De witte wereld…
Het sneeuwt al urenlang en er ligt een dik pak.
Het ziet eruit als Oostenrijk, hier in onze boswijk. Buiten in de straat de geluiden van sneeuwpret, zelfs nu vanavond nog.
Maar nog nooit in mijn leven heeft de dikke, witte glinsterdeken mij zo weinig kunnen schelen. Ik vind het mooi, zeker. En het was fijn om vanmiddag even met vrienden in het bos te zijn en door die witte wereld te struinen. Het was trouwens nog fijner om met z’n allen in een warm huis thuis te komen, verwelkomd door de geur van gluhwein.
Maar dit hele winterfeest, waar mijn hart normaal van op een holletje zou slaan, glijdt letterlijk en figuurlijk als smeltende sneeuw langs me naar beneden.
Alhoewel…
het is momenteel wel heel feeëriek en extra troostrijk om ‘bij Dirk’ te zijn…
Alleen daar lijkt de witte deken kloppend bij de stilte in mezelf (en m’n lief).
Daar bij Dirk…is het net alsof alles wat zachter en ronder aanvoelt en met sneeuw nu helemaal.
Misschien…als het leven Dejan en mij ‘straks’ weer wat blijer maakt en zonniger, dat ik dan aan deze sneeuwdagen terugdenk en aan stil zijn bij het lieve witte plekje van Dirk in onze bostuin. Misschien dat ik dan met terugwerkende kracht een beetje zal genieten van dit moment.
Wie weet.
Foto’s van vanmiddag.