En daar was ‘Dirk’…

Vrijdag 5 juni 2020

Wat een roller coaster is het, en wat gaat ‘t goed…!

Het loopt allemaal gesmeerd.
Oke: complex is het wel, want wij kunnen zelf niet naar Nijmegen, niet naar de winkels, niet in het OV. Maar met super lieve hulp van anderen, lukt het! En ja, we houden zelf de koppies er ook redelijk goed bij, dat helpt ook…

Er is vandaag, dankzij lieve, goede bekenden Annelies en Maurits (met support van hun dochter Danique) al een slaapkamer fris wit geschilderd. Dat was echt nodig, de rest van het appartement valt erg mee en komt wel als we er wonen. En ze hebben het appartement ook nog helemaal gepoetst, echt zo fijn! Terwijl wij hier aan het inpakken waren, werd er in Nijmegen dus geverfd, behang afgehaald en gepoetst!
Kunnen we de avond dat we verhuisd zijn heerlijk een warm bad nemen. Oh man, ik verheug me daar zo op! Lekker badschuimpie erin en fijn rozig worden.
Annelies vertelde dat ze het een heel goeie plek vinden. ‘Ik zou zelf wel in jullie appartement willen wonen’, zei ze. Leuk om te horen!

Morgen komen vriendinnetje Lies en haar lief Pavel (samen zijn ze ook vrienden van ons) en die gaan met z’n tweeën naar Nijmegen om planken op te hangen en gordijnrails. Eerst even bij ons een bakkie doen in Dieren, met taart natuurlijk. Dan geven we ze een picknickmand mee met een lekkere lunch en rijden ze naar Nijmegen om te gaan klussen.

Ik kan gewoon niet vaak genoeg vertellen hoe blij we zijn met alle hulp!

Onze lieve Dirk… ❤︎

Vandaag was een heel bijzondere dag in deze verhuisperiode.
Vanmorgen heel vroeg, kwamen hoveniers Peter en Arjan onze kant op met een mooie (en ook wel spannende en beladen) missie: onze lieve (hond) Dirk opgraven.

Dirk is 1,5 jaar geleden doodgegaan (als je dit blogje al langer volgt, zal dat je niet ontgaan zijn) en dat was een intense gebeurtenis hier.  We hebben Dirk toen samen met 4 anderen in onze tuin begraven. Maar op dat moment wisten we natuurlijk niet dat het leven zou lopen zoals het nu loopt, en dat wij in Nijmegen zouden gaan wonen. We wilden het stoffelijk overschot van Dirk (of zoals wij zeggen: ‘zijn jasje’) niet hier in de grond laten liggen. Niet voor de nieuwe bewoner(s), en niet voor onszelf. Omdat het te kort geleden is en Dirk nog niet genoeg zou zijn opgenomen in de aarde.

Daarom werd hij vanmorgen opgegraven. Door dezelfde tuinmannen die op 8 januari 2019 zijn grafje hebben gegraven. En ze deden het weer met zoveel liefde en aandacht… Het werd bijna een delicate, archeologische opgraving ?. 
Het eerste dat Arjan en Peter tegenkwamen toen ze eenmaal op 1 meter diepte waren, was een zwart strikje. Dat strikje had ik destijds om een bosje tuinbloemetjes gebonden en dat boeketje ging toen met het kistje en Dirk mee de grond in. De bloemen waren vergaan, maar het strikje niet. Daarna kwamen ze bij het kistje en toen ze het gevonden hadden, riepen ze ons erbij om te komen kijken.
Het kistje van Dirk was nog helemaal in tact! En het roze, houten hartje met Dirk z’n naam dat we op de deksel hadden gelegd, was ook nog duidelijk herkenbaar. Op de foto hierboven zie je het hartje zoals het vandaag uit het grafje is gekomen.

Daarna zijn Peter en Arjan heel voorzichtig te werk gegaan, om de kist niet kapot te maken. Beetje voor beetje, maakten de de randen rond het kistje vrij en toen konden ze het eruit tillen. Dat voelde toch wel even echt alsof Dirk weer boven de grond was. Een bijzonder moment. Beetje tranen, beetje glimlach en het gevoel: ‘die Dirk, die heeft zich 1,5 jaar lang zo goed gehouden daar onder in zijn holletje!’. Arjan legde uit dat door de droogte, de grond op die 1 meter diepte ook heel droog is gebleven. Maar wel koud. En dus bleef het kistje zo goed bewaard.

We hebben het kistje dichtgelaten (al was ik wel nieuwsgierig naar hoe Dirk erbij zou liggen in dat kistje, moet ik bekennen). Maar we wilden Dirk niet ‘storen’ en lieten de deksel erop. Onze Freek heeft ook nog uitgebreid gesnuffeld aan het kistje, dat was ook aandoenlijk. We pakten het kistje in, legden er een roos uit de tuin op en het zwarte strikje, dat dus destijds met de bloemen mee was begraven en dat die 1,5 jaar had ‘overleefd’ zoals je ziet op de foto. En -net als op 8 januari 2019 toen Dirk begraven werd- wachtte de regen vanmorgen met plenzen totdat de missie volbracht was. 

Na het opgraven (en vlak voordat de regen losbarstte) kwam iemand van het dieren-crematorium ‘Dirk ophalen’. Dat gebeurde ook al zo liefdevol. “Ik kom voor Dirk”, zei de chauffeuse van de rouwbus. Dejan en ik hebben hem samen naar de bus gebracht, erin getild en hem uitgezwaaid. De chauffeuse vertelde: “Dirk wordt maandag gecremeerd, en we zullen heel zorgvuldig met Dirk omgaan”.
En zo stonden we te zwaaien naar Dirk. Maar dit afscheid is niet voor lang, want Dirk verhuist met ons mee naar Nijmegen. In de vorm van as, maar vooral: diep in ons hart. Nog steeds, elke dag en ook vandaag en morgen.
Wat ze tegen je zeggen bij een verlies dat klopt echt (ook als je intens houdt van je lieve dier): ‘Voorbij het verdriet zul je hem uiteindelijk nooit echt verliezen’.
Vandaag namen we weer een stukje afscheid van deze plek. Maar niet van alles dat ons zo dierbaar is, Dirk incluis. Juist niet.
Het was verder een poepie-drukke dag, met allerlei hectiek (9 keer de deurbel vandaag), en intussen weer een paar ingepakte dozen, gedemonteerde planken en allerlei geregel. Wij gaan nu weer lekker onderuit zakken. Met beschuit met aardbeien, joehooooeeeee!! Een dag van tranen en vreugde: daar horen aardbeitjes bij.
Hieronder nog wat foto’s, met twee recept-tips.

Die Dirk… ❤︎
Ciao, tot gauw.
Kiki

▼ Gezond en lekker eten lukt nog vrij goed (al zaten we vanavond wel aan de Domino’s pizza’s ?). Gisteren maakte manlief een zalige vegan Irish stew (1) boordevol groente, met donker stout bier. Eigenlijk een echt herfstreceot maar zo voelt het momenteel dan ook.
En eergisteren -toen het nog zomer was!- maakte ik de groene salade (2) met asperges, haricots, komkommer, paprika, sla en half hardgekookte eitjes. Met een dressing van mosterd, citroensap en citroenrasp, peterselie, peper en zout. Lekker met een ijskoud glas rosé erbij.

▼ Peter en Arjan vanmorgen vroeg. Heel langzaam maakten ze het kistje steeds meer los in de aarde. De liefde waarmee het gebeurde was voelbaar (dat benoemden ze zelf ook).