Zo en toen was er weer een boekje klaar…
Of het nou boekje 11 is (onze nieuwste) of boekje 1: als die deadline dan ineens voor je snufferd gepleurd wordt, is het toch altijd weer even enorm aanpoten voor ons. En man wat geeft het dan een gelukzalig gevoel als het weer volbracht is. Kijk, die deadline enzo dat doen wij natuurlijk helemaal zelf. De deadline kiezen en ontlopen tot we er niet meer omheen kunnen, dat doet niemand ons aan. Niemand wordt er een millimeter ongelukkiger van als wij geen boekjes meer zouden maken. En al helemaal niet als ons boekje een week later dan gepland op de deurmat valt.
Dat mensen een glimlach krijgen van onze boekjes, lekker bij een pot thee (of op de wc 😉 )dat is al een feest voor ons. Maar ‘men kan ook zonder’, zal ik maar zeggen. En toch is het voor ons serious busines. Dat moet het ook zijn. We willen het goed doen, we willen er iets moois van maken, we vinden het fijn dat onbekenden een abonnement hebben en dat mensen het graag aan iemand geven als cadeautje. En er komen door die boekjes ook weer nieuwe, mooie vragen op ons pad. Voor ons is boekjes maken dus werk. Liefdewerk. We hebben er weer heerlijk aan gesleuteld samen en zijn blij met het resultaat. We werden al blij van de proefdruk, die je in de collage onderaan op tafel (lekker onherkenbaar) ziet liggen, met mijn dagelijkse glas latte ernaast. Ik moest toen op basis van de proefdruk de laatste tekstcorrectie-ronde nog gaan doen. En teksten corrigeren gaat niet zonder koffie erbij, uh-uh!
Anyway, bovenaan zie je een collage van elementen uit het boekje. Het ligt nu bij de drukker, maandagmiddag gaan we het ophalen samen met vrienden. We plakken er een walnoten-raap-middag aan vast en gaan daarna bij ons in de tuin met z’n vieren pizza’s bakken in de houtoven. Effe de nazomer vieren met een ‘herfstboekje’ op tafel.
Dinsdag gaan de boekjes met Sandd mee en volgende week vrijdag – als het weekend is en officieel herfst wordt (zul je zien, wordt het 30 graden of meer! ) – vallen ze op de deurmatten. Fijne timing, leek ons…
Dan de gezondheid van Tante Boslust (oh oh…)
Momenteel zijn ze allebei flink aan het etterbakken: reumamonster en neurospook. Maar ze schoppen me niet omver. Ik heb vandaag de nieuwe reuma-medicatie gekregen. Dat is een beetje een spannende, want het is dezelfde medicatie die mij ruim 2 jaar geleden een veel te hoge bloeddruk bezorgde, waarna vrijwel meteen ook neurospook mijn leven binnenstormde. Een en ander kan zeker gerelateerd zijn, zei de neuroloog en ook de neurochirurg van Radboud. Maar ‘verder had ik weinig bijwerkingen’ van dat middel (…) en aangezien ik nu een heel mild en doeltreffend medicijn erbij heb tegen hoge bloeddruk, wagen we de gok nog maar een keer. Gaat het niet, dan stop ik weer. Ik heb wel wat hulp van reuma-medicatie nodig en heb niet veel keuze meer, alles is al langsgekomen en het meeste spul mislukt doordat ik dan in de (serieuze) problemen kom. Ik stap er met voorzichtig optimisme toch maar weer in. Morgenochtend ga ik naar de reumatoloog in Nijmegen, goed om dat te doen zo voor het starten met medicatie. En dan hobbel ik ook nog even door de stad, altijd fijn.
Dinsdag was ik trouwens ook al in Nijmegen, bij de vaat-internist. Die viel laatst zo’n beetje achterover van zijn stoel dat mijn cholesterol zo enorm omlaag was gegaan. Dat was eigenlijk niet mogelijk, vond hij. Daarom wilde hij de test opnieuw laten doen. Dat is dinsdag gebeurd. Resultaat: nog steeds een prachtige cholesterolwaarde (schreef de internist), zeker geen medicatie nodig. Niks (meer)aan de hand dus met dat cholesterol, joehoe!!
De arts zegt alleen wel: ‘Dat kan kan eigenlijk niet door voeding zoveel lager zakken, dat moet haast een te hoog uitgepakte testwaarde zijn geweest bij de huisarts’. Met andere woorden: dan heb ik ruim 2 maanden voor niks in de zorgen gezeten dat ik er nog een fysiek probleem bij had, en dat ik daar dan ook weer voor aan de (hele foute) medicatie moest…?
En dan was ook nog de conclusie van de internist: ‘Ik zal huisartsenpraktijk adviseren dat zij elk jaar even het cholesterol gaan controleren’ Dus eerst wordt gesuggereerd dat de fout waarschijnlijk in de uitslag van de huisartsenpraktijk lag, en nu moet ik door diezelfde praktijk elk jaar getest worden? Dat heb ik hem ook gemaild: ‘Ik heb geen vertrouwen in jaarlijkse controle door de huisartspraktijk’. Als het in het ziekenhuis kan, prima en anders vraag ik mijn reumatoloog of zij het cholesterol wil laten meenemen in de bloedtesten die ze voor mijn reuma doen, maar no way dat ik dat nog bij de huisarts laat checken. Tenzij de internist alsnog gaat geloven dat het wèl door mijn andere voedingsstijl komt natuurlijk. Nou ja, zo moet je steeds weer puzzelen en zoeken naar wat wel slim en verstandig is. En altijd, altijd kritisch opletten en nooit, nooit, klakkeloos doen wat de dokter zegt. Geeft niet, ik ben mentor geweest en weet nu gelukkig hoe ik de opgedane ervaring voor mezelf kan inzetten. Thank god for that. Ik ben wel blij dat de internist het heeft laten dubbelchecken en dat ik me geen zorgen meer hoef te maken.
Genoeg op mijn mooie bordje
In dat kader kwam er nog een heel leuke suggestie van een vriendinnetje, om te gaan meedoen in een clientenraad van een ziekenhuis. Dat zou ook een logische stap kunnen zijn na het mentorschap en met mijn ervaringen als patiënt. Het idee spreekt me aan maar ik doe het (voorlopig in elk geval) niet. Ik moet nu al keuze’s maken binnen alle projecten en bezigheden. Ik wil mijn kookproject (en groeiend aantal aanverwante gebeurtenissen), onze boekjes en onze ‘pleegzorgtaak’ met liefde doen. Het zijn allemaal dingen die ik er niet bij doe maar die een vol commitment krijgen. Intussen komen er ook vriendschappen en andere contacten bij die ook tijd en aandacht verdienen, bovenop bestaande vriendschappen. Ik ben er dankbaar voor en wil het omarmen.
Maar ik maakte een beetje een zooitje van de agenda en afspraken de laatste weken. Haalde dingen doorelkaar, vergat afspraken op te schrijven en moest dingen een paar keer wijzigen. Slordig gedrag, dat wil ik niet. Dus ik hou het maar lekker bij wat er al is, koester dat en diep het hier en daar nog uit.
Over kookproject en nieuwe vriendschappen gesproken: in het najaar komt Nance eten in het huisje. Ik ken haar nog niet lang, ze woont in Spankeren, een dorpje tegen Dieren aan geklemd. We hebben vanmorgen een boswandeling gemaakt en daarna in het huisje zitten koffieleuten en kleppen. We zitten in dezelfde leefstijl en -fase, ook bij haar wordt het leven niet ingevuld door werken bij een werkgever en een eigen gezin (zij heeft wel ‘weekendkinderen’ via haar partner). En ook zij moet het leven vooral zelf vormgeven. Het is voor mij (en ook voor haar gaf ze aan) inspirerend om een ‘soortgenoot’ tegen te komen. Ik word blij van de herkenning en om te horen hoe zij de dingen doet.
Nance wil iemand die haar dierbaar is, trakteren op een etentje en vroeg of ze dat mag doen door een avondje met haar vriendin en hun partners in mijn huisje door te brengen. En dat ik dan voor ze kook. Ze heeft een budget genoemd (daar kan ik royaal mee uit de voetjes) en ik ga die leuke uitdaging graag aan! Vind haar gedachte achter dit cadeau heel mooi ook, dus hoe leuk is het dat ik daar met mijn kookplezier en knusse huisje een bijdrage aan kan leveren.
Ik had de eetkeet weer opgefrist voor dit nieuwe seizoen, en zo zaten we vanmorgen in een heerlijk huisje te kleppen. Er staan 2 nieuwe kastjes in, voor meer bergruimte. Ze komen van de zolder, en het was: ‘grofvuil of de eetkeet’. De keuze was niet moeilijk en pakt heel handig uit, fijn!
Intussen ben ik ook mijn ‘vier-je-feestje-in-de-eetkeet-taartenbak-plannen’ aan het aanpassen. De lekkere foute taarten met veel suiker en vet die gaan ‘t niet worden. Helemaal niet handig voor mij, ik moet vooral suiker zoveel mogelijk zien te beperken. Dus worden het de minder ongezonde exemplaren. Taarten 2.0, met een gezonder soort zoetigheid en dito vet. Is nog steeds niet ‘puur gezondheid’ natuurlijk, laten we elkaar niet (meer) voor de gek houden. Maar wel veel minder erg dan de echte foute. En dat is uiteindelijk voor mensen die van het verjaardags-aanbod gebruik willen maken, ook helemaal niet verkeerd denk ik.
Alleen: er moet tijdens een verjaardagsfeestje natuurlijk geen grauwig, geitenwollensokkenbaksel voor je neus staan. Daar wordt ook niemand blij van. En als je in het huisje met je gasten je verjaardag viert, wil je blij worden. Dus mijn onderzoekje richt zich nu op de vraag ‘hoe kan ik iets gezondere taarten maken die lekker zijn en een feestje om te zien?’. Speuren en oefenen dus. Ik ben gaan snuffelen naar bak-inspiratie. Uit een berg links en sites en mooie afbeeldingen, koos ik uiteindelijk 3 recepten waar ik nu mee ga oefenen en experimenteren. Tot en met de kerst. En dan hoop ik 3 mooie baksels onder de knie te hebben die ik met plezier op de feesttafel zet in het huisje en waar ik de jarige jetten (en joppen?) happy mee maak.
Dejan en ik gaan versieringen ontwerpen en laten drukken (voor op sateprikkers) om de taarten iets extra’s te geven. Anyway. Deze 3 links hieronder zijn mijn oefenmateriaal, in de hoop dat het iets heel moois oplevert. Misschien ken je ze nog niet en raak je ook geïnspireerd?
Vijgentaart van Healthy foodlove
Vegan feesttaart van de Groene Meisjes
Frambozentaart uit Elle eten
Over bak/kookinspiratie gesproken: we aten vanavond curry van aubergine en zoete aardappel, heerlijk vinden we dat. Het recept staat ook in ons nieuwste boekje en dat deel ik hier binnenkort. Maar onze boekje-abonnementhouders moeten natuurlijk wel de primeur hebben, ha! Verder was het een feest om eergisteren weer eens patatjes te mogen eten. Af en toe doen we dat, en dan zitten we ook voor de tv. Normaal eten wij altijd aan tafel, gezellig gedekt en wel. Maar patatjes mogen bij de tv en dan kijken we Binnenstebuiten. Jaja, stel knusvogels. We aten maandag trouwens ook lekker: een Mexicaans gerecht van een roerbakmengsel met donkerbruine boontjes (op de verpakking staat zwarte bonen maar er is niks zwarts aan) en verder veel paprika, courgette, knoflook, rood uitje en tex mex-achtige kruiden (cayenne, komijn, paprikapoeder, chilivlokken). Daarbij salade, zelfgemaakte quacamole en een kwakkie kwark. Je ziet ‘t hier onderaan.
Ik wens je mooie nazomerdagen. Wij gaan ons opmaken voor een lang weekend werken met De Broertjes, morgenmiddag is de pleegzorg-invasie (hoop dat ik na Nijmegen nog heel even kan uitpuffen). We gaan het weekend met liefde en plezier tegemoet en hebben allerlei leuke plannetjes klaarliggen, waaronder een herfsttafereeltje maken in een heel lief ‘etalagekastje’ dat bij hun speeltafeltje aan de muur komt en waar we elk seizoen een ander tafereel in maken met De Broertjes. Moet gaan lukken weer, komend weekend.
Tot gauw.
