Vandaag om 17.42 uur is onze lieve pluizenbol Fiep overleden.
Het ging vanmorgen ineens heel veel slechter met Fiep en we hadden al een afspraak bij de dierenarts gemaakt om haar morgen (vrijdag) te laten inslapen als ze niet meer te redden zou zijn (de DA zou daarin nog wel goed meekijken). Maar eind van de ochtend merkten we aan alles dat ze stervende was. We hebben haar in een deken gewikkeld en bij ons gelegd, in de werkkamer. Soms waren we samen met haar, in elk geval was steeds een van ons bij Fiep. Ze was vaak rustig, soms ook even onrustig en we merkten dat het lijfje aan het knokken was en tegelijkertijd zich aan het overgeven.
Op een gegeven moment heb ik haar wat extra pijnstiller gegeven, in de hoop dat dit het laatste zetje zou geven aan dat sterkte hartje van het stoere dametje. Of dat het op z’n minst de pijn nog beter zou stillen. Een kwartiertje daarna overleed Fiep. We waren allebei bij haar op dat moment en hebben haar heel goed kunnen begeleiden, in een warm en vredig ‘mini hospice-je’. Het waren droevige en liefdevolle uren in een soort van schemer.
Met de dood van onze Fiep, is er een laatste stukje van ons voorbije Dierense buitenleven-hoofdstuk afgesloten. Fiep en Veertje (die 2 jaar geleden overleed) kwamen bij ons in 2014, ze hadden hun paleisje in onze grote tuin. Het was heerlijk om voor ze te zorgen, hun geluiden te horen, ze te laten scharrelen, ook in andere delen van onze tuin in het gras. Het was mooi om ze te behoeden tegen te erge warmte met parasollen en lekkere koude yoghurtyjes enzo, en ze te beschermen tegen de ergste kou in 2018, toen we ze een paar dagen in de eetkeet (pipowagen) hadden gehuisvest, waar het ietsjes warmer was.
Hun eitjes waren elke keer weer een cadeautje, al had ik op een gegeven moment wel moeite om ze op te eten. Te ‘dichtbij’ wellicht. We gaven ze weg, ze waren heerlijk zei iedereen altijd.
Toen Veertje in maart 2019 overleed, besloten we dat we er geen kippetje bij zouden zoeken, we wilden niet verder met kippetjes houden. Misschien voelden we diep van binnen toen al wel dat het dorpsleven en de grote tuin, niet voor lang meer onze leefstijl zouden blijven. We wilden Fiep ook niet verhuizen naar een andere plek, want dat zou ze niet overleven. Ze zou in een bestaande groep kippen worden doodgepikt. Dat bevestigde maandag de dierenarts ook, waar we met Fiep waren.
We besloten Fiep zelf te houden, wilden haar ook helemaal niet missen. Overdag bleef ze buiten scharrelen, op een nieuw plekje in de achtertuin, dichterbij huis en de keuken en dus dichterbij ons. En ‘s avonds ging Fiep permanent binnenslapen, boven in de werkkamer had zij een ‘nacht- en slecht-weer-ren’. Dat ging prima. Fiep verhuisde afgelopen juni met ons mee naar hier in Nijmegen en kreeg weer haar eigen hoek in de werkkamer. Een plek waar ze kon bewegen, scharrelen, maar wel veilig was. Op ons grote dakterras hadden we ook een hoek voor Fiepje, maar daar was ze liefst alleen met ons erbij, omdat er veel roofvogels overvliegen (bosgebied).
Fiep werd een happy huiskip. Maar ze werd ook wel steeds rustiger, minder actief, en wat luier. De dierenarts gaf maandag aan dat ze al wel flink oud was. Hij vond dat we een goede beslissing hebben genomen om haar na de dood van haar zusje niet in een kippentoom ergens anders te laten wonen maar dat we haar als huisdier verzorgd hebben verder, vooral de laatste maanden. Dat is toch fijn om te horen, het geeft wat extra bevestiging dat we het goede hebben gedaan en gekozen.
Jasper en Freek hebben daarstraks aan Fiepje gesnuffeld, allebei uitgebreid. Soms ging Freek vandaag even kijken bij Fiep en een keer snuffelde hij aan haar snaveltje en toen wij zeiden: ‘kusje?’, duwde hij zijn snuit tegen haar aan zoals hij dat altijd doet als je ‘Kusje?’ zegt (toen leefde Fiepje dus nog). Jasper sprong van de week een keer in de ren van Fiep, om er te gaan slapen. Zo lief en ontroerend hoe dat allemaal ging met de ‘boys’ en ‘t meisje…
Het voelt verdrietig nu. Raar en stil daar in haar hoek. Ze ligt er nu met koelelementen, in een mand, gewikkeld in een deken. Kaarsje erbij, bloemetje, en de veertjes die we van haar zussie Veertje hadden bewaard een beetje over haar heen. Morgen brengen we haar naar het dierencrematorium waar ze maandag gecremeerd wordt en we haar as dinsdag kunnen ophalen. Dan komt ze dus weer thuis en zetten we ‘haar’ bij onze lieve Dirk.
Onze kippetjes waren sinds een kleine 7 jaar (Fiep is 8 geworden) een wezenlijk deel van ons dagelijks leven, net als Freek en Jasper. Allemaal op hun eigen manier en Freek net als Dirk, het meest in alle facetten. Allemaal zijn ze ons hartstikke dierbaar, en doen ze er enorm toe. ‘Ze was gewoon deel van jullie gezinnetje’, zei buurman Andre daarstraks. En dat klopt ook echt.
Ons familietje heeft een heerlijk zacht, prachtig pluizenbol-persoonlijkheidje verloren.
We hebben er vrede mee dat Fiep nu rust heeft, maar het voelt droevig en stil.
❤︎ Die Fieperdepiep… ❤︎
