport voor het nieuwe schooljaar. Ik doe mee aan deze gesprekken, thuis. In de de spreekkamer zet Dejan mij op speaker. Dat werkt perfect. Dan hoef ik niet al om 7.30 uur ‘s morgens mee naar Radboud maar kan ik thuis nog even de boel op orde maken en hoeft de Freek-oppas niet zo vroeg te komen. En ik kan wel meeluisteren met wat er besproken wordt en evt. vragen stellen.
Kuur 5 van vandaag heeft ook weer een krul van meester Michiel: alle waarden zijn goed. Dat mijn lief enorm afvalt, eruitziet als een doodzieke man en zich klote voelt, wil niet zeggen dat het puur medisch-technisch ook zo klote gaat. Sterker nog: elke donderdag zegt Michiel hetzelfde: “Je hebt de conditie van een jonge vent”. Zo fijn! Vandaag was dat: “Je hebt de nieren van een jonge vent”. Dat hoor je graag natuurlijk.
Kuur 5 van 6 kan dus doorgaan. Wat best een mijlpaal is. Want als je 5 van de 6 kuren hebt gehad, heb je het permanent positief-bijdragende effect van de chemo aan de bestralingen, sowieso al binnen. Volgende week de laatste chemokuur alweer. En vandaag bestraling 25 van 34. Het aftellen kan beginnen.
Dejan ligt nu in bed -net als elke week in een kamer alleen- en is klaar voor die kuur 5. En alsof Freek niet al genoemd was in het gesprek met Michiel, begon daarstraks ook Neeltje de verpleegkundige van dagbehandeling Oncologie over Freek, tegen Dejan. Dat appte mijn lief mij vervolgens.
Onze hond mag niet mee naar het ziekenhuis. Al doen we dat soms wel, maar dan buiten wachtend met een van ons, lieve blikken opvangend van iedereen die langsloopt. Maar naar binnen mag hij natuurlijk niet. Toch is hij daar binnen aanwezig, want hij wordt genoemd. Bij de dokter en bij de zuster. Hoe cute is dat.
Vanmiddag ga ik ook weer richting Radboud om Dejan gezelschap te houden tijdens de chemo en zijn bestraling en intussen heeft Freek dan eerst Rivke als nanny en aansluitend Charlotte. Hij heeft ‘t goed voor elkaar, dat meneertje van ons.
Freek Frummel…inmiddels een echte Nijmeegse hond. En dat hij genoemd wordt, is volkomen logisch. Want onze hond (elke hond toch?!) is een bron van blijheid, beweging, structuur, commitment en liefde. Tuurlijk word je dan genoemd.
Fijne dag.
Kiki
