Jarig zijn dag drie, koffie bij van Rossum en verder ga ik volkomen nutteloos afdwalen over baarden enzo.
En dan waren er vandaag alweer gezellige taartjes (zoals je hierboven ziet) in huis.
Vriendinnetje Annelies kwam deze kant op, bracht lieve cadeautjes mee voor mijn (nog steeds een beetje) jarige meneer en we aten dus een taartje bij de koffie (om al die taartschade tegen te gaan, eet ik dan alleen groente en vega vlees bij het avondeten en sta ik extra veel op de loopband, jaja…).
Het is fijn om mijn lief 3 dagen jarig te zien zijn ??
En nu ga ik even gewoon dikke vette reclame maken.
Voor een koffietentje. Van Rossum Koffie is een koffiewinkel / koffiebar aan de Turfstraat in Zutphen, en de eigenaren zijn Frans en Dagmar van Rossum.
Nou moet ik jullie wel even waarschuwen: Frans heeft geen baard. Ook geen tattoos (dat laatste kan ik alleen vermoeden natuurlijk…). Dagmar heeft daarbij ook geen roze haar (of parelmoerzilver, je weet wel) en ze zitten ook niet in een oude fabriek met hun tentje. Wat overigens allemaal natuurlijk hartstikke leuk is, die baarden en fabriekstentjes enzo, maar wat inmiddels zo vaak voorkomt dat ‘even iets anders’ wat mij betreft heel, heel (maar dan ook heeeeel) aangenaam is. Per ongeluk bijna vernieuwend, ha!
Serieus: je kunt nergens meer eten of er werken mannen met baarden en best vaak ook wel een – ‘i’m too cool for school’ – attitude. En dat maakt mij persoonlijk langzaamaan een beetje…gaperig, za’k maar zeggen. Herkenbaar?
Alhoewel ‘onze kookhelden’ van het dinerfeestje dat wij over 2,5 jaar geven ook heel erg van de baard en de tattoos zijn, word ik nog steeds blij van hun stijl en vind ik ze nog steeds uniek. En er zullen in al die baardententen natuurlijk heel veel zalige dingen op de tafels verschijnen! Dus ik stigmatiseer gewoon heel erg.
Misschien ben ik wel jaloers, dat ik voor mezelf nog steeds geen geschikt hokje heb gevonden om in gestopt te worden. Dat ik onder geen enkele duidelijk doelgroep val, behalve de patiëntengroep (en dan meteen ook twee doelgroepen, dat had dan van mij weer niet gehoeven). Maar ik ben moeilijk ergens bij in te delen.
Iemand zei wel eens dat wij ‘bohemians’ zijn. Nee joh. Leuk hokje maar verkeerde hokje. ‘Kunstenaars’ werd ook eens gezegd. Ieeeeeuuuww, nee! Ik krijg de kriebels van dat woord. Creatieve geesten, vaker gehoord, is een woord waar ik wel mee kan leven, maar een echt passend hokje? Nee ook niet. Ik heb het – ondanks mijn huisje in de tuin met oma-kopjes, biertafels en dito banken en ik met stippelschortje voor, mezelf tante Boslust noemend (welk hokje??) gewoon nog niet gevonden, mijn hok.
Dus misschien is het wel omdat ik hokloos ben, dat ik jaloers ben. En daarom aanschop tegen iedereen die zichzelf wel een hok heeft weten te bemachtigen, al is het maar door een baard te dragen.
Ik zal er binnenkort nog eens dieper over nadenken hoe dit allemaal zit bij mij, ha! (en dan bespaar ik je mijn verdere conclusies).
Maar voor nu is het best fijn om een beetje te schoppen want het kan hier, op mijn eigenste blogje. Dus: ik schop omdat het mag. En intussen zei manlief vanavond dat ik wat hem betreft ook nog eens volkomen gelijk heb met mijn ‘baarden-enzo-waarneming’. Dus ik ga even fijn verder met uw permissie.
Kijk, sommige mannen kunnen gewoon heel goed een baard hebben, zo is het ook nog eens een keer (als die van mij maar niet op het slechte plan komt er een te nemen, ik vind het muffig en het doet ook nog eens retezeer als je elkaar begroet). Maargoed. Pak een of ander industrieel pand, gooi d’r een man met baard in (of meer), een stel halfdode planten, metalen meubilair, wat varkens buiten in een soort van stadsboerderij-achtigtuintje, misschien nog wat stukken vlees aan het spit, wat Perzische kleden op de grond, wat stoere happen op de kaart en je hebt de formule waar instagrammend Nederland al jarenlang van op hol slaat. Ze schieten als paddenstoelen de grond uit, die ‘wij zijn hot, hip & happening en jij bent dat automatisch ook als je hier komt’ – tenten. En we krijgen er met z’n allen kennelijk geen genoeg van, van deze concepten. Ook ik kan er voor vallen (en knap dan in de meeste gevallen binnen een paar minuten af).
Oh jee oh jee jongens, ik word veel te kritisch nu, dat gaat me lezers kosten dus laat ik nou toch in hemelsnaam stoppen… ??. Bij deze.
Anyway, van Rossum dus. Dat is een tentje van nu, maar met een ouderwets soort fijnzinnigheid. De manier waarop Dagmar van Rossum de latte macchiato (de aller-allerbeste die ik ooit heb geproefd) met veel zorg aan je tafeltje inschenkt, straalt simpelweg liefde voor het werk uit (dat was de vorige keer al net zo). Je voelt je er heel erg welkom. En: het (op de kaart vaak zo saai ogende) broodje brie is ronduit goddelijk, net zoals de arretjescake. De inrichting: een snufje nu, een snuf van toen, een toefje ‘per ongeluk hier beland’ (vermoed ik) en vooral fijn ongedwongen. De zachte jazz muziek is aangenaam. Dit is een plek waar je komt voor heel erg lekkere koffie en een heel erg goed gesprek. Niks meer en zeker ook niks minder. Ook Annelies werd er blij van en we hebben samen dierbaar zitten bomen, koffieleuten, genieten. Dus als je in Zutphen bent: vergeet de baardmannen voor heel even (sorry…!) en de ga bij Frans en Dagmar op de koffie.
(die niks weten van dit bericht want ik doe nog steeds voor 100% niet aan adverteren).
zie joe zoen ?☕️?
