Een (nieuwe) vorm zoeken. – Bij ons in de boomhut

Woensdag 14 aug. 2019

De vrijheid in ons dagelijks leven, is een giga rijkdom maar ook een ingewikkeld ding. Zeker als je (allebei) fysieke struggles hebt. Toch vinden we er steeds weer onze weg in.

Zelf je dag indelen is heerlijk vrij. En ook een blok aan het been zo nu en dan. Zo hebben wij dat in elk geval ervaren, zeker als je fysieke trouble hebt. Jarenlang maakten wij daarom op maandagmorgen een weekmenu met bijbehorend weekrooster. Daar kwam niet zo lang geleden ook nog dagelijks een dagplanning bij. Door structuur aan te brengen, kregen we meer houvast en werd tegelijkertijd het gevoel van vrijheid juist sterker. Want een weekrooster, dat was bedoeld om niet steeds te hoeven nadenken (‘hoe pak ik het vandaag nou weer aan?’). En een weekrooster, daar mochten we ook wel eens lekker van afwijken (‘te mooi weer vandaag voor werk, we pakken de Vespa en zijn weg’). Een fijn soort spijbelgevoel.

Spijbeltante

Speaking off…die unieke, ene keer dat ik als (verder super brave) tiener spijbelde van school, viel ik meteen door de mand. Tegen mijn mentor zei ik ‘s morgens dat ik naar de tandarts moest ‘s middags. Maar die mentor heeft dat ontzettend flauw, meteen na de les gecheckt bij mijn pa. Mijn vader was namelijk ook leerkracht op dezelfde school. In de koffiekamer werd dat dan ook even gemeld: ‘Goh, moet Kiki naar de tandarts vanmiddag?’. Mijn pa, (ik weet nog heel goed dat hij dat aan mijn moeder vertelde) was stiekem blij verrast dat ik eindelijk ook eens iets stouts deed en hield mijn leugentje in stand. Hij heeft mijn mentor (zijn collega dus) laten weten ‘niet te zijn gediend van dit soort collegiale spionage, ik moest hetzelfde behandeld worden als alle andere leerlingen’, zei hij. ‘Als de mentor vragen of zorgen had over mij, kon hij ter plekke bellen met mijn moeder of een oudergesprekje aanvragen met mijn ouders’. Heel bijdehand maar hij had wel gelijk.
Vervolgens zei hij thuis bij de boterham iets in de geest van ‘dat ik vast méér zin had om met mijn ouders mee te gaan naar Ikea, dan naar de tandarts’. Ik weet nog dat ik rood aanliep en ongemakkelijk grinnikte. Maar we spraken er geen woord meer over verder, en ik had een leuke middag met m’n pa en ma. Ik mocht meedenken over een nieuwe keuken. Misschien dat ik daarom zo dol op Ikea ben, ha!

Woelige tijden

Anyway, terug naar het begin. Dejan en ik hadden dus een weekrooster enzo voor het nodige houvast in ons (soms te) vrije bestaan, maar we spijbelden af en toe met gniffelend genoegen.

Toen kwam eind november mijn neuro-operatie waardoor we sowieso al 9 dagen van huis waren (in het ziekenhuis in Tilburg) en weer thuis ben je je ritme al snel een paar weken kwijt. Dan ben je alleen maar aan het herstellen. Daar kwamen de feestdagen achteraan, met de pleegkids in huis. En de feestdagen werden gevolgd door (nog steeds hard en pijnlijk om op te schrijven) de dood van onze lieve Dirk. We rolden daarmee een fase in van ‘overleven’ en van planningen wilden we niks weten. We hadden nergens zin in, konden ons niet concentreren en waren in de rouw. En ik was daarbij ook nog herstellend van die 2e hersenoperatie (voor wie nu schrikt: geen levensbedreigende situatie hoor, wel een nare aandoening, ik had trigeminus neuralgie maar ben er gelukkig vanaf!).

Een aantal weken na de dood van Dirk, pakten we het maken van het weekrooster (en weekmenu) weer op. Met moeite, we moesten een drempel over maar we hadden het ook weer nodig. Dat ging goed, gelukkig. Het dééd ons ook goed.

Puppytijden

En toen kwam half april Freek in ons leven. Een hondenbaby’tje dat erg van slag was en de eerste twee weken (ofzo) een soort ‘intensive care’ nodig had. Alles ging daarmee (weer) op z’n kop. Met een pup gaat trouwens sowieso alles op z’n kop, dat is nauwelijks anders dan met een mensenbaby. Dus hup, daar ging de weekplanning weer aan gort, ha! In de eerste weken kun je plannen wat je wil maar dan zijn de ontwikkelingen met zo’n puppy continu in beweging nog, niks is steady.
Inmiddels is dat heel anders. Freek heeft al veel meer voorspelbare behoeften en gedragingen en we hebben onze vaste rituelen met hem. Hij is nog op en top puppy, een echte onstuimige en leergierige pup met een wisselbekkie (zo cute, die gaten in z’n bekkie) maar er is veel meer rust met hem.

Nieuwe vorm zoeken

Dus nu Freek gestabiliseerd is, we in ons ritme zijn met onze ukkepup, en wij (in kleine stappen) uit de lappenmand kruipen, willen we weer meer structuur in de dagen gaan brengen.
Het was alleen even zoeken naar wat nog wel en wat juist niet meer werkt, en wat onze persoonlijke wensen zijn. We hoeven ook niet alles hetzelfde te willen, en proberen onze individuele wensen net zo goed ruimte te geven. Doordat we fysiek allebei nog ‘slapjes’ zijn, merken we dat de oude ‘vorm’ niet meer helemaal past. Dus we waren even zoekend naar een dagstructuur die aansluit bij hoe het leven nu is (en nog wel een tijdje zal blijven).

We maakten voor ons allebei een wensenlijstje met als thema: ‘zo ziet mijn ideale dag eruit’. Op basis daarvan kwamen we tot een mooie, nieuwe planning.
Ineens kreeg ik een associatie met een vroegere achterbuurman in Amersfoort (Frans Ottink) die als ambacht heeft, het werken met gietporselein. Hij maakt mooie dingen, en het was leuk om zo nu en dan in zijn werkplaats rond te kijken. Vooral om te zien hoe de vloeibare porselein in speciaal gemaakte mallen werd gegoten.

En ineens zag ik de treffende symboliek daarvan voor het ‘dagelijks leven’. Dat iedereen een bepaalde mal heeft, waarin zijn of haar dagen worden gegoten, opdrogen, uitharden en er aan het eind van de de dag in een bepaalde vorm uitkomen.

Zo’n mal die moet je om de zoveel tijd aanpassen, anders past de dag er niet meer in. Die achterbuurman kon geen theepot maken met een bord-mal natuurlijk. Een vrije dag vraagt om een andere ‘mal’ dan een werkdag. Met kinderen heb je een andere vorm voor je dag nodig dan zonder, en met een hond vragen de dagen ook weer om een andere structuur dan zonder hond.

Wat wil het lijf…?

Omdat Dejan en ik geen werkgever hebben, maar wel in een soort van projectvormen leven, moeten wij sowieso regelmatig de mal aanpassen. Dat is helemaal oké. Maar nu met een andere fysieke situatie (Dejan z’n enkel nog lange tijd kwetsbaar, en mijn lijf moe van de reuma, operaties, enz.), moeten we zéker anders naar de dagen kijken. Wij krijgen in een dag gewoon veel minder gedaan dan ‘voorheen’. Dat oude tempo komt misschien wel weer terug, maar misschien ook wel niet (helemaal)? We willen niet gehaast leven, en merkten dat we dat de laatste tijd wel een beetje deden. Dat was ook (o.a.) de oorzaak van Dejan z’n blessure: te snel willen en dan struikelen. Dus die les hebben we weer geleerd.

Daarnaast kùnnen we nu dus ook gewoon niet sneller. De lat moet omlaag, zonder dat we van alles overboord gaan gooien. Ons boekjesproject -zowel ons eigen concept als het concept i.s.m. de oudereninstelling- willen we absoluut niet stoppen. Dat heeft prioriteit. Mijn kookproject wil ik ook weer oppakken zodra m’n lijf dat kan. Maar pleegzorg zit er niet meer in (nou was dat voor ons ook wel een afgesloten hoofdstuk, zeker nu we een jonge hond hebben rondhobbelen) en mijn Feestkeet kan ik ook niet zo fanatiek van de grond gaan tillen als ik wilde. Ik heb al wel een hele leuke aanvraag voor oktober, voor een wandelgroepje dat na een wandeling in het bos hier, wil komen theeleuten met lekkers snoepen. Dat vind ik een hele leuke aanvraag en ga ik dan ook zeker doen. Maar verder hou ik het voorlopig bescheiden met de Feestkeet.

Blij met andere dingen

Was ik 3 jaar geleden super geïrriteerd dat ik een leesbril moest (‘aaaarrgghhh, ik word oud!’); momenteel ben ik blij als ik mezelf aan het eind van de ochtend kan aankleden zonder al teveel frustraties. Ouder worden is voor mij momenteel peanuts vergeleken met het dealen met iets als een (ex!) neurospook en (helaas niet ex) reumamonster. Daarom vind ik die leesbril allang niet erg meer, integendeel zelfs (en daarom onderaan een fotootje van tante Boslust met bril, ha!).

We zijn blij met de ‘bos-wijk-wandelingen’ die we momenteel maken waarin Dejan elke wandeling steviger loopt. Wat een vrijheid krijgt hij nu terug, dag na dag meer! En wat een fijn vooruitzicht: over een paar weken, als we het najaar ingaan, kunnen wij eindelijk weer heerlijk genieten van ‘ons bos’. Dat zich dan langzaam gaat omkleden van groen naar goud. We konden er eerst niet komen vanwege de overmatige hoeveelheid eikenprocessierupsen (en Freek die alles in zijn bek stopt) en daarna niet door onze fysieke struggles. Maar het bos komt weer dichterbij en dat alleen al is een rijk feest voor ons!

En we zijn allebei ook heel happy met die 4,5 uur huishoudelijke hulp die we nu hebben, terwijl we dat jarenlang weigerden te ‘onderzoeken’ als we opmerkingen kregen van; ‘Jullie hebben daar waarschijnlijk recht op’. We wilden niet weten dat we het misschien wel nodig hadden. Nu zijn we blij dat we het krijgen.

We hebben het ‘keukentafelgesprek’ met Trudy van de gemeente (WMO) inmiddels gehad en zij zag aan ons ook het dubbele: twee creatieve geesten en ondernemende, jonge honden zoals we in het leven staan maar ook twee ‘gehavende’ tiepjes. Tot en met september houden we 4,5 uur huishoudelijke hulp per week en daarna gaat zij structureel 3 uur per week poetshulp aangeven als advies voor de gemeente. We zijn er dankbaar voor.

Geluk!

Toen we Trudy vertelden dat we zo’n mazzel hebben met onze poetshulp Jacqueline, omdat die een professioneel schoonmaakbedrijf had en nu met haar professionele spullen super grondig door ons huis gaat, zei Trudy: ‘Nou, dat mag ook wel eens he, dat jullie mazzel hebben!’.

Maar we vinden zelf nog steeds dat we meer geluk dan pech hebben. Onze liefde, de beestenkinders, de gloed, de humor, het huis, het bos, de tuin, de plek. We hebben geluk met al die dierbare grondstoffen die nodig zijn voor het maken van die ‘mal op maat’.

We hebben inmiddels een vorm gevonden die goed lijkt te gaan aansluiten, en creëren weer houvast en ritme in onze dagen. Een van de nieuwe dingen is het samen ontbijten aan tafel. Dejan had vanmorgen de tafel gedekt, en tijdens het ontbijt maakten we een dagplannetje. Het was fijn om zo te starten. Een van de nieuwe dingen is ook dat we waar nodig (en momenteel elke dag nodig!) 2 uur middagrust inplannen. Dan gaat de bel eraf, en zijn we ook niet telefonisch bereikbaar. Serieuze siesta, zo goed… Ook de beestenzorg is opgenomen in onze dagplanning, net als ‘ruim de tijd nemen voor het aankleden’ en natuurlijk boekjesoverleg en -werk. We hebben een mooi idee voor ons laatste abonnementsboekje trouwens, en super veel zin om er weer mee aan de slag te gaan.

Dat bedoel ik. Meer geluk dan pech, zolang die mal maar prettig past.

Tot gauw.