Een recycle plaatje van eind vorige winter. Van een knoeperd van een mandarijn, met blaadje. Die dingen heb ik nu wel nodig ook…
Want toen begon ik afgelopen dagen ineens ‘s nachts te braken, en dat ging de hele nacht door, en toen had ik 40 graden koorts de volgende dag en toen waren we niet zo blij…
Dat was dan allemaal afgelopen dagen, inmiddels gaat het een stuk beter. Koorts is weer weg, ik voel me alleen nog super slap. Er was goed contact met het ziekenhuis gisteren en vandaag. En vandaag heeft de neurochirurg de knoop doorgehakt: als ik koortsvrij blijf, niet overgeef enzo meer, dan gaan we ervoor maandag. Dat waren dus even spannende dagen: kan ie wel of kan ie niet. Het lijkt erop dat het dus kan.
Niet te geloven dit. Ik heb van alles met m’n lijf (allemaal uiteindelijk direct of indirect afstammend van die auto-immuun afwijking met het stempel reuma) maar ik heb bijna nooit een (heftig) virus. En dan nu, een week voor de operatie dus wel. En stiekem zegt iets in mij dan ook wel weer: had ook komende zondag en maandag kunnen gebeuren, mazzel dat het nu was. Maar echt overtuigend positief voel ik me nu niet.
En nou vooral maar enorm hopen dat Dejan niet ook ziek wordt… Sowieso niet maar in de komende tijd al helemaal niet!
Er ligt wel een back up plan. ALS Dejan ook ziek wordt, dan kan Dejan thuis verzorgd worden door vrienden Michiel en Jacqueline die toch al op de beestenboel komen passen, en dan is vriendin Annelies zondag en maandag bij mij in Tilburg en zonodig neemt vriendin Anette het dinsdag en woensdag van haar over. Zodat ik niet ‘alleen’ ben daar. En dan komt Dejan die kant op zodra hij kan. Daar ben ik enorm dankbaar voor en het geeft rust dat het zo geregeld is. Zowel Anette als Annelies kunnen slapen in de B&B die door Dejan geboekt is. Maar wat hoop ik dat het zo allemaal niet hoeft te gaan en ik ga er ook niet vanuit. Ik wil mijn allerliefste maatje gewoon bij me hebben, we hebben al zoveel hobbels genomen samen…
We moesten vandaag met veel pijn in het hart besluiten om onze pleegmannetjes niet te hebben dit weekend. Ze zouden vrijdag en zaterdag nog hier zijn voor de sinterklaasintocht, maar ik ben te kwetsbaar en Dejan moet ook even geen risico nemen en het heel rustig houden voor zichzelf, het is nu gewoon een ander verhaal geworden hier: ik moet aansterken voor maandag en Dejan moet sterk blijven voor maandag.
De afgelopen dagen zijn we wel uit ons doen, het is gewoon teveel. Maar afzeggen is geen optie. Dat vinden we allebei, vinden mijn vriendinnen, vindt het ziekenhuis. Ik kon vannacht niet eens op mijn linkerzij slapen omdat neurospook dan ging steken, dat moet nu echt aangepakt. En zeker als er dan een arts is die zo thuis is in deze operatie, die er helemaal in gelooft bij mij, die van alles kan doen eraan en die me er ook nog snel tussen wilde schuiven, voor de 2e keer al (de vorige keer toen ik aan de beurt was, heel snel al, had ik een veel te hoge bloeddruk en moest ik dus afzeggen).
Dus alles op alles nu, het hoofd koel houden en het huis knus (lukt!), het eten gezond en simpel (lukt!) het hart zacht (lukt, met onze stevige liefde en met de lieve vrienden die afgelopen dagen zo hebben meegedacht en opgelost ‘voor als’) en de moed goed houden. Dat laatste lukt met horten en stootjes maar het lukt.
Meer heb ik even niet te melden. En als dat zo blijft, meld ik me zondagavond nog even vanuit het ziekenhuis. Want ik weet dat er hier lezers zijn die, weliswaar op afstand maar wel met een goed hart, echt meeleven. En ik kan niet iedereen persoonlijk mailen, appen enz. Dus ik meld me nog, en na de operatie laat Dejan hier ook een berichtje achter over hoe het gegaan is. Misschien tot eerder, anders tot zondagavond.
Nou, dag hoor!
(ja sorry hoor maar het blijft ook gewoon sinterklaastijd!)