Maandag 26 aug. 2019
En joehoe het is weer maandag.
Ook mijn lief en ik werken vandaag, wij bereiden ons boekjeswerk voor. Zelf ben ik nu wat inspiratie-snuffelwerk aan het doen en samen gaan we nog overleggen. Ons overlegmoment is vanavond en ons vergaderplekje is het bos.
Niet alleen moeten we gaan toewerken naar een nieuw regulier boekje, volgende week starten wij ook met het boekjesproject voor ouderen. Dan hebben wij twee brainstormmiddagen met een groep ouderen, en eind september nog een derde ronde. Samen met hen (bewoners van de instelling in onze wijk) gaan wij materiaal verzamelen voor het allereerste ‘herinneringenboekje’. Dat is een werktitel trouwens, het moet een veel betere titel worden, deze is veel te beladen.
Anyway, na drie brainstorms gaan Dejan en ik dan een boekje maken van het verzamelde materiaal en het plan (de wens van de instelling) is om dit jarenlang door te laten gaan, 3 a 4 keer per jaar. Eerst maar eens beginnen denk ik dan, want het is best een serieus commitment. Maar hoe leuk en uitdagend dat we dit mogen gaan doen.
En dat allemaal naar aanleiding van een ideetje dat gewoon ineens m’n hoofd was binnengekropen. Vijf dagen later was er al een concept dat we samen met de eventmanager van de instelling hebben bedacht. Nog weer een week later stonden vanuit de instelling alle seinen op knalgroen (ook voor de drukkosten), was er een enthousiaste activiteitenbegeleider gevonden die hier graag werktijd voor wil vrijmaken en lag er een concreet plan op tafel.
Benieuwd
Ik kijk er enorm naar uit om van een andere generatie te horen hoe de dingen ooit waren. Wat typerend was, wat charmant was, wat afzien was, indruk op ze maakte en om welke dingen ze nu nog moeten grinniken. De input voor deze boekjes komt van anderen, en niet uit onszelf. Verfrissend en: riant!
Wij gaan deze week de eerste brainstormsessie voorbereiden en ik hoop dat we met behulp van uitnodigende vragen, het gesprek loskrijgen. Dat het gaat stromen. En dat wij, met de laptops erbij voor de aantekeningen en onze oortjes gespitst, veel verhalen mogen gaan horen. Gelukkig zal Bea de activiteitenbegeleidster er steeds bij zijn om de brainstorm te begeleiden. Toen ik met haar en Rob de eventmanager rond de tafel zat de laatste keer, was ze enorm enthousiast en ook heel helpend met haar inschattingen over wat wel en niet gaat werken, dat was fijn.
Vanavond gaan wij struinend door het verkoelende bos de brainstormvragen bedenken. Een beetje werken en recreëren tijd tegelijk; het blijft een feestelijke combi voor ons.
Rijkdom
Er ontstond een keer tijdens een avondje van mijn kookproject een gesprek over ‘vrijer leven’.
De reden voor ons vrije leven is en blijft niet bepaald leuk en dat ondervinden wij momenteel dagelijks. Maar wat het ons uiteindelijk opgeleverd heeft in de loop der jaren, is wèl leuk. Heel erg leuk zelfs. Door de situatie te omarmen en niet alleen in de tegenslaghoek te laten hangen, ervaren wij nu al een aantal jaren -vooral sinds we ons bosleven hebben- die mentale rijkdom en dat projectmatige leven, en dat is niet altijd makkelijk maar wel heel vaak heerlijk. Voor bijna alles betaal je een prijs en voor ons is de ‘prijs-kwaliteitverhouding’ in deze best goed.
FIRE
Tijdens dat gesprek in de eetkeet, noemde iemand een stroming die momenteel -net als de tiny house beweging- aan populariteit en belangstelling terrein wint: FIRE. Afkorting van ‘Financial Independence/Retire Early’. Vandaag kreeg ik daar een mail over en dat inspireerde me tot dit blogbericht.
Het principe van FIRE is dat je ambitie niet vanzelfsprekend hoeft te zijn om carrière te maken maar dat je je ambities ook kan verleggen naar een ander doel: eerder in je leven financieel onafhankelijk worden (via een bepaald systeem en een wat soberder leefstijl). Daardoor hoef je niet meer onder te druk staan om te werken voor je inkomen en daarmee (=het ultieme doel) krijg je vrijheid en een andere leefkwaliteit. ALS je dat wilt natuurlijk en als je dat uberhaupt nodig vindt. Lang niet iedereen wil dat. Maar steeds meer mensen verlangen er juist wel naar.
Don’t shoot the messenger
Voordat ik straks iemand heb beledigd even een (mogelijk en hopelijk overbodige) nuancering: ik zie een ‘werkgever-vrij leven’ niet als béter, maar het kan wel een waardevol (en voor jou wellicht beter werkend?) alternatief zijn. Dat is ‘t voor ons inmiddels dus wel geworden.
Een aantal maanden geleden ontving ik bij een eerder blogbericht (over hoe wij geluk ervaren in het niet moeten werken) een heftige reactie van iemand die mijn bericht had gelezen en voor mij invulde ‘hoe ik over werken en een salaris denk’. ‘Kennelijk’ dacht ik daar van alles over over en kennelijk was mijn oordeel negatief. Dat werd mij -in mijn volle enthousiasme over hoe onze pech (afgekeurd worden) ons geluk werd- gigantisch in de mond gelegd, zonder dat ik (via een vraag naar mijn intenties bijvoorbeeld) de kans had gekregen om te verduidelijken wat ik dan had bedoeld met mijn bericht.
‘Je blogberichten hebben helemaal geen verduidelijking nodig, je bent volstrekt helder en eerlijk. Wie dat beledigend opvat moet jouw blog lekker laten voor wat het is, en doet er misschien ook wel goed aan om bij zichzelf van binnen eens na te gaan waar het beledigd zijn dan vandaan komt’, schreef lezeres Ingrid mij later, toen ik dit in een mailwisseling genoemd had.
Overigens heeft iedereen het volste recht om mij te schrijven wat hem of haar dwarszit. Dat het mij raakt, daar speur ik dan ook wel even naar bij mezelf. Ik wil iedereen te vriend houden en vind het niet leuk als iemand boos wordt. Maar altijd aardig gevonden worden, dat kan helemaal niet als je je nek uitsteekt en daarbij ook temperamentvol kan zijn.
Ik neem trouwens aan dat die lezeres mijn blog inmiddels inderdaad niet meer bezoekt en ik voel mij vrij om er nu over te schrijven. ‘Een verbitterde reactie en pure jaloezie’, zeiden Dejan en vriendin Annelies over die boze lezeres. Dat voelde voor mij ook wel zo aan, maar dat moet ik verder ook maar niet teveel invullen voor die persoon. Zo iemand heeft persoonlijke redenen om een eigen draai aan mijn bericht te geven, en daar kan ik niks aan (en mee) doen. Gelukkig kan je alleen je eigen gedachten sturen, en ben je voor een ander niet verantwoordelijk.
Maar ik weet alleen dat ik toen wel geschrokken ben over hoe mijn uiting van blijdschap en trots over datgene waar wij (na een jarenlang proces van puzzelen, zoeken en acceptatie) uiteindelijk een soort rijkdom van hebben gemaakt, door iemand zo plat wordt omgebogen tot een negatief oordeel.
En ja, dat is het nadeel van bloggen nou eenmaal. Het kan verkeerd vallen. Vooral als je persoonlijk schrijft en niet alleen maar luchtige plaatjes en praatjes aflevert. ‘Risico van ‘t vak’, zullen we maar zeggen.
Gelukkig was die ene keer ook echt de enige keer dat ik zo’n zuigende reactie heb ‘mogen incasseren’ in al die jaren dat ik over ons afwijkende leven schrijf. Meestal zijn de reacties (als ik die krijg, via mail of app) veel genuanceerder. Vaak zelfs hartstikke bemoedigend en meestal blijkt daar juist ook uit dat het inspirerend kan zijn als je van de nood een deugd maakt en daarover schrijft.
Soms blijkt trouwens ook dat het inspirerend kan zijn voor iemand om over onze vrije leefstijl te lezen, en dan te concluderen dat diegene zelf juist tevreden is met het meer gangbare bestaan en daarin veel moois ervaart. Dan heeft mijn bericht juist dat effect en dan ben ik ook blij en tevreden. En ik word ook heus wel eens aan de tand gevoeld (ik ben een flamboyante tante, I know ☺️) maar nooit eerder heb ik meegemaakt dat een bericht zo scheef werd getrokken.
Ik zie overigens bij sommige andere persoonlijke blogs soms nog veel meer gif verschijnen, in de openbare reacties. Sommige van die bloggers laten zich dan ook uit het veld slaan en dat snap ik heel goed. Maar die ruimte laat ik me niet afnemen gelukkig. Hoezeer ook ik schrik van zo’n reactie, ik word er uiteindelijk juist extra stoer van, en bescherm mijn vrijheid om hier te schrijven wat mijn hart me vertelt, nog meer dan daarvoor. Je kunt je afreageren op mij en op mijn bericht, en dat zet dan ook wel even een klem op mijn keel maar door in te zien dat het een ‘ding’ van die ander is, neem ik mijn eigen stukje (adem)ruimte weer terug en word ik daar steviger van.
Anyway, genoeg hierover. Maar voor de zekerheid dek ik mezelf dan nu toch maar even keurig netjes in bij deze: ik heb GEEN oordeel over werken en geld verdienen -waarom zou ik- maar ik heb WEL een oordeel over: zelf je werkleven invullen en daarin meer vrijheid hebben. En dat oordeel is dat die vrije manier van leven voor ons persoonlijk inmiddels -na een hobbelige weg hier naartoe- meer oplevert dan de meer gangbare route die wij ooit ook liepen.
Leuke link
En om ‘dagelijks vrij’ te zijn, hoef je dus niet 68 te worden (zoals gepensioneerden) en ook niet medisch afgekeurd te zijn (zoals wij), is de gedachte achter het FIRE concept. Het is geen peanuts om die vrije vorm te bereiken, maar het kan wel. En wie weet, raak je geïnspireerd? Dit is een link naar een helder artikel over FIRE (en een aantal links daarin verweven). Vooral onderaan het artikel staat wat die andere leefstijl voor jou persoonlijk zou kunnen betekenen, de rest van het artikel is vooral praktisch en geeft inzicht in hoe je dit doel financieel zou kunnen bereiken, mocht je dit alles interessant vinden.
Afsluiter
Ik rond weer af. En dat doe ik met wat foto’s van afgelopen weekend. Had o.a. een leuke dag met vriendin Anette op zaterdag. We wandelden twee dorpen verderop rondom een piepklein meer, omringd door bosheuvels. Anette was net terug van vakantie in Zweden met haar gezin, en dit gebiedje deed haar aan haar vakantie denken, hoe leuk is dat! Het is een nogal verborgen plek, wij werden er ooit op geattendeerd door vriendinnetje Martine. ‘Het geheime meer’ noemen we het ook wel, er komt bijna niemand. Zaterdag was het meer trouwens nog veel kleiner dan normaal, er is door de droogte veel water verdampt.
Na de wandeling borrelden Anette en ik bij de Peerdestal in Ellecom (erg goeie nieuwe alcoholvrije biertjes daar, als je er bent, vraag es naar ‘het nonnetje’) en we aten thuis heerlijke vega hamburgers van de houtkachel. Daarbij mislukte gortdroge frietjes uit de oven (mijn schuld) en salade.
Vervolgens zijn we lekker bij het buur blijven hangen. Dat gaan m’n lief en ik deze week zeker ook nog doen ‘s avonds: vuurtje stoken buiten. Met marshmellows erbij. De nazomer(avonden) vieren.
Ondanks ons ‘werkgever-vrije’ leven, zijn de weekends ook hier een onderbreking en een feestje en daarom is taart een onvervalste weekendhap bij familie Boslust. Deze op de foto bovenaan maakte ik zaterdag. Het is nog steeds de lazy versie van kant en klare taartbodem en een blik vlaaivulling. Tante Boslust maakt het zichzelf graag nog even makkelijk, ha! Maar ik maakte de taart wel net even anders door zelf botercreme te fabriceren van 1/3 roomboter, 2/3 roomkaas, 1 zakje vanillesuiker en 1 eetlepel poedersuiker. Dat alles goed gemend en daarna deed ik de helft door de vlaaivulling en de andere helft gebruikte ik als slagroom bovenop. Een slordig maar gezellig en lekker zomertaartje werd ‘t.
Maar nu hup! aan tafel en daarna tijd voor de bosbabbel.
Ciao, tot gauw!
