Coronapijn, lichtpuntjes, winterweer en winterboekje, project kerstboom en Servische kerst. Een lekker lange bijpraat dus, ha!
Om met kerstfeestje 2 te beginnen: het was vorige week opnieuw kerst bij Boslust-Boomhut. De Servische kerst doet niet onder voor de Nederlandse, al zal ons ‘feestvoer-verzadigings-punt’ met Servische kerst altijd wel wat lager liggen. Daarom eten we dan ook wel wat gezonder met Servische kerst. Maar gerechtjes als tonijnsalade, koolsalade, zelfgebakken maisbrood en gestoofde zuurkool met pepers en laurierblad, zijn bepaald geen straf…!
We hadden weer veel kaarsen aan, er lagen stro-sterretjes en een eikentak op tafel. Voor die laatste werd ik op pad gestuurd door husband lief (die beredruk was in de keuken). De eikentak moest het blad er nog aan hebben zitten. Eikentak hoort erbij tijdens Servische kerst en staat symbool voor het verjagen van boze geesten, doordat je de tak moet branden (net als de oorspronkelijke symboliek van vuurwerk).
Samen met Freek speurde ik in de wijk naar een eik met takken waar nog wat bruin blad aan zat. Dat was in Dieren makkelijker, want de laan waaraan wij woonden was een en al eik. Niet fijn tijdens de eikenprocessierupsuitbraak (scoort dit met scrabble?) maar wel weer handig tijdens Servische kerst. In onze huidige wijk (ook weer een laan) staan ontzettend veel bomen, maar meer beuk dan eik. En ook meer afwisseling. Dus ik moest goed zoeken naar de eikenboom en dan nog een met wat opgedroogd blad eraan. Uiteindelijk vond ik iets. Freek sjouwde de tak gezellig mee de boomhut in, ik mocht aan de kersttafel plaatsnemen en husbandlief had fantastische hapjes gemaakt, what a life!
Bovenaan de Servische kersttafel, en hieronder nog wat foto’s daarvan, inclusief kerstcake.
Winterboekje en winterzorgen
Maandag belde Rob de eventmanager van ouderenzorgorganisatie Attent voor een laatste overleg over het winterboekje. Rob vertelde dat bij de locatie in Dieren (waar wij tot het voorjaar met de ouderen werkten aan de herinneringenboekjes) corona flink toeslaat deze keer. Er wordt op dit moment een speciale corona-afdeling gebouwd zei Rob. Wat een surrealistische tijd is het toch… We hopen dat alle cliënten deze rare fase goed doorstaan en binnenkort kunnen genieten van winterboekje.
Tot nu toe leefden Dejan en ik met de dreiging van corona in ons eigen leven op een redelijk te hanteren manier. Je wil niet ziek worden, je wil niks verspreiden en dus hou je je aan de maatregelen. En verder stellen wij daarbij nog een pakketje eigen maatregelen samen omdat we daarin geloven. Maatregelen die geen kwaad kunnen maar die wel worden aanbevolen door wetenschappers, en die naar ons idee nog iets toevoegen. We hadden het gevoel dat we daarmee de dreiging zoveel als mogelijk is, het hoofd konden bieden.
Maar met de Britse variant erbij die nu op de loer ligt, zitten ook wij weer te puzzelen op wat wijsheid is. We weten het ook even niet zo goed meer. Volgende week spreek ik mijn reumatoloog, en er staat ook een overlegje gepland met mijn huisarts op korte termijn. Dat laatste vooral vanwege zorgwekkende signalen over de vaccinatieveiligheid bij mensen met auto immunafwijkingen. Bij de huisartsenpraktijk weten ze op dit moment ook niet goed wat ze mensen zoals ik moeten adviseren, de assistente gaf aan dat ze daar de informatie ook niet voldoende vinden. Maar ik wil toch samen met de huisarts kijken naar wat wijsheid is. En met de reumatoloog. En dan bespreek ik meteen ook wat wijsheid is in bijvoorbeeld ons sociale leven. Helemaal in isolatie, of met grote alertheid toch bezoek blijven zien af en toe?
Wij weten dat ik door mijn reuma (mijn variant is een auto immuun afwijking) een verhoogd risico heb op een ernstiger verloop bij een evt. besmetting en dat voelt nu weer extra beknellend, met die klote Britse mutatie erbij.
Maar jeetje zeg…de verhalen van Rob van Attent over ‘onze oude lieve mensen’ in Dieren, die grijpen me pas echt naar de keel. Des te meer redenen dus voor ons om dat winterboekje extra troostrijk te maken, ze wachten er met smart op begrepen we. En laten we toch hopen dat ze daar in die ouderenzorg nu snel gevaccineerd worden. Zodat de mensen veilig kunnen werken en de cliënten weer een beetje menswaardig kunnen leven. En dat zij niet ook in hun wanhoop -zoals die arme meneer van 87 in Voorburg die deze week in het nieuws was – van de negende verdieping springen omdat het opgesloten leven een hel wordt.
Boosheid en nuance
Als ik dan vandaag in het nieuws lees hoe kwaad en verontwaardigd mensen zijn dat (een deel van) het management in een ziekenhuis in Amersfoort al gevaccineerd is, terwijl juist de mensen die de zorg moeten leveren die prik nodig hebben, dan snap ik dat zo goed.
Het verhaal ligt wellicht iets genuanceerder, zou dat kunnen? Er zijn kantoormanagers en bijspring-managers. Misschien waren dit managers die ook die acute zorg in duiken als daar personeelstekort is?
Maar in de basis zie ik boosheid en frustraties die al heel lang spelen in de zorgwereld: teveel management, te weinig zorgmedewerkers. De verhouding lijkt al jaren zoek.
Ik las dit op facebook: “Al dat veel te duur betaalde management zorgt al jarenlang voor minder geld aan de bedden, dat is een slechte zaak, en dan nu dit vaccinatie schandaal ook nog, grijpers en graaiers zijn het!”.
Nogmaals: ik weet niet hoe het verhaal van Meander precies is, dus mij lijkt dat voorzichtigheid in de journalistiek welkom zou zijn, en dat emotionele reacties zoals die hierboven, niet onnodig moeten worden uitgelokt. Maar de basis van de frustraties ken ik ook nog van mijn eigen tijd in de zorg. Ik werkte met mensen met verstandelijk beperking. Het kantoor zat vaak bommetje vol met managers, en wij stonden intussen te vaak in ons eentje op de groep. Met 12 bewoners en een begeleider, dat was vragen om gedonder. Die managers deden heus wel serieus werk, maar ze werden er ook wel ‘erg serieus’ voor betaald. Tegelijkertijd was er steeds maar geen geld voor assistentie bij ons op de werkvloer.
Ben je ineens een bewoner kwijt, moet je eerst zoeken naar een collega die even snel de handen vrij kan maken om haar groep alleen te laten en jouw (minder rustige) groep te komen bewaken. Dat was toen zo, en aan de geluiden te horen (+ uit mijn vrij recente ervaring als zorgmentor) is het nu niet anders.
Ik ben die middag dat ik een bewoner kwijt was, naar het managementskantoor gelopen en een vergadering binnengestapt. Ik heb gezegd (ongeveer): “ik heb een calamiteit, wie steekt de handjes uit de mouwen en helpt mij te voorkomen dat de pleuris uitbreekt?”
Gelukkig boden de vergaderaars meteen hulp aan. Twee gingen zoeken, twee kwamen even entertainen bij mij op de groep, en ik kon intussen een bewoner die gekotst had (over een andere bewoner) uit de brand helpen. Tijdens mijn korte zoektochtje naar de bewoner die kwijt was, had de kotsende client namelijk stiekem pijlsnel de halve koektrommel leeggesnoept en dat resulteerde dan dus in braken.
Waar de zoekgeraakte bewoner was? Die speelde graag verstoppertje, nam het spelletje deze keer iets te serieus, had zich verschranst achter een enorme kast met een plantenbak ervoor en bleef daar net zo lang zitten tot ie gevonden werd. Tijdens zijn verstopt zitten, had ie ook nog de halve plantenbak leeggegeten, gek als ie was op potgrond. Dus die kon linea recta naar de instellingsarts, want we waren er niet zeker van of er chemische plantentroep in de potgrond zat.
Dit was mijn dagelijkse werk. Calamiteitje 1 werd afgewisseld of aangevuld met calamiteit 2. En Murphy’s law kwam ook altijd om de hoek kijken. Mijn collega’s en ik verbaasden ons regelmatig over de grote hoeveelheid management in huis. Waarbij veel collega’s het nut niet eens inzagen van managers in de zorg. Ik wel, maar niet in de verhouding met het personeelstekort. En als ik dan nu lees van ziekenhuismanagers die die voorrangscoronaprik kregen, dan snap ik dat veel mensen daar met hun verstand niet bij kunnen en pijnlijk door geraakt zijn. Maar geef ze het voordeel van de twijfel en bedenk: je weet niet wat hun taken zijn, misschien staan die managers ook gewoon aan de bedden als er nood is.
Manager zijn is niet iets waar je tegenwoordig nog erg trots op ‘mag’ zijn geloof ik. Aan het woord kleeft een nare associatie, zeker in de zorg. En daar zijn ook veel redenen voor. Maar, zoals ik ook in mijn eigen zorgtijd meemaakte: als je ze echt nodig hebt, kunnen ze er ook op een goeie manier voor je zijn. Misschien dat de vaccinaties in dit nieuwsbericht juist daar ook voor bedoeld zijn?
En laten we ons ook wat vaker afvragen: draagt stemmingmakerij in de journalistiek bij aan deze crisis? Worden dingen wel genoeg genuanceerd en voldoende uitgezocht?
Lichtpuntjes
Genoeg over die zorgmanagers enzo, we gaan het over iets leukers hebben! De lichtpuntjes. Het blijft spannend of we nou wel of niet een tik van Koning Winter kunnen verwachten komende dagen. Zoals ze er in Spanje van langs krijgen, dat lijkt hier zeker niet te gaan gebeuren. Maar een klein klapje…wie weet…? Wij verheugen ons stiekem al op een sneeuw uitzicht! En het lijkt er wel steeds meer op (gezien de verwachtingen) dat we een lekker minitoefje witte winter krijgen op zaterdagavond.
Winterse lichtpuntjes dus vandaag. Maar ook een link naar een rake column.
✨Poedersuiker grassprieten, kritallerige ijspegeltjes, ijshaar: winter en natuur kunnen samen delicate juweeltjes fabriceren. Neem nou dat ijshaar. Ooit gezien in het bos? Wij kwamen wel eens plukken ervan tegen op de Veluwezoom toen we er nog woonden. Natuurmonumenten deelde maandag wel een heel erg mooie pluk ijshaar op facebook. Kijk, daar word ik nou gewoon instant blij van, van dat soort cadeautjes uit de natuur! Lekker zoeken naar kleine, fijne winterschatten, gelukkig zijn ze er nog.
✨ Speaking of… Dat de natuur niet alleen kleine kunstwerkjes fabriceert maar ook machtig mooie grote, zie je hier. Laat je verwonderen.
✨ En dan nu niet iets winters maar iets warms. Er gaat een column rond van Stine Jensen, filosoof en programmamaker. En die column (uit december nog, voor magazine Filosofie) gaat over beschaving en het omgaan met kwetsbaren. Zoals het niveau van beschaving steeds vaker wordt gekoppeld aan welke plek dieren (mogen) hebben in een samenleving, wordt dat in deze column ook gekoppeld aan hoe we aankijken tegen (en omgaan met) mensen die -om wat voor reden dan ook- kwetsbaar zijn. En tussen alle polariserende geluiden door (van de Jort Kelders en Thierry Baudetten) is deze column een bericht van verbinding, hoop en warmte. GEEN dor-hout-fascisme, maar een pleidooi voor het respectvol kijken naar kwetsbaarheid, ook in deze pandemie. Iemand schreef laatst ergens (ook op facebook): “Zet kwetsbare mensen erbij aan het roer en de saamhorigheid zal zegevieren”.
Inderdaad: kwetsbaren (om wat voor kwetsbaarheid het dan ook mag gaan) kunnen juist de krachtigste personen zijn.
Lees en leer, if you like.
Tijd om dit heeeeuuuul erg lange blogbericht af te sluiten.
Ik wens je rust in deze roerige dagen.
Blijf gezond!
Kiki
