Contrast…
Stonden we daar gisteren in Zeddam bij John de schnauzerfokker in de kamer, ik met een piepkleine puppy bij me.
Wij wisten op dat moment nog niets van de aanslag in Utrecht en zagen het ineens daar op televisie.
Intussen had een van de 3 reutjes (puppy’s van ongeveer 10 cm groot / klein) zijn koppie tegen mijn schouder gelegd. Later kroop ie zelfs naar mijn nek, waar het waarschijnlijk lekker warm was. Mijn hart brak bij het kijken naar tv en het smolt bij de zachte, weerloze wezentjes in de kamer. Harige hummeltjes die, net als Dirk altijd, zo onschuldig zijn. Zo zonder ingewikkelde intenties en zonder enig besef van welk kwaad dan ook.
Het enige dat ze willen is: eten, warm, zacht, veilig, spelen.
Bij het zien van de puppy’s zoefden er allerlei herinneringen aan onze Dirk langs en dat was goed. Mooie herinneringen en daarbij ook het besef dat Dirk toch een flinke reis met ons gemaakt heeft, die 11,5 jaar lang. Ik was er best wel dankbaar voor, dat hij toch nog 11,5 jaar is geworden ondanks een systeemziekte. En dat we samen met hem zoveel meegemaakt hebben. Veel avonturen beleefd, veel grappige momenten, ook moeilijke momenten en vooral zoveel liefs. En toen die ene puppy z’n koppie zo lief op mijn schouder liet zakken, dacht ik: ‘ik hoop dat we met jou ook zoveel mooie avonturen en zoveel liefdevols mogen meemaken’. Voor nu hoop ik dat ik hem nog herken, als Dejan en ik 11 april gaan kijken welk mannetje ‘de broer van Dirk wordt’. ? Maar als ik ze op dat moment oppak en er legt er een z’n koppie tegen mijn schouder, dan weet ik het vast wel weer… ?
Die puppy zo tegen me aan. Zijn zachte koppie en lobbige lijfje, het begin van een piepklein baardje al zichtbaar. Af en toe keek hij me al heel direct en zonder schroom aan en dan dacht ik: kijk ik nu in de oogjes van ‘de broer van Dirk’? De lekkere eigenwijze schnauzer die straks ons familietje komt versterken? Het besef dat we over een maand weer mogen verder leven met al dat lieve dieren-vertrouwen, wat een cadeau!
Vervolgens op tv het beeld van een monster dat op dat moment nog gezocht werd voor zijn gruweldaad. En het kille, hopeloze feit dat een paar mensen op het verkeerde moment op de verkeerde plek waren en mogelijk recht in de ogen hebben gekeken van een duivelse figuur.
Een groter contrast kon ik me niet bedenken…
Foto’s zijn gemaakt door Annelies, die al net zo smolt als ikzelf. Onze camera is niet goed, er is iets raars mee. En Lies was misschien zelf ook een tikkeltje te verliefd op de harige baby’s met de baardjes… ? Het was fijn om dit met haar te doen zo, we maakten er ook nog een lekker dagje weg van en zo samen in de auto door onze prachtige regio rijden en intussen lekker bijkleppen was alleen al zo fijn. Hier nog wat foto’s.
