Zomer, lente, winter.
Ik meld mij 2 dagen eerder dan gepland want vanavond is er even tijd voor een blogje en komende dagen weer wat minder door het boekjewerk. Maar morgen eerst even een telefonisch overlegje met Rob de manager van ouderen-zorgorganisatie Attent over het boekje, en daar wil ik even op wachten voordat ik weer verder werk. Rob kan bijvoorbeeld aangeven of zowel hij als de directeur een woordje schrijven voor in het boekje, of alleen Rob zelf. Dat bepaalt dan weer hoeveel tekstruimte er voor bepaalde onderdeeltjes overblijft, enz. Nu dus blogje, morgen weer boekje.
Mensen wat een weird weer!
Vorige week was het simpelweg zomer. We aten buiten op ons terras, de maggiplant naast schaap Charlotte schoot in een dag uit de grond, we hadden voor het eerst het zonnescherm weer nodig en we zagen de zon goudoranje onder zakken.
Over die foto linksonder trouwens even: die stond van de week in In De Buurt Nijmegen. Zij maakten een artikel over appartementen die te koop staan en waarbij het visitekaartje is dat ze een dakterras hebben. Ze vroegen of ze ter illustratie de foto van ons dakterras mochten gebruiken omdat ze die zo leuk vinden. Kijk, daar zeggen wij geen nee tegen natuurlijk. Ons terras is ook heeeuuul speciaal dus we snapten de vraag wel.
En toen kreeg ik dus al vrij snel een sms berichtje: ‘Kiki wat zie ik nou, staat jullie appartement te koop?!’. Nee dus. Het was dus gewoon omdat ons plekkie fijn matchte bij zo’n artikel, maar wij blijven gewoon lekker zitten waar we zitten. Dat daar geen misverstanden over bestaan, ha!
Verder doken we vorige week, toen het dus zomer was, de natuur in. We struinden in korte mouwen zonder jassen en genoten van het Wylerbergmeer bij de heuvels. Af en toe even ergens hangen en de fluitende vogeltjes en het zomer(se)zonnetje op je in laten werken.
Na de zomer werd het lente
Maar ‘t was nog steeds meer dan goed genoeg om lekker naar buiten te gaan. Met vriendinnetje Annelies (op de foto rechts) fietste ik naar In de Kazerne (collage onderaan, foto rechtsboven en rechtsonder) waar we coffee to go en een lekker hapje scoorden en neerstreken in het grasveld. Dat wil zeggen: er lagen dekentjes en het was de bedoeling dat we in het gras zouden gaan zitten. Maar die picknicktafel die erbij stond, nodigde wel erg uit! En er was verder niemand dus we dachten: kan wel even. Officieel mag het nu niet, want dan lijkt het alsof er een terras is. Maar we deden het stiekem toch, ha! Verder was het afgelopen week zo lief weelderig, die tere groene wolken van openknallende boomblaadjes die je steeds meer ziet verschijnen en overal dat steeds groener wordende gras…
En toen was het ineens weer winter
Dit bedenk je toch niet?! Dikke sneeuwvlokken, morgen misschien zelfs wakker worden met een wit dekentje en gewoon, koud en guur spookweer. Ik ben een onvervalst sneeuwmeisje maar moest hier toch wel even aan wennen, na die dikke 20 graden van vorige week. Anyway, het is ook wel weer spectaculair en als het dan wit wil worden, ga ik er toch maar gewoon bij glimlachen. Morgen extra vroeg ‘t wekkertje zetten om te zien of er inderdaad een pakkie sneeuw ligt. Dit was in elk geval gisteren en vandaag. Deja vu van twee maanden terug: Freek bij het raam koekeloerend naar de dwarrelende sneeuwvlokken.
En die middelste foto bovenaan, dat is geen lentebloesem, dat zijn besneeuwde takken vanmiddag. Zie je de dreigende lucht vanaf ons terras? Het schip met zure appelen, zeggen ze dan in Servië, Dejan z’n moederland. Mooi he? Oh ja, we hadden gisteren ook nog een zonsondergangetje op het terras. Terwijl de sneeuw nog een beetje in de ‘vingers’ van het dennenboompje lag.
Genoeg over het weer. Maar het is wel fenomenaal.
En verder
gaan we hier naar omstandigheden goed. Lekker bezig met de boekjes, erg lekker aan het kokkerellen (zometeen wat haptips), genieten van onze fijne stek, spelen met de beesies, en proberen ons niet teveel op te winden over de politieke puinbak en over wie wat nou weer gezegd en niet gezegd heeft (man, man, man wat een gedoe en een hoop hypocrisie!).
Mijn lastige lijf doet flink kloterig, overal zitten nu plekken met ontstekingen en dat hindert me enorm in mijn bewegingen. Ik sta nu vaak op met problemen. Als je moeite hebt je eigen brood te maken, je sokken aan te trekken, je jezelf bijna niet kan omdraaien in bed, en het blije ochtendgedrag van onze Freek (= springen, en met je willen stoeien) doet eigenlijk gewoon overal giga zeer, dan kan ik wel even in een vlaag van somberheid schieten. Ook omdat ik me zorgen maak over de blijvende schade die het zou kunnen geven. Ik heb al voeten zonder gewrichtjes in de tenen (die waren zo kapot dat ze verwijderd zijn), ik heb kunstmatige enkelbandjes en een prothese in mijn hand en wil liever de rest als het even kan nog flinke tijd heel houden. Maar momenteel is de reuma-infuusbehandeling gewoon geen handige, zolang ik nog niet gevaccineerd ben. Ik zit in een vacuüm op dit moment en het enige dat nu belangrijk is, dat is de pijn goed beheersbaar maken elke dag, gezond eten, zoveel mogelijk bewegen, zo goed mogelijk slapen. En buiten deze basiszorg, proberen lekker door te werken aan de boekjes, en te genieten van alles dat lukt, goed gaat, fijn is.
En wanneer ik dan de eerste lichting pijnstillers er weer in heb zitten en die beginnen te werken, als ik vervolgens mijn oefeningen heb gedaan en fris en warm gedoucht ben (of gebadderd)kortom: het gaat weer een stukkie fijner allemaal, dan ben ik meteen ook weer veel lichter in m’n hoofd. En als dan ‘s avonds mijn husband m’n schoudergewricht liefdevol insmeert met een gewrichtzalfje, waardoor dat toch weer even verlicht, dan ben ik wel heel dankbaar ook. Want ik heb die mooie man naast me, met wie ik samen het leven elke dag de moeite waard kan maken. Die voor me zorgt daar waar ik het zelf soms even niet goed kan (andersom net zo waar maar mogelijk) en die, goddank, zelf weer van de pijn af is die hem wekenlang dwarszat. Het bewijs is nu overtuigend geleverd dat het de beschadigde plek in zijn onderrug is en de fysio helpt hem enorm. Zo fijn, een cadeau! Nu ik nog uit de lappenmand en we kunnen weer fluitend door het leven, ha!
Ik moet gewoon nog even heel erg doorbijten, geduld houden en snappen dat ik nog niet gevaccineerd kan worden (en dus daardoor ook nog niet aan het reuma infuus kan) omdat het allemaal iets complexer ligt bij mij. Vrijdag spreek ik de allergoloog-immunoloog van Rijnstate weer, die vertelt me dan of er al een beetje ‘vaccinatie uitzicht’ aan de horizon is voor mij. En zoniet, dan belt hij twee weken daarna weer. Net zolang tot er wel goed nieuws is.
Genoeg ook over lastig lijf. Je hebt nog wat haptips tegoed van mij.
Wat lag er (zoal) op het bordje?
Nou, kijk maar:
De foto’s linksboven en -onder lijken een beetje op een puddinkje met doorgekookte aardbeien en klonterige, waterige chocoladesaus he? Is ‘t niet! Het is een heerlijke hap: aardappelpuree met tijm en daaroverheen gestoofde radijsjes in een zalige jus van appel-perenstroop met salie. Is een oudje, dit recept. Van een mevrouw die vroeger in Amersfoort een leuk eettentje runde en leuke recepten had ook, zoals dit. Ik deed wel een paar kleine aanpassingen: ik deed wat sojasaus door de jus en gebakken uitjes, uit een zakje. Die maken de jus nog veel rijker, zalig!
Linksonder: ons maaltje van gisteren: groene gebakken asperges met een gepocheerd eitje, zelfgemaakte pistache pesto en parelcouscous met rucola. Recept: Allerhande. Makkelijk en feestelijk, niet alleen voor Pasen.
Eerste paasdag aten we trouwens ook asperges, toen de witte. Erg lekker met krieltjes in de schil, vega kip terriyaki en ei-boter-garnering. Kan je nagaan hoe wij ons, na 2 aspergedagen, rot schrokken als er dan een plasje gedaan moest worden, haha! Ik kon het niet laten om daar even een opmerking over te maken. Want serieus: als je asperges eet en je bent dat ‘s avonds laat vergeten wanneer je moet plassen, dan denk je heel even toch van wow, foute boel zeg, morgen naar de dokter. Maar dan besef je: oh natuurlijk, asperges! Gelukkig eten we ze niet wekelijks. Al ben ik er wel dol op, net als op witlof.
Anyway. Die hap van Allerhande is echt een aanrader.
Last but not least: foto rechtsboven. Harira. Hier het recept. Is het soep? Is het stew? Is het one pot? Allemaal goed, vind ik. In elk geval is het Marrokaans en erg lekker. En natuurlijk ook weer vega. Aten we vanavond. Ik had er koriander door i.p.v. peterselie maar dat was puur omdat we de peterselie vergeten waren te kopen en de koriander vergeten waren te gebruiken. Die moest nodig op. Peterselie, zoals in het recept ook wordt aangegeven is veel beter, dat weet ik zeker. De koriander verdwijnt helemaal in de toch al sterke rijke smaken van de harira. We hadden ook nog een restje rucola dat op moest, dat heb ik er ook gewoon doorheen gegooid en dat was wel heel lekker.
En nu: let’s fly to the promised land. Dromenland.
Ik plaats hieronder nog 2 hele lieve foto’s van Jasper die alles in huis dat nieuw is, in beslag neemt. Nu dus de nieuwe stoel, kortgeleden was het de nieuwe bank. En dat mag hij. Want de beesten zijn hier de baas, ha! Foto bovenaan: detail van de paasbloemen, waaronder magnoliatak.
Ik wens je een goeie nacht, misschien wel in een witte wereld, en vanuit stil en rustig Nijmegen zeg ik:
ciao, tot gauw.
Kiki