Dinsdagbijpraat – Bij ons in de boomhut

Hatsikidee, de maandag alweer passé! En de zomer ook…

Beetje too much in de agenda hier, en dan willen we ook nog slurpen van het snufje nazomer. Nou ja, dan wordt het dus weer een dinsdagbijpraat.

Herfst!

Mensen, het is zover, ha! Vanmiddag om 13.31 uur (sommige bronnen zeggen 15.30 uur, de meeste noemen 13.31 uur) rollen we met z’n allen vanuit deze warme zonovergoten zomer, roetssjjj! de herfst in. Dan staat de zon namelijk pal boven de evenaar en zijn de dag en de nacht -overal op aarde- even lang. De zogenaamde herfstnachtevening oftewel de herfstequinox.
Er bestaan eeuwenoude bouwsels (zoals de beroemde Britse stonehenge) die precies op het moment van evening, als de zon dus recht boven de evenaar terechtkomt, een bijzondere lichtstraal naar binnen laten. Kijk maar eens hier.

Meteorologisch werd het op 1 september al herfst, kalendertechnisch begon de herfst op 21 september (gisteren dus) en vandaag om 13.31 uur begint de astronomische herfst, met die equinox. We kunnen dus stellen dat het -ondanks dit heerlijke nazomerdagtoetje- vanaf vanmiddag helemaal, hartstikke herfst is.

Eigenlijk best een bijzonder moment…
Wij van Boslust-Boomhut zijn onvervalste seizoenstiepjes en we gaan dat dan ook fijn omarmen natuurlijk. Vieren wat je vieren kan, ha! Dat doen we door op ons dakterras straks om 13.30 het allereerste najaarsdrankje te drinken: kruidige appeldrank. Niet warm maar koud, want het is zomers buiten.
Je maakt ‘t drankje heel simpel: doe 1/2 pak appelsap in een pannetje met 1 stokje kaneel, een stukje sinaasappelschil, een scheutje vanille-essence en 2 kruidnagels. Laat dit een half uurtje trekken op een zacht vuurtje. In ons geval gaat het drankje daarna in 2 glazen, laten we het afkoelen en gaan de glazen als het drankje afgekoeld is, nog 5 minuten in de vriezer. Lekker fris en toch warm kruidig. En daar mogen we dan een stukje herfstcake bij die ik afgelopen weekend heb gefabriceerd (foto bovenaan).

De cake is gemaakt van dit basisrecept en daar heb ik dan zelf extra smaakjes aan toegevoegd: citroenrasp, sinaasappelrasp, speculaaskruiden, druppie extra vanille-essence. Er zitten ook walnoten in de cake. Ik brak de walnoten door de helft en deed ze daarna door het beslag. We mogen er straks dus een stukkie van, de rest blijft in de vriezer voor aankomend weekend als we een piepklein feestje te vieren hebben.

Herfst dus. Grappig, wij verhuisden toen het net 1 dag officieel zomer was en hebben nu dus een compleet seizoen hier meegemaakt. ‘Ze zeggen’ dat je alle seizoenen moet hebben geleefd in je nieuwe huis om er echt helemaal thuis te kunnen zijn. Oke, kan ik me wel iets bij voorstellen, als seizoensmeisje.
In dat geval: one down, three to go.

Vooruitkijken

We zijn lekker bezig met het bouwen aan een goed leven hier in en rond onze boomhut.
We gaan praten met de stichting Buurtgezinnen, waarvoor wij straks een opvangplekje worden voor een kind dat wat extra aandacht en ademruimte kan gebruiken. En, leuk nieuwtje, het boekjes-schoolproject is definitief. De school pal tegenover ons (onze buren zeg maar) is super enthousiast over ons idee. De schooldirecteur was dat meteen al, heeft het idee daarna in het schoolteam rond laten gaan en liet weten dat het hele team het erg leuk vindt. Binnenkort een eerste overleg. Hoe dat project eruit gaat zien, vertel ik nog t.z.t. We worden er in elk geval zelf ook blij van en kijken er naar uit om, na coronatijd, met 2 totaal verschillende doelgroepen boekjes te maken: ouderen en schoolkids. Echt fijn om met onze combi van skills steeds weer iets te kunnen doen dat bij anderen een snufje sprankeling tovert.

Bijna alles dat wij opbouwen hier, is alleen wel pas voor de verdere toekomst. Het boekjesproject op school; verder werken aan de herinneringenboekjes met de ouderen samen; ons eigen kookschriftje; nieuwe ideeën voor mijn kookproject en de pleegzorg light / buurtgezinnen versie: alles kan pas echt van start als de coronadreiging voorbij is. Wanneer dat is weet natuurlijk niemand. Maar voor ons voelt het in elk geval goed om er al wel mee bezig te zijn, de projecten voor te bereiden en ze ook heel goed op elkaar af te stemmen in ons dagelijks leven en de fysieke mogelijkheden en grenzen.

Intussen

leven we in een veilige, comfortabele en goed gevulde bubbel en proberen we het ook in het rare hier en nu fijn en zinvol te maken. Dat we de Vespa hebben om erop uit te gaan in de buitenlucht en dat we bescheiden bezoek kunnen ontvangen dankzij de ionisator, is een cadeau. Gisteren was hier een ventilatiedeskundige, om te kijken naar de mogelijkgheden voor een ‘serieuze airco’ voor volgende zomer (die komt er) en ook hij bevestigde dat de ionisatiemachine die wij hebben staan, een super goeie machine is en inderdaad wetenschappelijk (allang) is aangetoond dat zo’n systeem virussen opruimt. Dat het nog niet ingeburgerd is, heeft ook met een patent kwestie te maken, vertelde hij.
Verder vond hij ons ‘nogal boomrijke’ uitzicht spectaculair en raakte hij maar niet uitgekeken.

Anyway. We doen fijne dingen, ook nu in coronatijd. Werken aan het herfstboekje / troostboekje is mooi om te doen. En werken aan ons eigen kookschriftje ook, al kunnen we dat pas de wereld in schoppen als die coronaveilig is (omdat we dat boekje willen verkopen in een winkel).
Verder gaan we er op uit als het even kan en maken we onze boomhut steeds meer als een lekkere jas om ons heen, ook dat is fijn om te doen. Zodra het deze week minder lekker wordt buiten, gaan we een verfklusje klaren in de eethoek. En we hebben afgelopen weekend de indeling van ons dakterras een beetje aangepast aan de herfst-wintertijd die komen gaat. De eettafel meer naar de hoek en het lekkere luie zitje makkelijk binnen bereik bij de keuken. Zodat het easy peasy is om even met je kop koffie comfortabel buiten te hangen, al dan niet met dekentje erbij. Buitenlucht moet. Ik word een beetje down als ik een dag niet even buiten ben geweest.

Dit is ons dakterras nu. Lekker veel foto’s, het is onze trots. Zie je hoe de herfst begint te kleuren…?

Gisteren overdag:

Gisteravond:

En gisteren na het eten bij een bakkie:

Herfst, corona en de dreiging dat we allemaal weer veel meer binnen komen te zitten vanwege het weer maar ook omdat het op steeds meer plekken niet meer ‘veilig is’ straks; geen goed vooruitzicht. Ik hoop enorm dat het aantal besmettingen weer daalt en we juist daarmee een bepaalde mate van vrijheid kunnen vasthouden en vergroten met z’n allen…
Anyway. Hier komen we de moeilijke tijden wel door en het voelt goed om ook een beetje bezig te zijn met ‘daarna’.

Hieronder nog wat foto’s van het bos, afgelopen weekend. Ook daar wordt de herfst verwacht, het najaarslicht was sprookjesachtig!

Vanuit Nijmegen een fijne zomer-herfstdag gewenst!
Kiki