Klussen en intussen…
De trapkast in onze hal begint langzaam een prachtig plekje te worden. Een plekje voor mij, waar ik me beter hoop te kunnen concentreren op alle schrijfklusjes. Boekjes / blog / hier en daar een tekst voor iemand anders / menu-mails voor het huisje (ik ga het heel langzaam in kleine stappen weer oppakken, mijn kookproject) / flyertje voor een nieuw concept / af en toe misschien nog een schrijfworkshop; het is fijn als ik een plek heb waar ik echt aan het werk kan zijn. Waar niemand me ziet als er wordt aangebeld of aan de keukendeur wordt geklopt (dat gebeurt hier vaak onaangekondigd wat gezellig is maar heel onhandig als je thuis werkt) en waar ik dus gewoon ongegeneerd en ongestoord door kan tikken als het nodig is.
Iemand vroeg waarom wij de werkkamer van Dejan niet ook voor mij gebruiken. Maar dat gaat niet ‘werken’. Dejan draait graag muziek tijdens het werken, ik meestal niet en we moeten gewoon ieder ons eigen plekje hebben in huis, vind ik. Wij zijn elke dag samen en dat gaat (en vinden we) al jarenlang super fijn. We zijn graag samen maar het gaat ook zo goed doordat Dejan regelmatig boven op zijn werkkamer is, en ik beneden. Het is goed dat we ook ieder onze eigen ruimte kunnen nemen.
Alleen: werken in de woonkamer, dat werkt dus niet voor mij. Sowieso vind ik werken in een kleine ruimte fijner, het geeft minder afleiding en meer focus. Het is knus ook. Ik heb korte tijd een werkkamertje boven gehad maar toen belandden wij in de weekendpleegzorg voor 2 kids en moest er een stapelbed komen. Dus dat kamertje is helemaal voor de mannetjes en ik ‘ging terug’ naar de woonkamer. En over een paar dagen ‘mag ik mijn hok in’.
Tussen het klussen door deden we vandaag boodschappen en dronken we koffie bij een nieuw plekje in hartje dorp. Ik vind het super moedig van de initiatiefnemers om dat in ons degelijke dorpshart (het winkelcentrum) te beginnen. De taart was alvast heerlijk, wij gaan er binnenkort een keer iets eten. Een zeer welkome verrijking! ‘t Hart van Dieren heet het.
Het is trouwens wel fijn om mijn schrijfplek nu in orde te maken. We hebben het behang eraf gestoomd, alle gaten gevuld, kieren dichtgekit, de planken (die waren bekleed met plakplastic) schoongemaakt en straks kan het mooimaak-werk beginnen. Verven. Ik verheug me op het moment dat de schrijftafel erin staat, alles fris en af is, de bureaulamp aan kan en ik aan ons nieuwe boekje kan gaan werken op mijn nieuwe plekje. Het maakt me dankbaar.
En toch.
Toch is er steeds ook weer die droefheid. Dirk heimwee, zo sterk…
Er zijn zo ontzettend veel herinneringen… Overal en de hele tijd. Nou komt er morgen weer sneeuw aan en dan zie ik meteen een hele film voor me van sneeuwmomenten: Dirk met sneeuwballetjes aan z’n pootjes, Dirk spelend met Dejan in de sneeuw, Dirk en wij in de sneeuw in Sauerland, Dirk en Dejan in een wijds en wit, verlaten landschap (foto boven) op de Veluwe, en nog zoveel meer beelden van dat lieve zwarte ventje afstekend tegen de pure witte sneeuw…
Tijd heelt alle wonden ja. Maar voordat de wond geheeld is, moet ie eerst verzorgd worden en steeds weer worden schoongemaakt en dat bijt. Want tijd vertelt je ook dat iets alweer 25 dagen geleden is (dat wij met Dirk leefden), en dat het leven is doorgegaan. Tijd vertelt je dat het allemaal heel, heel definitief is en nooit meer terug te draaien. En dat laatste geeft hier nog elke dag pijn en veel dikke tranen. Het maakt ons nog zo vaak intens droevig, ook al gaan we naar omstandigheden oké.
Ach ja… ‘er staat 8 maanden voor’ gemiddeld. Rouwen om je lieve dier. En al zit Dirk heel diep in ons hart en gaat die super spirit van ‘m de hele tijd met ons mee, en ook al maken we elke dag wel een stapje erbij in: ‘het leven weer oppakken’ – het leven zonder hond in huis is zo idioot anders…we kunnen er maar niet aan wennen. Leven zonder Dirk is een super, super taaie klus. Een klus die niet 1,2,3 te klaren is zoals de schrijfplek-klus in huis. Bij deze Dirk-klus pak je geen tube kit bij waarmee je hup! met een kneep en een veeg de leegte dichtmaakt. Hier schuur je pijn niet bij weg met een papiertje en is de grauwheid in je hart niet opgefrist met een simpele lik verf.
Deze Dirk-klus kan inderdaad alleen geklaard worden met tijd.
Liefde, zachtheid en tijd.