Nazomer, wat geef je ons een cadeau!
Ik zie heel veel mensen buiten. In het park, op de balkons, in de tuinen en aan de wandel. Nog even een snufje zomer opsnuiven, in dit staartje van het seizoen. Over 2 weken is het alweer herfst en het kleurenfestijn dat daarbij hoort, is al duidelijk begonnen. Dejan en ik verheugen ons op de eetbare kastanjes die hier volgende maand op de straat (en in veel straten hier) liggen. We zien ze pal voor ons groeien. Hoeven alleen maar uit het raam te koekeloeren. Van kleine sprietjes naar trossen bloemen, naar piepkleine stekelbolletjes naar dikke prikkelbollen, klaar om neer te ploffen.
Maar eerst nog een toefje zomer. We hebben gisteravond de BBQ aan gehad en genoten van vega hamburgers, tofu spiezen met zelfgemaakte satesaus en heel veel witlof, alles op de BBQ. Citroenbiertje erbij, hartstikke lekker.
Terras
Zaterdag was dit nazomerweer ook al zo’n feest: we hielden weer pop up terras in onze buurt. Lekkere plek (de fijnste tot nu toe) en allemaal leuke mensen. Er hing een hele fijne flow, en dan die sprankjes zonlicht door de bomen heen…
Het voelde een beetje als kamperen ook. ‘Vakantiegevoel krijg ik hiervan’, zei iemand tegen mij op het terras. Dat vond ik tof. Als mensen genieten, het samen goed hebben, in een ongedwongen fijne sfeer, dan ben ik ook happy. Het was het 1e terras dat ik zelfstandig organiseerde, ik beet daarin het spits af. Eind van de maand organiseert mijn buurtgenoot het terras zelfstandig en de maand daarna ik weer. Ik draaide het terras natuurlijk niet alleen, maar had fantastische hulp van Dejan, Ineke, Andre en Ben. En bij het opruimen hielpen terrasbezoekers spontaan, dat was gezellig en fijn.
Maar dat zelfstandig organiseren, is toch weer even anders en ik was opgelucht dat het prima is gegaan. Ik had er ook echt plezier in!
Zelf ben ik aan alle tafeltjes even gezellig aangeschoven, en sprak ik verder nog uitgebreid met een benedenbuurman, die in dit gebied al werkte voordat de woonwijk er was. Hij vertelde over zijn werk in een van de oude gebouwen die nog over zijn gebleven, op het huidige buurt-terrein. Hij was begeleider van kinderen met een verstandelijke beperking. Ze woonden op dit terrein en gingen er ook naar school. Soms wandelt hij met zijn echtgenote, die in dezelfde instelling directiesecretaresse was, langs het gebouw waar hij werkte en waar nu studenten wonen. Als er dan licht brandt, zeggen ze tegen elkaar: ‘er is nog licht in je kantoor’. Mooi hè?
Ik hoorde van de buurman over hoe het in de jaren 60 en 70 ging in de instelling. Zelf kom ik ook uit die tak van zorg, alleen dan in een latere fase, de jaren 90. Mooi om te beseffen wat er hier in onze wijk allemaal geweest is. En dat er mensen zijn die hier al veel eerder rondliepen en mooi werk deden, lang voordat de huizen en appartementengebouwen er waren. Op onze terrassen is dat allemaal te ontdekken uit de verhalen die er gedeeld en verteld worden, en dat vind ik een feest! Het brengt Dejan en mij ook op een idee trouwens: wij willen een boekje gaan maken rond al die verhalen. Waarschijnlijk rond het 30 jarig bestaan van dit complex.
Door de goeie kar -en dus ook door de lieve hulp- werd ik fysiek zoveel mogelijk uit de wind gehouden. Al moet ik absoluut wel leren om nog wat minder te doen, op dat vlak… We hadden een prima timing, alles ging relaxt, de anderen wisten wat ze deden en ik had makkelijk nog minder fysieke inspanning kunnen leveren, en meer kleine dingetjes kunnen doen. Beetje oefenen nog…
Hieronder nog een fotocollage. Er zijn veel meer mooie foto’s, maar ik wil mensen niet te herkenbaar in beeld brengen op dit blog, ivm privacy. Ik kwam (door verkeerd tellen van mijzelf) een stoel tekort en dus hing ik lekker in het gras, zoals je rechts ziet.
Mijn volgende terras (een herfstlunch) is op zaterdag 23 oktober. Dus ik heb nu even pauze. Dat is prima, want ik wil die 1e lunch die ik ga doen, goed en op mijn gemakje voorbereiden. Ik ga een herfstsoep maken en zelf broodbakken. En natuurlijk wordt het terras (of het ‘eethuisje’ als het binnen moet vanwege het weer) in herfstsfeer gehuld. En, joehoe!, ik mag dan eindelijk de mooie blauwe bordjes weer gaan gebruiken (zie foto bovenaan) die ik speciaal voor mijn kookproject verzamelde.
En verder
Struinden we zondag over de Mookerheide, maar dan aan een kant die ik me niet kan herinneren vanuit mijn kindertijd in Molenhoek (Mook). De zon op de paars golvende velden, zo mooi! We zijn natuurlijk verwend met de Posbank in onze vorige woonomgeving. Maar de Mookerheide doet daar zeker niet voor onder.
Ik plukte weer bloemen bij Zelfgeplukt, op Landgoed Mookerheide. Het blijft een feest, en ik blijf me voelen als een kind in de snoepwinkel, daar tussen al die fleurige weelde. Dit was afgelopen zondag de vangst van de dag, ha!
Verder gaat katertje Jasper uitstekend (zie hem zitten daar op rechts, in de kast…). Hij leeft op, sinds zijn tandjes operatie vorige maand. Er kwam een kleine infectie bij maar die is met antibiotica bijna helemaal weg en meneertje smikkelt en smult erop los! Hij ziet er goed uit, is levendig en is duidelijk verlost van een probleem. We genieten van -en met- hem. En natuurlijk ook met Freek Frummel, die bijna elke dag wel even heerlijk struint over de velden in onze mooie achtertuin het Goffertpark.
Verder ben ik wel een kneusje momenteel. De reumatoloog stelde extra actie voor, het infuus heeft nauwelijks effect tot nog toe. Erg jammer maar: wat niet is… Nu al opnieuw een infuus, dat kan nog niet. Volgende week is er overleg over of we dan toch een cortostoiden injectie doen, misschien ook wel in beide schouders. Die injecties zijn akelig (in een ontstoken schouder al helemaal, ik weet er teveel van, het is niet mijn 1e maar wel de laatste prik daar) maar ik moet het toch maar doen. Ik wil nu nog niet onder het mes, en als een prik tussentijds toch nog weer even rust geeft, kunnen we het infuusmiddel dat ik heb gehad, nog wat langer de tijd geven.
Ik heb al sinds mijn 29ste reuma en weet dat de boel altijd weer tot bedaren te brengen is, ook al brengt de ziekte schade. De mogelijkheden en de speelruimte worden alleen wel krapper, het wordt steeds meer een puzzel.
Maar zolang ik kan slenteren over de heide, inspiratieboekjes mag blijven maken, terras kan organiseren en zolang ik met vrienden kan samenkomen maar bovenal: zolang ik kan lachen, genieten en liefhebben samen met mijn mooie man en dito beestenfamilietje, zit ik -felle reuma of niet- nog steeds best oké in mijn vel.
En nu gaan wij de Heumensoordse heide opzoeken. Hieronder nog de Mookerhei van zondag.
Fijne nazomerdag!
Kiki
#HeerlijkeHeide
#Struinen
#CreatiefOndernemen
#LastigLijf
#LiefLeven
#OnzeKindjes
#Nazomer
