Deze enerverende dag begon met de 3e controle van Dejan in Radboud.
First of all: nog steeds volledige remissie, joehoe! Dat haalt weer dieper en lekkerder adem.
Het blijven spannende momenten, die controles. En deze keer zat er, doordat 2 afdelingen de controles om en om doen, minder dan de gebruikelijke tijd pauze tussen (6 weken i.p.v. 8). Maar voor Dejan is het ook wel fijn. Want hij heeft nog steeds last van bijwerkingen van de bestralingen en voelt permanent iets in de keel zitten. Hoe vaker dat gezien wordt en er wordt gerustgesteld met: ‘alles ziet er goed uit, wat je voelt zitten is littekenweefsel’, hoe minder stress het hem geeft. En mij ook. Er kwam dus weer geruststelling.
De smaakproblemen die Dejan door de bestralingen heeft opgelopen, kunnen nog iets afnemen. Zoete smaak leek even voorzichtig terug te komen maar is jammergenoeg weer weg, andere smaken gaan beter. Het neemt een tot anderhalf jaar tijd in beslag om daar echt de maximaal mogelijke verbetering van te kunnen vaststellen. Dejan proeft nu niets van suiker, maar wel een snufje zoet bij bijv. stevia. We gaan daar nog wat meer mee uitproberen.
“Het belangrijkste, ik ben er nog”, gaf mijn lieve husband als conclusie van de controle. Dat gevoel herken ik wel. Je accepteert alle shit van de behandelingen en alle langdurende bijwerkingen/schade daarna, onder het motto ‘het was dit of dood’. Dan weet je wel weer waarom je die hoge prijs er graag voor betaalt.
We zijn blij dat het er allemaal zo goed uitziet en de arts was ook echt opnieuw stevig in zijn optimisme dat het wat betreft de tumor goed blijft gaan en dat die rotziekte wegblijft. De controles blijven elke 2 maanden, dat wel. Totdat het een jaar geleden is, dan gaat het ritme naar elke 3 maanden.
Ik ben trots op mijn lief. Hoe hij alles doorstaan heeft en nu ook de controles (die elke keer niet bepaald leuk zijn) zo ontspannen mogelijk ondergaat.
Sterke, dappere Dejan.
Thuis hing ik even rond bij het gedenkplekje van onze lieve Jasper. Het is een lief hoekje geworden, een stilstaan plekje.
(tekst gaat verder onder foto)
Ontroerend
Vanmiddag waren we bij een (besloten familie)afscheidsmoment rond André, onze buurvriend die overleden is. Joke, zijn geliefde, zei een paar dagen geleden al tegen ons dat het misschien wel een goed idee was als we nog even bij hem zouden gaan kijken. En dat kon dan vanmiddag. Ze had gelijk: het was echt fijn dat we André nog hebben gezien en op die manier persoonlijk afscheid konden nemen. Ook was het fijn om zijn familie te zien, die ook bij elkaar was vanmiddag. Zij voelden als een warme bubbel zo samen met Joke.
Vlak voordat wij weer naar huis gingen, stond ik nog even met Joke en zijn familie rond de kist vanwege een bijzonder moment. Dat was ontroerend, hij was omringd met liefde en prachtige bloemen.
En dat alles nadat we vanmiddag heel waardevolle gesprekjes hadden gehad met zijn familie en mooie dingen hoorden over André. Voor ons viel er daardoor nog meer op zijn plek. Wij kenden hem best intens, maar wel kort: 5 jaar. We hebben hem door vanmiddag echt nog een beetje beter leren kennen, zo voelt het.
We hadden Freek meegenomen omdat we geen oppas hadden en Freek niet alleen thuis kan zijn. Ons plan was dat we om de beurt even bij André zouden kijken -de ander bleef dan buiten wachten met Freek- en dan weer naar huis. Gewoon een kwartiertje er zijn. Maar eerst kwam al een van de zussen naar ons toe: ‘ik pas wel even op Freek hoor, gaan jullie maar bij André kijken’. Zo lief en relaxt. Later mocht Freek gewoon mee de familiekamer in. We voelden ons heel warm welkom. En die hartelijkheid en warmte herkenden we ook van onze herinneringen aan André. It’s in the family.
Morgenmiddag gaan we naar de uitvaart. Voor ons -naast vooral erbij willen zijn voor Joke en de familie van André- ook nog een tastbare afsluiting van onze vriendschap met hem.
Ik hoop dat de dierbaren van André na morgen kunnen terugkijken op een warm en troostrijk afscheid. Vanmiddag was in elk geval heel liefdevol. En dat we daar deel van mochten zijn, persoonlijk afscheid mochten nemen en die familiewarmte konden meevoelen, maakt ons dankbaar.
Morgen plaats ik nog een kleine fotocollage van André hier op mijn blog, als eerbetoon aan onze onvergetelijke buurvriend.
Voor nu fijne avond.
Kiki
