Was ik weer.
Loop je ook te snotteren en proesten?
Hier wel. En ik zie en hoor het ook heel veel om ons heen.
Het komt nooit goed uit, grieperig zijn maar momenteel is het wel heel erg onwelkom hier bij ons. Het ondermijnt de goeie moed een beetje.
Vooral gisteren hadden we een lastige dag. Doordat we allebei niet fit zijn (net als veel mensen dus) werd het zo’n dag dat alles je weer even overweldigt. Dat je je overspoeld voelt door de kleinste dingen. En toen beseften we dat het ‘herstellen’ van de roerige periode die we hadden met mijn 2e hersenoperatie (eind nov.) en de dood van onze Dirk (begin jan.) veel langer tijd vraagt dan we voorheen nodig hadden na ingrijpende gebeurtenissen.
Wat ik doorlopend kan merken is dat onze elastiekjes al heel lang heel ver waren opgerekt, al voordat ik mijn heroperatie kreeg en Dirk zo ziek werd. En dat de stiekjes nu gewoon niet meer verder willen rekken, omdat ze anders breken. Ik zie het ook bij Dejan en hij herkent zich er ook heel sterk in als ik deze ‘elastiekjes beeldspraak’ gebruik. We zijn verdrietig om Dirk (naast dat de liefdevolle herinneringen ook enorm terrein winnen van de droefheid). We vinden het zwaar om met de leegte en stilte te dealen (dat lukt uiteindelijk wel alleen het is zo taai) en dat zekere gevoel dat er voorheen altijd zo sterk was en ook bleef: ‘Als we die hobbel nou maar gehad hebben, dan komt het weer helemaal goed’, dat is momenteel verder weg.
Wel voorzichtige hoop, wel hoopvolle, troostrijke ontwikkelingen op sommige vlakken, maar het is vaak nog ielig en op sommige dagen is het er even helemaal niet. Zoals gisteren. Dan voelt het ook best wel even ontmoedigend.
Vandaag is weer een beduidend betere dag, voor ons allebei (ook doordat de grieperigheid afneemt) maar ik voel wel hoe breekbaar het lijntje is. Natuurlijk is op de eerste plaats alles dat gebeurd is rond Dirk de reden voor deze ‘diepe dip’. We hebben een gevoelig verlies geleden en het vraagt tijd en tranen om dat op z’n plek te krijgen en daar zijn wij mee bezig, alweer bijna twee maanden…
Daarnaast speelt ook mijn eigen herstel mee. Deze tweede operatie in mijn hoofd bracht gelukkig wat we hoopten, neurospook is nog steeds uitermate stil en bescheiden en dat is heerlijk. Ik begin daar steeds meer van te genieten. Maar deze 2e operatie heeft wel iets meer z’n tol geeist. Er is veel meer gedaan daar binnenin mijn hoofd en toen ik net een maand aan het herstellen was, kwamen we in de crisis met Dirk. Wat niet alleen gevoelsmatig maar ook fysiek behoorlijk ingrijpend was (‘s nachts ombeurten opblijven bij Dirk, een paar lange dagen in de kliniek voor nierdialyses enz.).
Mijn operatieherstel gaat zeker oke, maar er gebeuren af en toe ook wat dingen die me op de wiebelige dagen wat meer bezorgd maken dan andere dagen. Vooral mijn zichtveld-vermogen en evenwicht is het wat vreemd sinds de operatie. Dat heeft volgens een opticien die mijn ogen twee weken terug heeft gemeten, helemaal niets te maken met het feit dat ik een bril moet. Ik weet eigenlijk wel: geef het tijd, alles stap voor stap, rustig met dat hoofd. Maar het maakt me soms gewoon wat meer nerveus. Daarom was ik er vandaag even mee bij de huisarts. Zij vindt dat alle ‘gekke dingen’ allemaal wel direct of indirect met de kleine hersenen te maken hebben, en die bevinden zich middenin het operatiegebied. Dus het moet even goed bekeken worden met de neurochirurg, vindt zij. Fair enough. Gelukkig vindt ze al mijn klachten niet direct gevaarlijk en dat stelt me genoeg gerust. Ik stelde voor om nu dan verder te wachten tot mijn afspraak met de chirurg eind maart, zodat het herstel ook eerlijk de kans en de tijd krijgt en dat vond zij ook een prima plan.
Mijn lijf deed gewoon zoveel gekke dingen afgelopen jaren dat ik er niet meer echt op durf te vertrouwen. En het leven doet ook gekke dingen die wel bij het leven horen maar die steeds maar zo vlak na elkaar op ons af kwamen denderen. Ik vind mezelf en ons niet zielig, integendeel. Want er zijn elementen in ons leven die ons gewoon hartstikke rijk maken en die een fantastisch tegenwicht geven. Alleen al onze sterke liefde en verbondenheid. Maar ik merk wel bij mezelf dat het veerkrachtige elastiekje dat ik vaak was, uitgerekt is en inmiddels, ‘na alles’, niet meer zomaar terugspringt in de rekbare vorm die het had. En dat geldt ook voor Dejan.
Verder vind ik overigens ook dat het leven met huisdieren je enorm veel rijkdom geeft maar je ook heel kwetsbaar kan maken. Je wordt er blijer van, je beweegt meer, komt meer buiten en hebt een uniek soort levensvreugde op een uniek soort zielsniveau. Dat is ook simpelweg door de wetenschap onderzocht en aangetoond (joe, ben ik weer met m’n wetenschap). Maar de keerzijde is dat ze ziek kunnen worden, dat dat kopzorgen geeft en dat je ze gaat verliezen. Bij elk huisdier kan voor de enorme vreugde ook enorm verdriet in de plaats komen als je je lieve harige hummel moet laten gaan. Als je kiest voor leven met huisdieren, weet je dit allemaal. En toch weten wij dat wij het leven met een hond wel echt opnieuw willen. En dat we ontzettend dankbaar zijn voor het feit dat we onze liever kater Jasper nu nog hebben. Wat is zijn aanwezigheid troostrijk ook zeg! Gedraagt zich totaal anders (speels en aanhankelijk in plaats van stoicijns). Volgens mij worden hem instructies ingefluisterd door Dirk… (en ja, hij krijgt ook wel meer aandacht nu hij alleen is) ? .
Huisdieren zijn een groot feest, en dan bam! ineens ook een groot verdriet. En dat is een moeilijkheidsfactor die we ‘zelf uitlokken’ en het is de hoge prijs die wij nog steeds helemaal bereid zijn te betalen.
Net als dat je met kinderen krijgen kwetsbaarder wordt want er kan ook van alles misgaan. En als het dan allemaal toch goed lijkt te gaan en je ze bijna gezond en wel de grote wereld in kan schoppen, krijgen ze anorexia of ze ontsporen op andere, wonderbaarlijke wijze. We zien het meer dan genoeg om ons heen gebeuren bij gezinnen waarbij je het niet had ziet aankomen en waarvan de ouders het zelf ook nooit hadden verwacht.
Zelfs als je geen diertjes hebt en geen kids maar wel een geliefde, dan kan je voor verdietige situaties komen te staan. Dat je lief ziek wordt, overlijdt, je verlaat. Allemaal momenten die je leven op z’n kop kunnen zetten. Kortom: wil je leven in liefde dan ben je per definitie ook kwetsbaar want je hebt veel te verliezen. Wij kiezen ervoor die kwetsbaarheid te aanvaarden. Maar dat wil niet zeggen dat we nu niet verslagen en verdrietig zijn en overspoeld werden (en soms dus nog steeds worden) door de gebeurtenissen.
Ook al leren we de dood van Dirk stapje voor stapje te aanvaarden, het is een ongelofelijk rare tijd. Toch kijken we ook uit naar het moment dat we met ‘nieuw hondenleven’ die onbeschrijfelijk lieve energie en dat dier(…)bare samenleven dat we met Dirk hadden (en ergens nog steeds hebben) weer mogen oppakken, omarmen en voortzetten. Niet Dirk vervangen; Dirk juist voortzetten.
Daarom ‘moet’ het voor ons ook weer een schnauzertje worden. De dierenarts is ook fan van schnauzers. Het zijn zulke heerlijk eigenwijze, betrokken, sociale en guitige honden! En Dirk was natuurlijk uniek, zoals elk hondenmens zijn hond als uniek ervaart.
Anyway. We rouwen om Dirk en voelen ook de eerste, voorzichtige sprankjes hoop op wat de lente ons aan nieuwe levensmoed en -kracht zal brengen. We verheugen ons op de zon die ons beloofd is voor komend weekend, zodat we een beetje kunnen rommelen in de achtertuin (de eerste voorjaarsplantjes staan al te wachten op een plekje) en lekker door het bos naar het dorp kunnen struinen.
Op dagen als gisteren zijn de sprankjes hoop nergens te bekennen, op dagen als vandaag kunnen we ze weer een beetje beetpakken. En vandaag kijken we zelfs op gisteren nog enigszins positief terug en stelden vast dat we intussen wel een beetje hadden gewerkt, dat we een lekker maaltje hadden gekookt, dat we ‘ons’ bos nog even in waren geweest en dat we zelfs een medicinaal drankje hadden gemaakt (een recept dat ik ooit vond op internet). Er wordt wat afgeblaft hier, vooral door Dejan. En de fles met hoestdrank van de winkel was op. Dus bewapend met homemade hoestdrank gingen wij slapen. Wonderbaarlijk genoeg is het blaffen daadwerkelijk een stuk minder dus wie weet, heeft ons eigen brouwseltje wel wat geholpen? Mocht je óók aan de proesteritus zijn: hier onze huisgemaakte hoestdrank. Laat ik daar dan ook maar mee afsluiten.
Tot gauw.
