Andijvie-omelet, sinterklaasdrank en (operatie) neurospook.
Die omelet, dat was gewoon een probeersel omdat we een zak andijvie over hadden en die moest op, ha! Maar het is een aanradertje geworden. Meng een zak van 400 gram andijvie met 6 eieren, een flinke scheut melk, een fijngesneden gebakken uitje (of een handvol gebakken uitjes van de toko / winkel), wat peper en een zakje geraspte (oude) kaas en bak de onderkant van de omelet ± 10 minuten in de (ovenbestendige!) koekenpan op matig vuur. Daarna zet je de pan met de omelet nog ongeveer een kwartier in de oven om de bovenkant gaar te krijgen, met dus alleen de bovengrill aan. Heerlijke hap joh! Je kunt er ook nog paprika, champignons en andere dingen doorheen doen om een nog rijkere omelet te fabriceren.
Doe es gek!
Wij van Boslust hadden voor het eerst dit seizoen weer zelf gluhwein gemaakt. Of eigenlijk meer de Nederlandse variant ‘Bisschop(swijn)’ want hij is gemaakt met sinaasappel en in gluhwein zit citroen. Bisschop is een echt sinterklaasdrankje, traditiegetrouw. Ook mijn ouders maakten het in sinterklaastijd. Mijn moedertje had er speciaal een set met kommetjes en een kan voor gepottenbakt (is dat een correct woord eigenlijk?) en daarin smaakte het nog veel lekkerder.
Bisschop(swijn) maak je heel makkelijk. Men neme: 1 fles rode wijn, 1 sinaasappel door de helft gesneden en daarin een paar kruidnagels geprikt, 2 kaneelstokjes, een zakje vanillesuiker, 1 liter water (of minder als je de drank ‘alcoholischer’ wilt) en zoetstof (ik gebruikte agavesiroop en steviadruppels). Meng al het spul in een ruime pan, breng het aan de kook en laat en half uurtje op heel laag vuurtje trekken. Maak op smaak met zoveel zoetstof als je zelf lekker vindt. Dit is hoe ik ‘m al jaren maak, of dit ‘de correcte versie’ is van Bisschop, weet ik eerlijk gezegd niet. Maar wij vinden ‘m zalig! En door de hoeveelheid water en het pruttelen, is ie niet sterk in alcohol en kun je er gerust elke avond een koppie van nemen. Dat doen wij dus ook. So far, so good.
Maar nu komt het!
Gisteravond gooide ik bij wijze van experiment 2 blokjes super pure chocola (meer dan 80 %) door de gluh/bisschopswijn in mijn kopje en ik warmde dit op in de magnetron. Dat pakte erg goed uit, kan ik je vertellen. Wat een goddelijk, deftig sinterklaasdrankje werd ‘t. Gewoon feest in je glas! Meneer Boslust moet al die gekkigheid niet, die vind ‘m zoals ie is meer dan goed genoeg. Maar soms wil ik gewoon even iets extra’s. Nou, dan kan ik je die choco-wijndrank echt aanraden! Is en blijft natuurlijk altijd wel persoonlijke smaak he, vergeet dat effe niet. Dus mocht je de eerste slok slurpen en denken: he get, nee! – don’t blame me.
Tegelijkertijd zou ik willen zeggen: je bent knettergek als je dit niet probeert.
Neurospook dan
Maandag 26 november is het hopelijk definitief afrekenen geblazen met ‘t monster, dan word ik geopereerd in ETZ Tilburg door neurochirurg Guus Beute. Planning is zondagavond 25 november opname en maandagmorgen vroeg operatie neurospook herkansing. Ik had gisteren een verpleegkundige van de intensive care aan de telefoon en ik mag die zondagavond even kennismaken op de IC, zodat ik een beetje weet waar ik de eerste nacht ‘logeer’. Een nachtje maar gelukkig, en gewoon uit voorzorg. Deze arts wil dat je de eerste ± 12 uren na de operatie extra goed bewaakt wordt, ivm infectierisico’s en een risico op hersenvochtlekkage.
Mocht het IC bed bezet raken door een ernstig spoedgeval, dan mag ik, omdat ik al vroeg geopereerd word, de hele dag en avond op recovery blijven hangen en later ‘s avonds alsnog naar de gewone verpleegafdeling. Dat hebben ze in geval van nood zo geregeld omdat er nogal eens patiënten met dezelfde operatie naar huis moesten worden gestuurd een paar minuten voordat ze geopereerd zouden worden, als hun IC bed dan ineens weg was voor spoedgeval. Als je nu in de ochtend wordt geopereerd, kun je net lang genoeg terecht op recovery (uitslaap). Dat is de intensive care van de OK unit zeg maar. En dat is fijn, want als ik eenmaal in dat ziekenhuis ben moeten ze maar doorpakken ook, dan wil ik geen uitstel meer…
De IC mevrouw klonk heel aardig en zei ook dat we die zondagavond mogen overleggen met hen of de familiekamer vrij is en Dejan daar mag overnachten, zodat hij mij op IC kan blijven als we dat fijn vinden. Lief meedenken zeg! Vermoed dat ik op die IC afdeling trouwens op medium care kom, zo zwaar gehavend zal ik toch ook niet zijn na de operatie… ??
Anyway, de hele boel kan nu langzaam in beweging komen en we hebben al wat dingen kunnen organiseren die rust in ‘t koppie geven. Vrienden Michiel en Jacqueline zijn weer zo lief om in ons huis te komen logeren en oppassen: pak van ‘t hart! Dejan heeft de nacht voor mijn operatie een hotel geboekt en ik heb een lijstje gemaakt met dingen die nog gekocht en geregeld moeten worden.
Zo moet ik ook even uitzoeken of de kersverse ‘krentenbaard’ van een van De Broertjes (pleegzorg) kwaad kan voor mij. Meneertje begon daar last van te krijgen afgelopen weekend toen hij hier was. Maar ik moet een week voor de operatie dagelijks een antibiotica zalf in m’n snuit proppen om juist dezelfde soort bacterie als die van de krentenbaard de mond te snoeren en geen risico’s op nare infecties te krijgen tijdens de operatie. Dus dit moet even ‘gecommuniceerd worden’ met het ziekenhuis. Denk dat het wel los zal lopen maar toch…
Intussen staan er veel gezellige afspraakjes gepland, want na 26 november ben ik een tijdje uit de running. Al het leuks dus nu, en straks de agenda leeg om te herstellen.
Ik vind het fijn dat het nu gaat gebeuren en toch ben ik ook wel een beetje bang. Elke dag denk ik wel een keer: moet ik al dit heftige gedoe rond deze operatie wel weer ‘willen’? Ik heb momenteel niet doorlopend ondraaglijke aanvallen. Maar dan piept het neurospook weer om de hoek met een vlijmscherpe steek en laat weten dat ‘hij’ niet bepaald weg is. En dat ik, zonder iets te doen, hier niet vanaf kom. Het weer helpt momenteel enorm mee om het spook nog relatief rustig te houden, het is warm. Er staat geen koude harde wind. En toch is spook ook nu al rottig bezig. De pijn is er een die niet te harden is als ie voluit toeslaat, weet ik maar al te goed. Dit ding is spooky. En er is een arts die zich er jarenlang mee bezig heeft gehouden om dit (met net even een andere operatietechniek dan de meeste artsen toepassen) te stoppen, ook als een andere arts dat niet is gelukt. Deze dokter is nog niet met pensioen, ik ben nog jong genoeg en in de conditie op zo’n operatie aan te kunnen dus nu is HET moment om opnieuw te proberen er vanaf te komen.
Maar het feit dat de motivatie hiervoor niet van buiten komt – bijvoorbeeld doordat je simpelweg doodgaat als je niks doet – maar dat het puur moet komen van jouw eigen afweging: ‘heb ik een enge operatie over voor de pijn die ik heb?’ is best lastig. Als de pijn heftig is, heb ik meteen geen enkele twijfel meer. Maar als het dan weer wat rustiger is, voelt het toch als een dilemma. Bang dat ik er niet vanaf kom en dingen overhou van de operatie. Bang dat ik er spijt van krijg als ik het doe.
Wat mij dan steeds weer de doorslag geeft om er toch voor te gaan is dit: de spijt als ik het NIET heb gedaan, is nog veel erger denk ik dan de spijt als ik het wel doe. Als ik deze kans op een oplossing heb laten glippen, en dan in de toekomst uit minder goeie behandelingen moet kiezen (omdat ik dan bijv. te oud ben voor operatie of teveel de reuma in de weg heb zitten), of als de operatie uitgevoerd moet worden door een opvolger omdat deze arts dan met pensioen is, dan weet ik dat ik eerder had moeten laten ingrijpen.
Dus de weegschaal gaat de kant op van het advies van de arts: neem die kans om er vanaf te komen. Als het niet werkt, heeft hij nog andere opties die hoopvol kunnen zijn en minder belastend. Maar alleen met de operatie kun je er echt vanaf komen. En dat is wat ik heel erg graag wil. Dus ik doe het, met knikkende knietjes en mixed feelings, dat wel. Maar ook met genoeg vertrouwen en net genoeg overtuiging.
Ik merk dat het weer een veel te lange lap is geworden, ik geloof dat ik meer mezelf aan het overtuigen ben dan jou als bloglezer te ‘entertainen’, ha! Maarja, jij hoeft dan weer niet onder het mes met je hoofd. Dus: sorry, no sorry ?.
Wordt vervolgd (alweer…). Nu eerst genieten van fijne afleiding (zometeen het herfstbos in met Marja) en van heerlijk werken aan ons nieuwste boekje (lekker thema joh!). Het is nog geen 26 november en stiekem ben ik daar blij mee.
Ik verheug me nu al op mijn kopje feest van vanavond: choco-bisschopswijn, joehoe!! Hierboven dan ook heel passend weer een Sinterklaasplaat. Besef je wel dat hij over ruim 1 week alweer in onze contreien rondhobbelt? Spannend! Toch? Lekker je schoen zetten, ook als je geen kind meer bent maar een groot kind. Tip: flink hints geven richting je lief of je huisgenoot of een buur ofzo. ‘Dat je van plan bent weer es je schoen te gaan zetten en dat je ENORM hoop dat sinterklaas niet aan leeftijdsdiscriminatie doet en eigenlijk iedereen als een zoet lief kind wil zien…’.
Nou, dag hoor.
