Ik herhaal het cliché van gisteren nog maar eens. Time flies. Wonen we zo, hup! alweer een half jaar in onze Nijmeegse boomhut…
Het lijkt enerzijds korter dan 6 maanden en toch ook weer langer. Dat laatste komt misschien omdat ik hier als kind deels ben opgegroeid. Ik merk ook dat ik best vaak instinctmatig de weg weet. Dejan heeft zich de weg in en rond de stad trouwens ook in korte tijd eigen gemaakt. Als we op de Vespa zijn, rijdt hij overal heel makkelijk naartoe. Een sterk fotografisch geheugen, die husband van mij. En nu al, net als ik een echte binding met de stad, dat ook. Leuk hè?
Hoe het zo kwam
Vorig jaar kerst hadden we het er met mijn nicht Judit over: ‘we lopen op een dood spoor in Dieren’. We zagen geen toekomst daar, omdat we zoveel inspiratie (en eerlijk gezegd ook de -voor ons- leuke mensen) misten. We hadden een gezellig contact met de buurtjes en in het buurtje. Maar het dorp zelf, daar was zo weinig te vinden voor ons.
Judit noemde de situatie te geestdodend voor ons. En dat was een rake observatie.
Als je lid bent van de plaatselijke voetbalclub of tennisclub en dan de feestjes van de club meedoet enzo, dan heb je genoeg vermaak en dat is prima ook natuurlijk. Maar wij zochten iets anders en we kunnen na een half jaar Nijmegen zeggen dat we dat ruimschoots gevonden hebben, nu al. Ondanks coronatijd.
Nijmegen is een fijne stad. Nog steeds. Oude huizen, heuvels, leuke mensen, mooie initiatieven, een stad met allure, een stad met lastige dingen maar vooral ook veel fijne dingen, een stad met heel veel afwisseling, heel veel bomen, en een stad met het thuisgevoel dat wij zochten en in Dieren, los van huis en bos, niet helemaal konden vinden.
Maar: we hebben 7 jaar echt heerlijk gewoond in Dieren, we bewaren warme herinneringen daaraan en het bos was een joekel van een feest. Ik mis de herten en zwijntjes ook echt. Ons huis, dat mis is bijna niet meer. Maar ik heb wel heel dierbare herinneringen aan het huis.
Onze stadse boomhut
Die boomhut van ons is fijn. Vaak zelfs amaaaazing! Laatst hadden we het er ook over met een gebouwgenoot: ‘wat wonen we toch mooi’. Er wordt ook regelmatig door bezoekers gezegd dat het een penthouse is. En dat vinden wij ook wel een beetje, ha! Niet helemaal, een beetje maar. Laatst werd het energielabel opnieuw vastgesteld en de jongen die dat deed, zei het ook al: ’Wauw, net een penthouse in het bos’.
En een hele aardige mevrouw die vorige maand een wespen onderzoekje kwam doen op ons dakterras zei dat ze verliefd was op onze stek. ‘Zoveel natuur in de stad, en dan dat uitzicht!’.
Maar we komen ook problemen tegen in en rond ons appartement.
Dat er in november een wespen deskundige moest komen zoals ik al even noemde, wijst op een van die problemen, waarvan we hopen dat het niet verder uit de hand loopt. We hebben ‘wat ge-etterbak met wespen’.
Sterker nog: van de week stond wespenkenner nummer 2 in huis, want we hadden toen twee van die zwart-gele ellendelingen in de woonkamer. We wilden weten of er ergens nog een wespennest zit. Toegegeven: het raam was even open geweest en de hor die er normaal in zat, was eruit want die moest vervangen. Maar wespen in je kamer, dat verwacht je toch niet vlak voor kerst? Heb ik weer hoor, schijtbang als ik ben voor die beesten. En dan komen ze gewoon m’n kerst vergallen ook nog!
De wespenkenner stond op ons dakterras en zag het probleem meteen, iets dat ik ook al vermoedde: ‘ik weet zeker dat er een groot nest net onder het dak zit, in de isolatie’, zei hij. Was niks tegen te doen, zei hij ook nog. ‘Gelukkig gaan de wespen nu zo’n beetje allemaal dood en volgend jaar komen ze niet terug, een nest wordt nooit opnieuw gebruikt dus daar ben je straks vanaf’. Onnozele beesten zijn het dus ook nog want waarom zou je een kant en klaar gebouwd nest niet betrekken, als nieuwe koningin? Lekker makkelijk toch? Sukkels.
Nouja, wij moeten nu even horgaas gaan plakken tegen de ventilatie openingen in het plafond van de keuken, bijkeuken, badkamer en wc. Om zeker te weten dat die beesten daar niet doorheen komen. En dan natuurlijk het raam dichthouden of een hor erin, die komt volgende maand. We hebben de terrasdeur ook veel open voor ventilatie. Ook dat is nogal raar in dit appartement: de ventilatiemogelijkheden zijn niet royaal, dat wil zeggen: je kunt in onze grote woonkamer alleen maar een klein raam openzetten. Alles was destijds gebouwd op isolatie tegen de kou, die we niet hebben… Dus de terrasdeur staat vaak op een kiertje bij ons. Maar gelukkig zit daar een goeie hordeur in.
Anyway. Wespen in het platte dak waar wij pal onder wonen, is dan weer NIET amaaaazing! Maar de beste man dacht wel dat we nu wel zo’n beetje van deze groep wespen af zullen komen.
Alleen, als dit probleem structureel zou blijken te zijn, dan wordt het richting woningcorporatie wel: die beesten eruit of wij eruit, doe iets. Dit wil je niet elke winter hebben. Want die wespen zijn sloom in deze tijd, maar wel agressief. Maartje onze hulp in de huishouding (tevens Freek nanny, ha!), werd echt aangevallen door een wesp, toen ze aan het stofzuigen was. In de zomer werden we trouwen juist weer niet lastiggevallen. Toen zagen we er af en toe wel wat in de lucht maar zeker niet in huis. Maar ik snap nu waarom: ze hadden een fijn warm nest in het dak, ze hadden ons huis niet nodig. En nu is hun nest leeg aan het raken en verliest het de warmte, ze ruiken bovendien allerlei lekkere kerst-kookluchtjes door de keukendeur naar buiten komen en denken: hup, daar moeten we wezen! Dus niet, engerds. Ik heb een ruim hart en wil met de feestdagen liefst iedereen opvangen die een fijn kersthuis zoekt maar er zijn grenzen.
De weg dan.
Da’s ook een probleem. Maar dat begint zich wel steeds meer op te lossen. Doordat het blad van de bomen is, horen we de weg veel beter dan in de zomer en dat was even slikken. En ik vond het in de zomer al wennen, ook omdat de eerste lockdown op een gegeven moment voorbij was en de weg veel drukker werd. Wisten wij veel, nooit bij stilgestaan toen we gingen bezichtigen. Toen was de weg geruststellend rustig. Dus niet. Dat was de lockdown.
Maar het grote voordeel is dat het hier ‘s nachts doodstil is. Behalve heel af en toe een verdwaalde losbol op een kapotte fiets of een vuurwerkknal. En vooral bosuilen, die horen we vaak, magisch mooi! Soms gewoon boven ons gebouw, tussen de bomen. De nacht is dus heerlijk rustig, en dat is een geluk. Voor de drukte die ‘s morgens vroeg begint, hebben we inmiddels een oplossing: als ik er toch uit moet om te plassen (zeikwijf joh!) knal ik het raam dicht en de ventilator aan. Want ik heb het super snel super warm. Ik ben een overgangs-tutje en hittegolven zijn mijn plaaggeesten. Een muisstil ventilatortje helpt en geeft een koel gevoel. Dus probleem van de weg: bijna weg. Maar nog niet helemaal; er zijn dagen dat ik die weg vervloek en meer hoor (lees: minder kan negeren) dan andere dagen. En er zijn ook steeds meer dagen dat ik ‘m bijna niet meer hoor. Dejan heeft veel minder last van we weg. Straks in de lente en zomer wordt het ook makkelijker weer. Ik hou goeie moed.
En ja, het blijft een waarheid als een koe: elluk voordeel heb ze nadeel. Daar was ie weer es.
Vooral fijn
Ik zie de woon-nadelen bij iedereen en ken werkelijk niemand die alleen maar goddelijk woont in het paradijs. Wij hebben de ‘prijs’ die we nu betalen wel over voor wat we ervoor terugkrijgen. Het uitzicht is to die for! Zo sfeerrijk… En we zitten overal lekker dichtbij. Zondag even samen wezen fietsen richting stad: makkie. Alle denkbare voorzieningen op loopafstand (zelfs de stad is met een flinke wandeling lopend te bereiken) en om ons heen zijn veel wijken ook al erg leuk, want oude huizen en leuke plekjes. Sfeervol allemaal. Zeker nu met de prachtige overdaad aan lichtjes, het is een feest in de stad en om ons heen.
Ons appartement heeft verder een heel leuke vorm en is ruim, dat is erg fijn inrichten. Ook nu met kerst: het is hier best flink versierd en toch toont het rustig en harmonieus. Dit appartement is heel ‘vergevingsgezind’.
Het is ook een comfortabele plek. Lekker weg van de wereld zo hoog en bosrijk, en toch ook middenin de wereld. Een inspirerende wereld, erg fijn. Je went trouwens best snel aan je eigen ‘comfort niveau’, en als een vreemde spontaan aangenaam verrast reageert op je woonplek, besef je weer extra goed wat je hebt. Wij wel in elk geval. Overigens: het heerlijk ruime bad (leuk, samen loltrappen in een bad met veel teveel schuim erin) dat went gelukkig nog steeds niet: I love it. Goed tegen mijn reuma-ontstekingen, en ook fijn om even niks anders te doen dan gewoon een beetje hangen en lekker loom soezen.
Het komende half jaar
Ons plan van aanpak rond de problemen is: alles dat wij zelf, zonder al teveel geld uit te geven kunnen oplossen, wordt opgelost. De hitte bestrijden (ook een serieus probleem), dat is een ander verhaal. Dat is een peperdure langetermijnkwestie en deels ook de verantwoordelijkheid van de woningcorporatie. Wij willen op eigen initiatief een airco laten aanleggen die ook warmtepomp is in de winter, en we hebben daar ook al toestemming voor. Maar dat doen we pas als we weten dat de andere problemen -zoals de weg en de opdringerige wespen- echt goed op te lossen zijn en de woningcorporatie ook een deel van de oplossing biedt tegen de hitte.
Het is ook een heel comfortabele plek. Lekker weg van de wereld zo hoog en bosrijk, en toch ook middenin de wereld. Een inspirerende wereld, fijn. Je went trouwens best snel aan je eigen ‘comfort niveau’, en als een vreemde spontaan aangenaam verrast reageert op je woonplek, besef je weer heel goed wat je hebt. Overigens: het heerlijk ruime bad (lekker, loltrappen samen in een bad met veel teveel schuim erin) dat went gelukkig nog steeds niet: I love it. Goed tegen mijn reuma-ontstekingenm, en ook even niks anders doen dan gewoon een beetje hangen in dat bad en soezen.
Kortom
Gaan wonen in Nijmegen was het beste dat we onszelf cadeau konden doen in 2020, wij zitten helemaal op onze plek in deze mooie stad. We hebben daar vanavond ook even gezellig op geproost, nadat we terugkwamen van weer een rondje struinen door de stad, waar we genoten van de rust en ook weer zoveel lichtjes. Daarvan morgen wat foto’s.
En ja, wonen in dit appartement was waarschijnlijk ook een erg goeie stap, maar we willen die conclusie pas definitief trekken na ± 2 jaar hier wonen. En dan zullen we die dure airco t.z.t. ook met liefde laten aanleggen, zeker weten. Kunnen we nu alvast gaan sparen.
Morgen weer een kerstbericht, voor nu nog veel meer foto’s van onze feestelijke boomhut, de foto bovenaan is van het logeerbed (en snurkhok, ha!) in de werkkamer.
Tot morgen.
Kiki
#Onzestadseboomhut
#halfjaarNieuwLeven
#VoorenNadelen
#Thuis
Kerstboom, wat worden we blij van je! En van mooie bessentakken, eucalyptus en amaryllis in de vaas al net zo.
Zelfs de spiegel is versierd.
En de fruitmand ook.
Alle vier de kaarsen op de adventskrans hebben gebrand, maar hij mag nog lekker een tijdje blijven hangen. Op het dakterras lijkt het trouwens af en toe wel zomer, als de zon in de dennenbomen tegenover ons schijnt en een groen-gouden gloed geeft.
Lekkere bonte kerstkitch, vooral op de werkkamer, daar ‘mag het’ ;-). Alleen het papieren balletje, dat dan weer veel meer verantwoord is, hangt in de grote boom in de woonkamer. Jaja…
En last nut not least: ons kerststalletje.
