Deze keer geen maandag- maar dinsdagbijpraat van tante Boslust-Boomhut.
Wat een nazomerweertje mensen!
Gelukkig koelt het ‘s nachts aardig af, dus geen plaknachten meer. Hier vrezen we de warmte dan ook niet zo erg als vorige maand, toen het maar niet wilde afkoelen en zo lang duurde.
De warmte van nu maakt het mogelijk om de laatste toefjes zomer op te snuiven. Na het eten nog even naar het bos (morgenavond op de planning), planten die weer een beetje opbloeien, lekker op het terras eten of kleppen met bezoek. Best leuk, zo’n toetje van de zomer.
Herfstplannetjes
Maar toch…wij kijken erg uit naar de echte herfst. Naar het kleurenfeest in het bos, en in ons bosrijke uitzicht (als de droogte dat niet verpest). Met een geurig gluhweintje / beker warme choco / kop dampende thee een half uurtje hangen op het dakterras in het zachte winterlicht of de gouden herfstschemer.
We willen ons dakterras nog wat meer wintergroen maken, voor als de bomen om ons heen straks kaal zijn. Het terras heeft de maat van een prima tuintje, je kan er van alles mee en we willen iets meer groen nog. Het plan is om de muren voor volgend voorjaar te laten begroeien met klimmers, in grote bakken. Dat houdt namelijk ook de zon en warmte op het huis enorm tegen. Mogelijk dat de verhuurorganisatie daar ook in wil bijdragen, omdat het een (van de) duurzame oplossing(en) tegen de warmte kan zijn.
Binnenkort komt er al een grote, prachtig statige dennenboom deze kant op die ook extra schaduw geeft, en die ons bovendien heel dierbaar is. Het is een boom uit onze oude tuin, die we kregen van Lies en Pavel, die prachtig groot groeide in een paar jaar tijd, en een soort ‘waakboom’ was bij het grafje van onze Dirk. Dirk hebben we laten opgraven, die is alsnog gecremeerd en zijn as is met ons meeverhuisd. Maar de boom was veel te groot voor ons om mee te nemen met de verhuizing. Bovendien is de zomer een slechte tijd om dat te doen. De boom had het gegarandeerd niet gered met de hittegolf van de afgelopen maand. Maar nu het najaar wordt, zou hij wel een goeie kans hebben met een verhuizing.
Er kwam een leuke deal met Jaap en Monique, de nieuwe bewoners van ons oude huis. Zij kregen ons -nog vrij nieuwe- gasfornuis voor in hun nieuwe (en onze oude) keuken, en in ruil daarvoor werd ons aanboden dat zij de boom uitgraven, verpotten en onze kant op brengen.
Wij wilden van het fornuis af (we hebben inbouw hier), zij willen van die boom af: een perfecte deal.
We verheugen ons erop om de boom weer te zien en hopen dat ie het redt. Maar als ie het niet redt, hebben we het wel geprobeerd en anders zou de boom toch door hen verwijderd worden uit de tuin.
We willen ook wat heideplantjes op het terras in potten doen.
Door het (winter)groener maken, het hopen we dat het ‘t terras hele jaar door een uitnodigend plekje blijft om even buiten te zijn. Dat je een kop koffie hebt gemaakt en zo hup, even vanuit de keuken het terras opstapt om de herfst- winterlucht op te snuiven en je koffietje te drinken. We zijn op zoek naar een veilige vuurpot om dat buitenmoment extra aangenaam te maken. Dekentje voor het grijpen ergens in de keuken en klaar is ons winterterras!
Voor nu is het goed nazomeren hierbuiten. Zoals met Anette zondag, fijn zitten ‘terraskleppen’.
Warm weerzien
Het was heel goed om elkaar weer te zien. In februari bleek Anette ziek te zijn, en er begon een periode van allerlei behandelingen voor haar. We hadden lange telefoongesprekken samen, maar elkaar zien was -doordat we allebei fysiek kwetsbaarder waren rondom corona- heel lastig. Terwijl we elkaar voorheen elke maand zagen. Zoals bij zoveel mensen dus in coronatijd: je sociale leven in de koelkast en helaas ook mensen moeten missen.
In juni zagen we elkaar eindelijk weer even bij ons in Dieren, buiten in de tuin. Dat was kort voor onze verhuizing. Daarna kwam Anette nog een uurtje ontbijten in Nijmegen op ons dakterras, 2 dagen na onze verhuizing. En toen begon voor haar een behandeltraject waardoor haar conditie er flink van langs kreeg. Dat gaat nu gelukkig weer enorm bergopwaarts en dus lukte het afgelopen zondag om weer een ouderwetse afspraak te maken, met wat meer tijd. Dat vonden we allebei super.
We hebben als vanouds bijgeklept en het voelde alsof het ‘normale leven’ weer een beetje terug was. Het was ook dankzij die ionisatiemachine van ons, dat we niet afhankelijk waren van het weer en Anette bijvoorbeeld een dutje kon doen op het logeerbed in de werkkamer.
Het is super om nu in ons nieuwe, Nijmeegse stadsleven dierbare vrienden weer te kunnen ontvangen. Dejan en ik zijn ook echt trots op ons stulpje, het terras, het uitzicht en de sfeer die het allemaal al heeft. Het is weer een fijne ‘ontmoetingsplek’.
Nazomergloed
Ik word zo blij van het nazomerlicht! Alles krijgt een andere gloed. Terwijl het weer even volop zomers is, zie ik toch aan alles om me heen dat het najaar voor de deur staat. De avondzon wordt steeds meer ‘verlegen’, ook omdat er wat neveligheid in de lucht zit. En overdag komt er al een soort herfstgloed over alles heen.
Linksboven: een steeds bescheidener zonnetje in de avond, boven ons terras.
Linksonder: goud op je bord! Heerlijk Oosters maaltje dat manlief maakte. Recept van de Jumbo.
Rechtsonder: doorkijkje op het minidorp Persingen. Dit was na onze heuvelwandeling vanaf de Maartenskliniek (Nijmegen) afgelopen vrijdag. Zie je wat ik bedoel met het nazomerlicht?
Deze week
Deze week staat in het teken van veel werken aan het najaarsboekje. We maken aan het eind van elk hoofdstuk een wensenlijstje voor de lezers (de cliënten van de oudereninstelling dus), rondom iets dat met dat hoofdstuk te maken heeft. Dat wensenlijstje kunnen ze invullen, uitknippen en overhandigen aan de medewerkers dagactiviteiten.
Bij het hoofdstuk najaarsbloemetjes bijvoorbeeld, kunnen ze aan het eind aangeven welke herfstbloemen ze zelf graag in de vaas zouden willen. Nou hoop ik voor die medewerkers niet dat alle duizend cliënten in dezelfde week dezelfde wensenlijstjes inleveren want dan krijgen ze het even poepiedruk daar, en het is al aanpoten geblazen. Maar we doen dit in overleg met de event manager, en die kwam met dit idee zo. Wel echt een mooi idee ook. En de activiteitenbegeleiders kunnen ook familie inseinen natuurlijk: ‘Ik zie op het wensenlijstje van jullie moeder dat ze zo graag takken van de lampionplant in haar kamer wil, kunnen jullie daar voor zorgen?’.
Het boekje wordt fijn, het is dierbaar om eraan te werken.
We moeten trouwens straks wel 1000 boekjes met de hand en ons machientje van hoekjes voorzien… Dat zijn dus 2000 hoekjes, oeps! Moet lukken, als we er de tijd voor nemen. Deadline is 12 oktober, is goed te doen als we nu wel blijven doorwerken.
Verder zoeven we deze week dus nog naar het bos ergens in de avond, donderdag ga ik met vriendin Anita bakkie doen in de stad (vorige week was zij niet fit en moest lekker even thuisblijven, nu de herkansing), en vanmiddag gaan we even borrelen bij buurman Andre (onze ionisatie-machine gaat mee). Er staan weer heerlijke maaltjes op het menu. Zoals pompoensoep met pannenkoekjes. Die hadden we vandaag willen eten maar daarvoor is het gewoon te warm. Pompoen hoort bij najaar, dus die komt nog aan de beurt, als het niet meer zo zomers is.
Project pleegzorg 2.0.
En dan nog iets over een ander leuk ‘project’ dat op ons pad kwam.
We hebben ons aangemeld bij Buurtgezinnen.nl als steungezin. Een soort ‘pleegzorg extra light’. Doel is dat een kind dat thuis in een kwetsbaardere / lastiger situatie zit, een plekje heeft waar het wat extra aandacht en warmte krijgt en dat er intussen in de thuissituatie meer rust genomen kan worden. Bijvoorbeeld een middag per week opgehaald worden van school of kinderdagverblijf, bij ons thuis opgevangen worden, blijven eten en dan weer naar huis. Soms misschien ook logeren.
Pleegzorg zoals we dat 10 jaar hebben gedaan, zien we niet meer zitten. Teveel andere mooie projecten in ons leven nu, onze eigen beestenkindjes die prioriteit hebben (en Freek is een heerlijke en drukke puber nu, ha!) en het was ook gewoon zwaar werk, pleegzorg. Heel mooi werk, maar wel super pittig. Ik voel me daar fysiek te ‘wiebelig’ voor.
We merken alleen wel dat we zoveel warmte hebben hier in ons huis en onze manier van leven, dat we het eigenlijk ook wel zonde vinden om dat helemaal niet meer te benutten op die manier. We weten hoe happy een kind ervan kan worden, elke keer weer zagen we dat aan de pleegkids. En trouwens ook vaak bij kinderen van familie en vrienden. Maar wij willen juist kinderen in moeilijker situaties steun geven en goeie moed, door de deur van ons warme thuis open te zetten voor ze.
Maar dat alles wel zonder roofbouw te plegen op onszelf, iets dat bij pleegzorg steeds meer het geval was. Niet alleen fysiek maar ook in de nachtrust. Want ergens lig je ook ‘s nachts heel alert te slapen, continu op scherp omdat pleegkids met name ‘s nachts vaak de onveiligheid in hun leven thuis, ‘verwerken’ en dan nachtmerries krijgen, gaan spoken of overspoeld worden door emoties.
Dus wij waren altijd op stand by om dat op te vangen en te begeleiden. Soms hoorde je in het troosten, dan ook de meest kwetsbare dingen over situaties van thuis bijvoorbeeld. Dingen die ze leerden te verstoppen richting anderen maar die er dan in de schemertoestand tussen slapen en waken, veel sneller uit rollen.
Een van die kids zei dan: ‘Ik wil bij jullie blijven wonen’. En zei dat thuis vervolgens ook, wat dan voor de ouder(s) natuurlijk ook heel moeilijk en pijnlijk was.
Dat alles vroeg veel tact, oplettendheid, begrip, warmte en energie. We hebben dat met heel veel liefde gegeven, maar ik zie het op dat ‘heavy niveau’ nu niet meer zitten. Dejan ook niet. Dat is sinds vorig jaar, een afgesloten hoofdstuk van de afgelopen 10 jaar.
En toch worden we nu allebei weer super enthousiast van dit nieuwe concept. Pleegzorg 2.0.
Het telefoongesprek met de coördinator was erg leuk en bemoedigend, en zij klonk meteen heel happy met onze 10 jaar ervaring in de weekendpleegzorg. Op 24 september komt zij bij ons thuis verder kleppen om beter af te stemmen op wat wij willen en kunnen bieden, en voor welk type aanvraag wij een goeie match kunnen zijn. In het telefoongesprek werd wel duidelijk bij haar en ons, dat wij waarschijnlijk het beste aansluiten bij een kind van vrij jonge leeftijd, omdat wij daar ook onze werkervaring hebben liggen. We’ll see.
Deze stadse boomhut met onze lieve beestenkindjes erin, is een warm plekje waar een ‘gast-kind’ dat het goed kan gebruiken, warm welkom is. Het oude hoofdstuk -onze jaren in Dieren en de intensieve weekendpleegzorg die daar grotendeels ook bij hoorde- is voorbij, het is tijd voor een nieuw Nijmeegs hoofdstuk en wij staan klaar.
Vanuit Nijmegen: ciao, tot gauw.
Kiki
