Klein groot geluk.
We vierden donderdag onze trouwdag -16 jaar- en hadden mega mazzel met het weer. Hebben gewandeld op de Mookerheide. Elk seizoen en met elk weertype even mooi, dit prachtige gebied! Daarna heerlijk geluncht in het Jachtslot. De keuken wordt steeds beter (lees: minder braaf en meer uitgesproken), met verse groenten uit de kas van de oude kloostermoestuin. En aan het opgeknapte -roze gemaakte- jachtslot is goed te wennen. Vooral te weten dat dit het originele jachtslot was, is grappig.
De tuinkas is ook weer fris en fruitig, met de mooie kenmerkende sierrand bovenop. En het is heel ‘feestelijk’ om aan te komen lopen bij het jachtslot, zowel aan de voorkant als aan de tuinkant met terras. Hebben ze goed gedaan!
So far so good wat betreft de donderdag. Maar er gebeurde ook iets lulligs: ik was een van de prachtige gouden oorringetjes kwijt die ik die ochtend bij het ontbijt cadeau kreeg van mijn lieve husband. Ineens tijdens de lunch in het jachtslot, zag Dejan dat ik nog maar in één oor een ringetje had hangen.
Dan ga je na waar je het kwijt kan zijn geraakt. Maar dat kan dus overal zijn: in de bus naar station Nijmegen Heyendaal, in de trein naar Molenhoek, in het bos…
Later bedacht ik mij dat ik vlak voordat we het jachtslot in gingen, mijn haren even had doorgekamd, buiten bij de ingang. Het gaat altijd snel wild eruitzien, want het is dik en eigenwijs (en langer ook nu) dus ik dacht ‘even de kam er doorheen’. Je gaat toch een beetje deftig gebouw binnen, haha! Dus ben ik later, toen dat oorringetje dus foetsie bleek, naar buiten gegaan en heb staan turen tussen de kiezelsteentjes. Ik kon ‘t ringetje niet vinden. En ik werd er steeds verdrietiger van.
Het personeel vroeg ik of zij toevallig een oorringetje hadden gevonden. Maar helaas, nee. Ze vroegen mijn gegevens, voor het geval ze ‘t wel zouden vinden. Een serveerster vroeg een beetje door. Of ik het andere oorringetje wilde laten zien, zodat ze wist waar ze naar zocht. Ik vertelde ook dat ik het die ochtend net cadeau had gekregen van Dejan, voor onze trouwdag. En zorgzaam als ze (sowieso al) was, deed ook zij een poging buiten om het ringetje te zoeken. Dat wist ik niet, dus wij waren weer verder aan het lunchen. Ik met een bitter smaakje in mijn mond, toch wel een beetje.
En toen ineens: daar kwam de serveerster, met het oorringetje in de lucht zwaaiend: “Het is jullie geluksdag!”. Zelfs andere tafelgasten keken naar dit tafereel met een glimlach. Tussen de kiezelsteentjes zag ze het ineens liggen, mijn gouden oorringetje. Ik was het gelukkigste meisje van Molenhoek!
Thuis heb ik het slotje van de oorringetjes een tikkie strakker gezet met een tangetje. En nu draag ik ze hopelijk nog heel erg lang en vaak, met heel veel plezier. Denkend aan het jachtslot. Waar ik niet alleen veel fijne kinderherinneringen terugvond, maar dankzij die super aardige medewerkster, ook een heel dierbaar trouwdagcadeautje van mijn lieve Dejan! De rest van de dag kon niet meer stuk. De Italiaanse hap ‘s avonds (laten bezorgen) was ook prima. Onze gast aan tafel had de pasta carbonara met spekjes, Dejan en ik vega. Tiramisu na. Wat kan daar mis mee gaan; niks. Yummy maaltje. En niks kwijtgeraakt, haha. Wel heel gezellig en dierbaar zitten bomen met z’n drieën, over van alles en nog wat. Zoals we al zo vaak hebben gedaan.
Onze 16e trouwdag was een fijne dag, waarop het cadeautje een dubbeldik cadeau werd.
Proost, op de fantastische mevrouw van het jachtslot – op mensen die nog echt zorgzaam zijn. De wereld zit vol botheid, destructie, oordelen en egoïsme. Maar het kan ook nog anders, blijkt steeds maar weer. Goddank.
Fijn herfstweekend.
Kiki
Najaar in de natuur bij station Mook-Molenhoek. Zomerbloemen zijn september-bloemen gewor-den. Bruin en verdroogd, met een eigen schoonheid.
