Dinsdagbijpraat – Bij ons in de boomhut

Jahoor, maart alweer!
De dagen roetsjen voorbij en helemaal met dit lichte, lekkere lenteweer…

Elke dag houden we op onze planning wel een paar to do zaakjes over en die blijven dan zo lekker plakken aan de dag erna (en de dag daarna, en de dag daarna…). We willen teveel, en vooral op dagen zoals deze, dan lokt de lente ons naar buitenavontuurtjes. Dan crossen we op de Vespa graag even naar het bos, naar de heuvels of, zoals vandaag, naar de stad en de rivier.

We waren bij het Honigcomplex. Moesten in de buurt zijn om medicijnen op te halen bij de dierenkliniek voor Jaspertje onze kater. En dan rij je makkelijk even door naar het Honigcomplex. Dat is o.a. de vroegere Honigfabriek. Die van de soepen en de sausjes ja. Mijn opa heeft daar zijn hele leven gewerkt. Ze woonden er vlakbij en we reden vandaag ook langs de oude straat waar opa en oma woonden, en waar mijn moeder en co zijn opgegroeid. Opa bracht vaak zakjes soep van de Honig mee voor ons. Dan dacht ik als kind: maakten opa en oma die zakjes soep zelf ook maar, in plaats van de onbeschrijfelijk gore groentesoep met varkenspoot die we geserveerd kregen. Oh oh…

Anyway. Overal waar we komen hier in en rond de stad zijn herinneringen, zijn roots en maken husbandlief en ik nieuwe herinneringen. We namen bij het Honigcomplex een koffietje met iets lekkers mee in de hand naar een muurtje bij de rivier.

De zon op onze wangen, uitzicht op de Waal en de stad, de bruggen, treinen, boten en slurpen van een goeie bak: beter kon niet. Of ja, toch wel! Thuiskomen, de keukendeur opengooien en dan dit feestje voor je snufferd…

En ja, dan ben je op een dag als vandaag dus zo hup, weer een paar uur ‘kwijt’ aan lentefeestjevieren. Maar we zijn verder wel heel productief, dat zeker.

Boekjes en website

We zijn helemaal in the right spirit om ons boekjes concept op te frissen, en ook de website. Het is lekker om erover na te denken, op Pinterest inspiratie te verzamelen voor het maken van een display voor de boekjes (voor straks in winkels) en om te speuren naar webdesign elementen die ons aanspreken. De werkkamer nodigt enorm uit om te gaan zitten broeden op dit alles.

Hoe toepasselijk trouwens: ik schrijf ‘broeden op dit alles’. En dat in een werkhoek waar voor tot voor kort een super lief fluffy, guitig Fieperdepiepje =🐓🐔 woonde… We missen haar nog steeds. Dat lieve, zoete babbeltje dat ze had. Het zachte ‘vachtje’, het eigenwijze koppie met het pluizige bolletje bovenop. Ze was zo leuk! Elke dag als ik de werkkamer in kijk, mis ik haar, Dejan net zo. Maar dan word ik ook geïnspireerd om er te gaan zitten ‘broeden’ op plannetjes, teksten, boekjes en andere ideeën.

De boomhut

In huis zijn we ook nog van alles aan het uitspoken. Nu we eigenlijk gewoon heel zeker weten dat we hier willen blijven (al wachten we nog wel in spanning af wat de verhuurorganisatie gaat ondernemen rond hittebestrijding…), willen we nog wat meer moeite stoppen in de hut.

De slaapkamer ondergaat een opfrisbeurt. Het is een grote, lange kamer en die hebben we in tweeën gedeeld. Achterin bij het raam is slapen, voorin is kleding. Met een hele lange houten pallet die meekwam met onze nieuwe bank, hebben we een soort scheidingswandje gemaakt tussen bed en kledingruimte. Door de pallet aan de slaapkant te bekleden met een half transparante stof, is er nu een room divider waar nog wel wat licht doorheen komt. En daarmee werd het ineens en heel fijne kamer. Een soort ruime kleding inloopkamer, en een kleine knusse en rustige slaaphoek. Waar de zon ‘s morgens weer zachtjes door het gordijn heen gluurt. Erg fijn wakker worden, al kan dat niet meer gezegd worden in de zomer tijdens een hittegolf. Maar zover is het nog niet en bovendien staat de zon in de zomer maar heel kort pal op het slaapkamerraam, alleen tussen ± 7 en 9 uur. Het is meer de hitte onder het platte dak (bovenin het gebouw) die ons problemen geeft.

We willen de muren in de slaaphoek nog voorzien van een geschilderde lambrisering en daar bijna niks aan de muur laten hangen, zodat het extra rustig wordt. Het is nu al een heerlijke kamer waar het fijn dromen is en vrolijk wakker worden.

Verder is de muur bij de eethoek voor de 2e keer geverfd, we vonden de kleur die we in het vroege najaar gebruikt hadden, achteraf te donker voor in de wintermaanden. Nu is ie een paar tinten lichter (heel licht grijsblauw) en dat scheelt enorm. Het licht valt daar royaal binnen, en door de muur minder donker te verven, weerkaatst het daglicht veel beter. De oude kleur absorbeerde het licht teveel.

We hebben op die muur een afbeelding gehangen die op het eerste gezicht heel normaal lijkt maar dat niet is. Dejan heeft deze ontworpen en het combineert Nijmegen met Belgrado (en hun Latijnse namen Noviomagus en Singidunum). Onze beider roots dus. Links Nijmegen aan de oevers van de Waal, rechts Belgrado aan de Donau. Wil je trouwens een leuk artikeltje lezen over deze mooie stad (waar wij samen ook een keer of 5 zijn geweest), klik dan even hier. Belgrado is een vakantie absoluut waard! Zodra het weer kan: doe eens ècht origineel en ga niet naar Scandinavië of Schotland maar naar Servië. En dus ook niet naar Berlijn maar naar Belgrado. Je wordt er blij van, beloof ik.

Hieronder onze vers geverfde muur en de Belgrado-Nijmegen print die Dejan maakte.

Fijn, zo’n mooie lichte muur met dierbare afbeelding erop!

Een andere verandering in de boomhut waar we naar uitkijken, is een nieuwe boekenkast in de woonkamer. Die is vandaag bezorgd door Ikea en het pakket ligt te wachten in de kamer. De oude kast was niet mooi meer, stond in ons vorige huis boven op de werkkamer en kwam als noodoplossing hier in de woonkamer. De oude is van Ikea, de nieuwe komt ook van Ikea. Dejan koos de kast uit, en ook ik denk dat ie precies goed is voor ons. Hij is is van wit staal, open aan alle kanten en heeft glazen plankjes. Dus ook dat bevordert de lichtinval in huis.

Het kast-pakket ligt nu dus nog te wachten op de grond.
Of eigenlijk ligt het pakket gewoon vet in de weg te liggen. En het loert bedreigend naar ons:

zet mij maar es eventjes in elkaar als je durft…!

Zo’n kast van Ikea kan dan heel fraai zijn en niet zo duur, maar voordat je zo’n ding hebt staan ben je een aantal uren (zoniet dagen), scheldpartijen en inzinkingen verder. Gelukkig schelden wij nooit op elkaar, alleen op het besbetreffende meubelstuk in kwestie.
Over schelden gesproken: heb je Ik Vertrek gezien vorige week? Met dat zogenaamd leuke hippe stel dat in Oostenrijk een heel succesvol leven opbouwt? Die vent die scheldt dus WEL op zijn lief. Deed ze per ongeluk iets onhandigs, schreeuwt hij tot twee keer toe ‘TRUT!!‘. Heel bijzonder. En de AvroTros lekker door filmen en uitzenden. Ik vind dat bepaald geen entertainment meer; een vent die zijn vrouw uitscheldt. Wat een zakkenwasser, wat een lamme lul. Hij vond het ook nog nodig een spiegel op de grond te smijten omdat die op een plek was gezet door zijn vrouw, die meneer niet zinde. Hup, ding op de grond, alles in scherven. Dat ventje maakt een agressieve indruk, zelfs als hij vrolijk is.Wij dachten echt: slaat hij haar ook? En hoe is hij met zijn emotie management richting kinderen? Bah, heel pijnlijk.

Anyway. Dat doen wij dus niet, schelden op elkaar tijdens het klussen. Maar dat we het in elkaar zetten van een Ikea kast nou een feestje vinden: mwah, nee. Dus ook hier geldt, net als bij mijn schouder-injectie: effe uitstellen. Tot we het struikelen over de lange pakketten in de woonkamer zat zijn. Morgenmiddag zal dat moment zich aandienen, vermoed ik zo’n beetje.

Opluchting

We zijn heel happy dat Dejan weer goed gaat: nauwelijks pijn meer, zijn temperatuur is weer normaal en hij heeft ook niet meer die vervelende, lichte misselijkheid. Wat het geweest is (en wat het pietsie beetje left over irritatie is), geen idee. Er gaat nog een fysiotherapeut even meedenken en -kijken maar het was misschien toch iets dat de simpele tests niet hebben uitgewezen maar wat er wel zat.Belangrijker is dat het heel ver naar de achtergrond is de pijn, en hopelijk verdwijnt ie helemaal.

Mijn eigen lastige lijf is het business as usual: de ene dag fellere ontstekingen dan de andere. Bijna elke dag sta ik momenteel op met een schouder die warm aanvoelt en flink zeer doet. Ik merk steeds meer dat ik allang weer een infuus had moeten hebben maar dat kan niet zolang ik niet gevaccineerd ben. Ik weet dat ik nu eigenlijk de reumakliniek moet bellen voor een injectie met corticosteroïden in die schouder. Maar ik heb er de moed nog even niet voor want die dingen doen zo vreselijk zeer… Dus ik vertoon uitstelgedrag. En dat mag ik van mezelf. Binnenkort ga ik vast wel bellen.

Maar nu iets anders.

Freek op de fiets

Het fietsproject met Freek z’n nieuwe mand is niet gelukt. De mand is heel slim bedacht, met een super goed bevestigingssysteem, maar dan veel meer voor kleine honden. Ze zeggen dat de mand tot 11 kilo kan hebben en Freek is 9,5 kilo. Maar wij vinden Freek een slagje te groot en zwaar voor dit type mand. Dan gaan ie enorm wiebelen, en als Freek een beetje naar een kant in de mand zit, lijkt het net alsof de mand eraf valt. Dat gebeurt niet, het zit met een super vernuftig systeem vast maar het lijkt intussen toch alsof ie elk moment kan vallen. Wij vinden het al doodeng om te zien, laat staan als je erin moet zitten, arme Freek, die piepte en klaagde. Dus mand is teruggestuurd.

En nu gaan wij maar gewoon oefenen met het fietskarretje dat we ook nog hebben staan. Dat wilden we eigenlijk verkopen, en dan in plaats daarvan dus die fietsmand. Maar nu wordt karretje dan toch het volgende fiets-test-project. Eerst een heel klein rondje, dan steeds iets langer. Wie weet, lukt dat beter. Dirk vond het nooit een feest maar een ramp was het ook niet. Het is veilig en geborgen, zo’n caravannetje achter je fiets. Alleen…dwergschnauzertjes zijn honden die niet graag achteraan zijn. Die willen stoer en stevig voorop. De leiding hebben, de roedel achter zich. Ze willen controle en overzicht. Maarja, je kan niet alles precies hebben zoals je wil natuurlijk… We’ll see.

Kaartjes maken

We stuurden onlangs weer wat zelfgemaakte kaartjes met de post mee. Naar jarige neef Levi en naar puppy Bertje en co. Het blijft leuk, zelf kaartjes ontwerpen. En we kregen niet alleen een leuk kaartje terug van neef Levi en familie, maar ook een super grappige reactie van Bertje en co. Dat zijn de mensen die een spandoek ik de tuin hebben staan om puppy Bertje cool en stoer aan te kondigen, waar dan weer heel veel blije reacties op kwamen.

Ze schreven ons: we hebben veel leuke reacties gehad maar die van jullie was het toppunt! En ook dat Bertje niet kan wachten om te gaan spelen met Freek. Het facebookbericht van Indebuurt over Bertje (ik stuurde de foto van het spandoek en een tip voor een berichtje) is het meest succesvolle FB bericht voor hen tot nu toe. Dertienduizend likes, meer dan 600 keer gedeeld en heeeuuuul veel reacties. Dat vind ik leuk voor ze, want IndeBuurt is een leuk online huis aan huisblad, dat extra verbindend werkt in deze moeilijke tijd.

En ja jongens, what’s not to like, aan zo’n puppyspandoek in de tuin? Zelfs mensen die helemaal niet van dieren houden, gaan er van glimlachen las ik. En het blijkt ook maar weer hoeveel mensen wel dol zijn op dieren. Het is een super knipoog, en ach, waarom zou je je lieve beestendkindje niet groots en grappig aankondigen. Ja, een hele goeie actie van de baasjes van Bertje!

Wat ligt er deze week op ‘t bord?

Elke week op dit blog: minimaal 2 gerechten van ons weekmenu met recept of receptlink. Deze week eten we onder andere:

Indiase curry met rode linzen. Vega natuurlijk! Je vindt ‘m in deze link naar foodblog Yellow Lemon Tree. Wij eten er papadums bij (een soort linzenkroepoek) en tuinboontjes. Maar dan wel gepelde tuinboontjes, dus zonder het grijs-groene vliesje. Is even een werkje (zalig zen word je ervan) maar dan heb je niet alleen prachtige lentegroene tuinboontjes op je bord; ook heerlijk malse!

Bulgur met bosuitjes, paddenstoelen, sugar snaps en ‘tofu bites’. Deze tofu hebben we eerder gemaakt en is echt to die for! En hoe je lekkere bulgur maakt (vind ik in elk geval), dat lees je hier op mijn eigen blogje, in dit bericht. De paddenstoelen bak ik even kort in een droge koekenpan, dan gaat er olijfolie bij en op het laatst sprenkel ik er sojasaus over. Worden ze lekker hartig van. En de sugar snaps gaan zo, hup, de wok in met wat arachide olie. Niet koken, gewoon meteen wokken, totdat ze de gaarheid hebben die je zelf wil. Wij lusten ze rauw! Neehoor, maar wel very al dente.

Mediterraanse witte bonensoep. Een gezonde, lekkere soep. Daar hebben wij burrata bij, met gebakken reepjes volkorenbrood. Brooddreepjes even in olijfolie bakken, bestrooien met herbamare en dan dippen in de burrata (is een bijna vloeibare mozzarella): yummy! En de soep ook.

Jeetje man, wat een lap tekst weer, oei oei! Dus daar laat ik het maar bij; tijd voor een reisje Dromenland hier in de boomhut. Onderaan nog wat foto’s van vandaag, en de foto bovenaan is van een plekje in het Honigcomplex.

Vanuit Nijmegen een fijne dinsdagavond gewenst.
Kiki

Jahoor, maart alweer! De dagen roetsjen voorbij en helemaal met dit lichte, lekkere lenteweer…