Vandaag hebben we met z’n zessen in liefde en warmte, onze Dirk begraven.
Middenin onze achtertuin ligt Dirk nu in zijn veilige holletje. In een speciaal voor hem gemaakt kistje, met de 3 knuffelbeesten die Dirk gebruikte als slaapspul en speeltjes. Hij kon er mee rondparaderen en vooral onze kater Jasper mocht ie graag laten zien: ‘Kijk, ik ben de baas, zoals ik hier rondsjouw met mijn prooien, wees maar onder de indruk van mij!’. Nu liggen zijn ‘prooitjes’ en zijn zachte beestenkussentjes tegen hem aan in het kistje, diep onder de grond.
We lieten de kist vanmorgen met een touw naar beneden zakken, en legden er toen allemaal wat aarde op. Zoals dat met ‘echte begrafenissen’ gaat. Er was een gevoel van verstilling en zachtheid. Allemaal stonden we daar met een warm hart voor Dirk. Dankbaar dat het zo kon gaan.
De hoveniers kwamen vanmorgen vroeg het grafje graven en een van de twee herkende onze emoties en de pijn enorm. Hij had 2 jaar geleden zijn hond verloren en zei: ‘Je bent er hopeloos kapot van’.
De manier waarop ze het grafje graafden, straalde liefde uit. In de lente / zomer komen ze terug om met ons de achtertuin nog mooier te maken. Ze zijn gecharmeerd van de tuin en willen ons helpen het boskarakter (vroeger was het bos) nog wat meer terug te brengen en ook rond Dirk z’n plekje mooie dingen te doen.
Voor nu heeft ons lieverdje zijn rust gekregen, we blijven er 3 gedenkkaarsen branden totdat we een mooi zonne-energie-lampje hebben gevonden.
We kijken terug op een ongelofelijk liefdevol moment samen met 5 anderen die ook een plekje in hun hart hadden voor Dirk, en dat troost ons enorm. Ook de lieve kaartjes en berichtjes die nog steeds komen, zijn troostrijk. Er kwam vandaag een mooi lichtje over de post, er kwamen lieve kaartjes, mailtjes, reacties op Facebook weer; het helpt.
Maar tegelijkertijd worden we overweldigd door de Dirk-stilte. Een stilte die niet weg te drukken is, die je bij je lurven grijpt en die je continu laat beseffen: allemachtig wat missen we hem, in alles…! Wat een schok, onze Dirk dood. Begraven. En zo, zo intens gemist.
Foto bovenaan: zondag, een van onze boswandelingen. Normaal word ik blij als we bij dit licht glooiende veld met vergezicht komen. Maar nu vertaalt het beeld precies hoe we ons allebei voelen: somber en leeg.
Hieronder foto’s van vanmorgen.
