Donderdag 23 juli 2020
Zorgeloze zomer of pittige periode…?
De foto hierboven vertelt voor mij precies hoe zomer 2020 aanvoelt: ouderwets zorgeloos en futuristisch dreigend.
Elke keer als ik wel kan huppelen van blijdschap, omdat we zulke geluksvogels zijn met onze nieuwe stek en zo intens happy worden van wat we tegenkomen bij onze omgevings-tripjes, gaat meteen de rem erop. Omdat echt vrij en blij leven, feestvieren, je geluk uitbundig delen met anderen en zorgeloos door de zomer rollen, niet echt kan.
Corona zoemt steeds als een irritante wesp op de achtergrond bij m’n oor. Bij onze oren. Bij heel veel oren waarschijnlijk. ‘Oh nee, kan niet’ is een van de meest voorkomende gedachten van de laatste weken. Steeds spontaan oppiepende plannetjes meteen weer in de kiem smoren, omdat ze niet veilig zijn.
In Dieren waren wij helemaal ingesteld op deze nieuwe werkelijkheid. We waren in het begin nog behoorlijk bang, kregen uitgelegd dat ik bij de hoog-risico-groep hoor vanwege mijn ziekte en de infuus-behandelingen, en we leefden volgens een helder concept: isolatie, niemand in de buurt, geen enkel risico nemen. Daarna kwam er wat ontspanning in en toen kwam de zomer. En er kwamen steekhoudende argumenten van mensen waar het RIVM maar niet naar wil luisteren. Deskundigen (zoals een hoogleraar natuurkunde aan de UVA) die overtuigend vertellen over ventilatie, aerosolen en buiten zijn. Ons gaf het meer houvast dan alle maatregelen en adviezen van het RIVM bij elkaar.
Dus we combineerden (en combineren) de RIVM maatregelen met dat wat ons zelf vooral belangrijk lijkt: ventileren. Verhuizen? Het kan, zolang alles maar openstaat, we afstand houden, wijzelf zelfs buiten blijven en die paar risky moments minder risky maken met mondkapjes (niet aankomen: opzetten en afblijven!), en vooral: luchten die boel. We raakten niet besmet, de verhuizing verliep hectisch maar veilig.
En toen kwam ons hondenkind in nood en vergaten we alles. Stonden we met 3 man in de operatiekamer van de dierenkliniek, gebogen over het pootje van Freek. De dierenarts zei alleen nog even ‘Ik voel me fit en heb nergens last van’ en wij beaamden dat. Maar het was natuurlijk wel riskant, eigenlijk.
Voor ons was (en is) Freek z’n gezondheid alles. We hebben daarna iedereen die hier kwam wel gewaarschuwd, en zijn nog ‘dwangmatiger’ in afstand houden, ventileren, buiten samenzijn, niet binnen. Plassen op de wc van een restaurant? No way. Dan maar in het bos achter een boom. Als het op horeca aankomt is het motto helder: terrassen ja, plassen nee.
En nu komt mijn verjaardag eraan en lijkt het erop dat we voor het 3e jaar op rij, de plannen moeten aanpassen. In 2018 wilde ik een tuinfeestje geven. Het werd een zonovergoten dag, zoals heel vaak op mijn verjaardag. Maar het werd ook 38 graden. En dus trakteerden wij ons bezoek niet op taart in de tuin maar op koelte in de kamer. We hadden toen nog onze mobiele airco en die zorgde voor een aangename temperatuur in de kamer. Hij maakte alleen veel teveel lawaai dus we hebben ‘m weggedaan. Maar iedereen die binnenstapte die middag, riep ‘Oh wat is het lekker koel hier!’.
Vorig jaar zomer zat Dejan met heel pijnlijk gescheurde enkelbanden, ikzelf had een felle reuma-episode en moest door de thuiszorg worden geholpen met aankleden (omdat Dejan dus niet kon staan) en op mijn verjaardag was het de warmste dag ever met zo’n 40 graden, terwijl we naar het ziekenhuis moesten voor foto’s van Dejan z’n pootje. De verjaardagsplannen waren vooraf ‘ietsjes anders’.
En dit jaar vrees ik dat de plannetjes ook weer moeten worden aangepast, want zo te zien gaat het regenen. Niet een beetje ook. Binnenzitten, met de vrienden waarmee wij uit eten gaan, dat kan dus niet. Iets met corona. Buiten zitten kan wel, ook met regen, maar niet met heftige regen. En er wordt juist in de avond heftige regen verwacht. We wachten het nog even af, zelfs die dag zelf nog, maar de kans dat we dit moeten cancelen of wijzigen, daar hou ik wel rekening mee.
Drie jaar op rij loopt het (deels) door ‘de natuur’ anders dan verwacht op mijn verjaardag. Is dat zielig? Haha, nee joh! Ik heb wel geleerd om plannen te wijzigen hoor, als ik een voordeel van mijn ziekte moet noemen, dan is het dat je veerkrachtig wordt en heel goed leert meebuigen.
Is het zorgelijk? Ja. Dat wel. Ik vind er iets heel dreigends uitgaan van de weersveranderingen en van dit hele coronaverhaal. Wie niet… En tegelijkertijd is het ook een leerzame periode. Een kans om (wereldwijd) met nieuwe blik te kijken naar hoe wij mensen leven. Nieuwe oplossingen te vinden, waarschuwings-signalen beter te horen en ambities te herzien.
Voor Dejan en mij persoonlijk is het overigens (tot nu toe, en meteen maar even afkloppen!) WEL een zorgeloze zomer. En het zijn niet alleen de vakantiekiekjes die dat weergeven, maar vooral ook foto 4 in de collage hieronder. Een kliko. Klikootje, beter gezegd. Voor tuinafval. Hebben we aangevraagd bij de DAR (gemeentelijke afvalbedrijf) voor op ons dakterras. Het klikootje komt tot aan onze knieën. Groter hoeft niet, want veel tuinafval hebben wij niet. Af en toe een dood blad of een takje, meer niet. Voordat dit klikootje aan de weg moet, zijn we maanden verder.
Voorheen (in ons Dieren-tijdperk dus) leefden wij met de grootste maat kliko en die zat doorlopend vol. De tuin wilde continu zorg en hulp. En wij wilden geen last van het lijf. Die spagaat, daar zijn we vanaf. En wat we ervoor in de plaats hebben gekregen, is een buitenparadijsje waar we niet eens van durfden te dromen. Een plek die nauwelijks zorg vraagt, maar wel zorg geeft. Een plek waar we heerlijk wakker worden, waar we rustig van worden en waar we bijkomen. Ook als we binnen zijn. Groen zien (vanuit al onze kamers zien wij alleen maar bomen, met veel variatie) is goed voor je, blijkt ook weer uit dit artikeltje.
Onze tuin 2.0 heeft aan een mini kliko genoeg. En dat symboliseert voor ons zomer 2020. Niet corona, niet het feit dat ik misschien voor de 3e keer mijn verjaardagsplannetjes moet aanpassen (het is maar een verjaardag, who cares) maar het feit dat wij zo’n fijn nieuw thuis konden vinden en daar nu, na een maand wonen, al zo van kunnen genieten zonder dat we er zorgen om hebben.
We moeten scherp blijven als het om corona gaat, en dat is voor niemand, nergens leuk. Dat is zelfs best pittig. Maar de omstandigheden waaronder wij van Boslust-Boomhut dat scherp blijven ‘mogen’ doen, die zijn bepaald niet vervelend.
En daarom voel ik me nu al een rijke bijna-jarige jet die overmorgen, hoe de dag ook zal verlopen, sowieso dankbaar zal zijn.
Tot morgen.
Kiki
#Zomer2020
#Verhuisd
#Ontdekken
#Geluksvogeltjes
#Boomhutwonen
#Teruginmijnthuisstad
#coronatijd
#vakantiekriebels
