Dinsdag 18 september 2018

Wachten op de postbode, boekje klaar, taartenbakvooruitzicht en nazomerpret.

Daar stond ie dan: een doos vol boekjes, vers van de pers. Ahhh zo fijn! De geur van een drukkerij en versgedrukte boekjes alleen al…Louise die het boekje als eerste kreeg van ons (Louise en Willeke waren mee boekjes halen) zei dat ze heel blij werd van de eerste aanblik en bij het doorbladeren oprecht zin kreeg om het te gaan lezen, ze vond de onderwerpen uitnodigend om lekker het boekje in te duiken. Hoe fijn is dat, zo’n gulle eerste reactie?!

Ik laat ‘t boekje nog niet heel duidelijk zien totdat de ze op de deurmatten van de abonnees zijn gevallen.Vandaag moesten ze op de post (om vrijdag bij de nieuwe eigenaren aan te komen) en dat was stress. Niet om alles weer netjes te doen, maar we hadden niet genoeg van de speciale enveloppen. Die hadden we wel op tijd besteld (die zijn moeilijk in kantoorwinkels te krijgen maar wel online) maar de leverancier heeft veel te laat verzonden en de postbode kwam helemaal niet vandaag. We raakten zowat gehypnotiseerd van het staren naar de brievenbus. Intussen moesten de boekjes wel om uiterlijk 16 uur in Eerbeek zijn bij het Sandd verzendpunt. En wij maar wachten op die postbode.
Dat is ons trouwens een keer eerder gebeurd, in 2008 toen we in ondertrouw gingen. Ik was slordig geweest met het aanvragen van een uittreksel uit het geboorteregister. Dejan had het goed voor elkaar maar dat van mij was laat. Rijkelijk laat. Op de dag dat we in ondertrouw gingen, moest het benodigde document nog komen. We hadden de ondertrouwafspraak om 14 uur, en de post was er om 13.30 uur nog steeds niet. Tot ik om 13.40 uur vanuit ons woonkamerraam op de eerste verdieping de postbode zag fietsen. Hij zou eerst nog een paar straten achter ons doen, dus ik riep zo hard ik kon uit het raam ‘Postbode, wacht even!’. Hij stopte, en was zo aardig om even langs ons huis te fietsen. Net op tijd bij de ondertrouw.
Beter trouwens dan mijn eerste huwelijk, waar we gewoon te laat kwamen op onze eigen bruiloft. Ja, ik ben voor de 2e keer getrouwd. Heb eerst een soort generale repetitie gedaan en deze tweede keer met Dejan was het voor ‘t Eggie, ha! (kan mijn ex wel om grinniken hoor, heus wel).

Anyway. Vandaag hadden we minder mazzel want de post kwam dus niet. En dus hebben we voor een aantal boekjes normale witte enveloppen gebruikt. Saai en sloppy maar het kon even niet anders. We verwachten voor de volgende editie (december of januari) meer dan voldoende goeie enveloppen te hebben… Anyway, wij waren vandaag een klein boekenfabriekje en dat is voor ons een moment van puur geluk. Dat we dit soort boekjes samen maken en dan al die enveloppen met boekjes erin: feest!

Nazomertje he?!
Wat hangen we nog effe lekker in de zomerse sferen zeg! Gisteren hebben we buiten gegeten, pizza’s in de houtoven, zoals je in de collage hierboven kan zien. We moeten echt nog wel een paar keer oefenen komende lente voordat wij volgende zomer doorgewinterde houtkachel-pizzabakkers zijn. Maar het heeft iets. De geur alleen al. En het smaakt gewoon veel lekkerder dan in de gewone oven. Nou ja, volgend seizoen maar weer. Ik heb trouwens wel zin om straks, als we een (kleine) maand verder zijn, bij avondschemer met een warm vest aan de houtoven aan te steken en kastanjes te poffen die we een uurtje daarvoor in het bos geraapt hebben. Pannetje soep maken, fijn man!
We gaan de komende dagen nog even weg met de Vespa en deze ‘Indian Summer’ dagen omarmen maar komend weekend wordt het al wat meer herfstig en stiekem verheug ik me daar enorm op. Dan kan ik mooi gaan oefenen met taartjes bakken ‘gezonde stijl’. Twee taarten wil ik maken dit weekend. We hebben ook een feestje waar ik het spul mee naartoe kan nemen. En er gaat natuurlijk ook taart in de vriezer. Ik heb zin om gezond(er) aan de slag te gaan, de goeie bakspulletjes heb ik al een tijdje in huis, de ‘bak-kar’ ook, dus zodra dat herfstwindje gaat waaien, we onder die 18 graden duiken en het begint te gieten, hup, de keuken in! M’n husband verheugt zich er al op zegt ie ????‍?

Het taartje bovenaan is een perenkarameltaart die ik vorig jaar (en het jaar ervoor) bakte van amandelmeel, met een recept op mijn blog van 2 jaar geleden. Je vindt het hier. Dit is dan ook wel de minimale standaard voor hoe het feestspul er straks uit moet gaan zien. Nee, wat zeg ik, het moet mooier. En gezonder dus. Ik voel een uitdaginkje in de lucht hangen… Als ze goed lukken (en dan ook een paar keer achter elkaar) plaats ik hier de links voor de taartjes plus mijn eigen ervaringstips met de recepten.

Stout!
We waren gisteren naast boekjes halen ook walnoten rapen, ergens voorbij Doesburg. Het was nog wat vroeg ervoor maar we hadden toch al wel een bakkie vol. Lekker zijn ze joh! Lekker zoetig. Hoe we het deden weet ik niet maar opnieuw kregen we de boswachter op ons dak. Dat hebben we altijd als we met Willeke en Louise samen op pad gaan (zeggen zij misschien over ons, ha!). Lopen we een verboden gebied in een zien het bordje helemaal niet, bijvoorbeeld, en deze keer bleken we diefstal te plegen van een of andere gierige graaf. We wisten niet dat het zijn landgoed was, er stond nergens een bordje dat dit aangaf.

Hij heeft ons staan observeren met de boswachter van zijn landgoed. Toen we terugliepen naar de auto, kwam meneer de boswachter onze kant op rijden en sprak ons op strenge toon toe. Louise wilde in discussie gaan met hem maar Willeke kapte dat (verstandig) af. Ikzelf probeerde de diplomatieke route (daar ben ik bepaald geen ster in maar soms als het moet, kan ik mezelf nog wel eens verrassen). Het beviel meneer de boswachter wel en hij bond in. Ik vertelde nog dat we bij ons op de Veluwezoom zelfs hartelijk begroet worden door de boswachters als we kastanjes aan het rapen zijn.
‘Ja dat snap ik ook wel want soms valt er wel heel erg veel’, zei de boswachter.
Dat verhaaltje zoog ik uit mijn duim trouwens, maar ik wist wel van iemand die als vrijwilliger voor Natuurmonumenten werkt, dat boswachters het hier bij ons niet zo heel erg vinden als je wat meeneemt uit het bos. Toen zei de boswachter gisteren:
‘Er zijn mensen die hele vuilniszakken van die noten meenemen, of die over het hek klimmen’.
‘Oh, maar wij hebben maar een klein beetje geraapt, en over het hek klimmen zouden we nooit doen natuurlijk’. ‘Ik zag anders een van jullie wel degelijk over het hek gaan’, antwoordde hij.
Klopte. Mocht ook niet, stout van ons.
Meneer had gewoon gelijk en wilde zijn punt maken, en wij zijn allevier eigenwijze drollen natuurlijk.
Een beetje mopperend (maar wel met verse walnoten van de gierige graaf) dropen we af, ha!

Kneusje Boslust
Gisteravond met de nieuwe reumamedicatie gestart. Vol goede moed het eerste pilletje genomen, vanmorgen brak wakker. Koppijn, misselijk, duizelig en diarree. Ook een veel hogere bloeddruk dan de laatste weken. Bijwerkingen die ik vanmorgen bij nalezen bijsluiter ook meteen zag staan maar what’s new, niks verrassends eigenlijk. Gooi d’r een pil in en er komt trammelant uit. Medicatie en Kneus Boslust: geen vriendjes. De reumatoloog gaf al aan dat het in mijn geval slimmer is om de tabletjes niet elke dag te nemen (wat normaal de bedoeling is) maar om de dag. Goeie tip, ik denk zelfs dat het een nog lagere frequentie wordt: elke 4 a 5 dagen.

Voor het omhoog schieten van die bloeddruk heb ik al plas-medicatie (heel erg mild spul waar ik dan verrassend genoeg wel goed op ga, net als jaren geleden ook op plaspillen die ik toen kreeg) dus die kan ik nog wat ophogen. Als ik mijn lijf maar heel rustig laat wennen, heb ik er toch hoop bij. Alles in kleine stappen en met wat hulptroepen – de liefdevolle support van m’n husband, de ‘helende’ guitigheid van onze beestenkinders, de plaspilletjes, wat andere pilletjes (kurkuma-capsules), onze gezonde maaltjes, veel fruit, veel groen(te), lekker buiten zijn, een warme douche met kruidig spulletje, vroeg onder de dekentjes en elke ochtend zin in de dag.
Er is veel te bedenken en te winnen.

Ik wil graag begin nieuwe jaar klaar zijn voor her-operatie. Zodat ik volgende lente & zomer een blije tante Boslust ben en met een enigszins happy lijf en zorgeloze bol mijn ‘ik-word-een-meisje-van-50-feestje(s)’ kan vieren. Prima ambitie dacht ik zo. Moeten we wat zaken voor slikken en pikken maar dan heb je ook wat. Genoeg erover maar weer.

Bedtijd. Ik wil morgen op tijd op de (dorps)markt zijn om mooie najaarsbloemen te scoren (en groente + fruit). Ben dol op dahlia’s en chrysanten, alleen daarom al kan ik blij worden van de nazomer en herfst. Morgen wat moois uitzoeken. En ik ga wandelen met Anita, ook ‘s morgens, dus hup onder de wol!

Met een Dahlia om in te bijten zeg ik (vanuit een vredig Huisje Boslust):