De behandelingen zitten erop. En dat geldt óók voor de ‘Ondertussen blog-berichtjes’.
Dat ‘Ondertussen’ steeds als titel van onze blogberichtjes, voelde heel kloppend. Terwijl de dagen maandenlang bepaald werden door eerst verder onderzoek in Radboud en veel daar zijn, en daarna de dagelijkse behandelingen en nòg meer daar zijn, ging ons thuisleven ook wel gewoon door, maar het stond allemaal tòch wat meer on hold. Alles gebeurde een beetje ‘ondertussen’.
Maar gelukkig, gisteren was de laatste behandeling. Even mezelf indekken nu: ‘als het goed is, was het de laatste behandeling’. De seinen staan heel goed, want toen ik onder narcose was en ze een kijkonderzoek deden, konden ze de tumor niet eens meer opmeten, die was aan het oog ontsprongen. En toen moest de laatste inwendige behandeling gisteren nog uitgevoerd worden. Die drie inwendige bestralingen moesten de grote klap geven. De 25 uitwendige bestralingen en 5 lichte chemo’s (waarvan ik maar 4 heb gehad omdat mijn lijf het niet wilde), deden het voorwerk.
Anyway. Ik ben klaar! ‘Vrij’. Oke: er zijn nog veel Radboudmomenten hoor, komende tijd. Ze willen mijn witte bloedplaatjes goed in de smiezen houden (daar had ik door de chemo op een gegeven moment tekort van en ik belandde met koorts op de SEH) en ook de doorgaande bijwerkingen van alle behandelingen willen ze in kaart brengen. Het werkt nog een aantal weken na. Dus ik ben nog lang niet van Radboud af en dat is maar goed ook, het moet wel netjes gebeuren allemaal, natuurlijk. Bovendien wil je op een gegeven moment ook dat ze gaan meten hoe het ervoor staat. Hij kan nu wel helemaal weg zijn, maar is ie dat over een X aantal maanden ook nog? De verwachtingen van Radboud zijn super, mijn hoop en vertrouwen zijn best stabiel, de realiteit gaat het straks laten zien.
Maar van de grote behandelperiode, ben ik nu dus in elk geval af.
Gisteren was nog een pittige dag, net als dinsdag en de dinsdag daarvoor, maar gisteren was de pijnlijkste. Toch is het heel erg goed gegaan. En ja, jeetje, ik was maandag ook nog jarig. Ik was verder snotverkouden die dag en had koorts, dat ook weer. Gelukkig konden de behandelingen dinsdag en gisteren wel gewoon doorgaan, bleek nadat ik uitgebreid onderzocht was.
Een jaar ouder ben ik geworden dan m’n mamsie ooit is geworden. Toch wel een momentje… Dejan had overal in huis vlindertjes opgeplakt, zo lief, ik ging er steeds méér ontdekken. Ik ben ook enorm verwend, door mijn lieve man en door anderen! Kreeg weer een prachtige ring van Dejan en een kandelaar van Fatboy, waar ik een zwak voor heb (een tikkeltje geïnspireerd op art work van Jeff Koons). En een fantastische BBQ! I ❤️ barbecuen. We doen het graag, maar niet te vaak. Het moet speciaal blijven en we willen het heel veilig en degelijk doen, dus toch maar weer een goeie BBQ in huis gehaald, ipv wegwerp. Een heeeule goeie zelfs! Dat heeft die man van mij allemaal maar weer mooi bedacht!
(patiëntgevoel eruit, vakantiegevoel erin. Vanavond de BBQ primeur met deze mooie rooie, zin in!)
En toen werden we vanmorgen wakker (op ons riante, ook al nieuwe en zaaaaalige bed!) met een bijna opgeluchte glimlach naar elkaar. Naast ons een vrolijke Freek die z’n staartje er bijna af kwispelde, en we keken door een wapperend gordijn dat een doorkijkje gaf op ‘ons bos’ met de zon erbij. En dan het lekkere besef: het zit erop, tijd om weer adem te halen, weer fit te worden en weer onbezorgder te gaan genieten.
(vlindertjes nog van mijn verjaardag)
We zaten vervolgens nog met onze slaaphoofden in de woonkamer, ‘n eerste geurige koppie zwart erbij, toen de deurbel ging. De bloemist. “Met een cadeautje voor Kiki”. Kwam er een hele mooie, verfijnde bos zomerbloemen (foto bovenaan) met een kaartje, van onze huurdersvereniging. Om even stil te staan bij dit moment, nu het intensieve traject erop zit en ik weer lekker kan gaan genieten. Zo lief! En een super timing, zo op de eerste ochtend nadat ‘het medische regime’ voorbij is.
De dag kon niet feestelijker beginnen.
En het ‘Ondertussen-gevoel’ kan er lekker weer af. Ook hier op mijn blog.
Kiki
